We zoeken unieke motorverhalen. We deden deze oproep een half jaar terug al. Daardoor hebben we een paar motorcolumnisten leren kennen, die ons bijvoorbeeld prachtige motorreis-verhalen konden vertellen.
Het afgelopen anderhalf jaar heeft ons geleerd dat wij met ikzoekeenmotor.nl een bijzonder publiek hebben opgebouwd. Via onze gezellige besloten Facebookgroep “PASSIE VOOR MOTOREN” (met inmiddels bijna 2300 leden) hebben we wat onderzoek gedaan. Hieruit blijkt dat de grootste groep leden bestaat uit motorrijders die een voorkeur hebben voor toermotoren en choppers. De helft van onze leden in deze groep bleken tussen de 40 en 60 jaar te zijn. Dit zijn ook degenen die het vaakst reageren op de artikelen of zelf foto’s en filmpjes plaatsen. Maar ook de racers of elektrische rijders komen aan bod. Liefhebbers, je hebt ze in allerlei leeftijden. Jongeren van tussen de 20 en 30 die op motorrijles gaan en nadenken over hun eerste motorfiets. Tot en met 70 en zelfs 80plussers. Die hun motorfiets soms helaas moeten inruilen voor een scootmobiel, maar nooit die enorme passie verliezen. Mannen en vrouwen die omkijken bij elke motor die ze langs horen komen. Het zijn allemaal trouwe lezers van onze website.
We delen die passie graag. We herkennen onze vrienden aan het motorgeluid wat de straat in komt rijden. Voor zover je vandaag de dag nog gezellig over een ‘virus’ mag spreken is de motorfiets voor velen een virus wat nooit meer weggaat. Een ritje van anderhalf uur tijdens een zwoele zomeravond op je trouwe bike kan soms voelen als of je een week op vakantie bent geweest.
Juist om onze bezoekers te plezieren zijn wij op zoek naar unieke verhalen. Kijk, nieuws, en rariteiten komen toch wel op ons pad. Maar, we doen vanuit de redactie@ikzoekeenmotor.nl hier een oproep:
Ken jij een motorrijder met een uniek verhaal? Of ben jij zo iemand….? We zoeken verhalen over die unieke schuurvondst, de motorrijder ‘ver van huis’, die we tegenkwamen op vakantie, of de man die een jaar lang bouwt aan zijn eigen wensdroom. Waarbij we vaak denken dat we dit ook nog eens willen…
Heb jij of ken jij een uniek motorverhaal? Heb je er foto’s of een filmpje bij? Neem dan svp per e-mail contact op met redactie@ikzoekeenmotor.nl. We helpen uiteraard met het schrijven en de uitvoering van dit verhaal.
In Nederland rijden ruim 208.000 vrouwen motor! Oftewel een op de drie motorrijders is vrouw! 
Motormeiden gaat over alles wat met motoren en de lifestyle daaromheen te maken heeft. Met humor, girlpower en een laagje lipgloss.
“Als je je vriendin wilt verrassen met een origineel motor-cadeau dan kun je bij Motormeiden helemaal los gaan”. Motormeiden heeft een kledinglijn met leuke items zoals motorsokken, t-shirt, scarf met windstopper en andere handige motor-must-haves. Met de opbrengst van de kledinglijn worden de ritten georganiseerd, die meestal gratis zijn. Daarnaast heeft Motormeiden ruim 10 verkooppunten in Nederland en België. Bekijk
Op Facebook staan regelmatig foto’s van meiden die zijn geslaagd voor hun rijbewijs! “Tijdens het afrijden droegen ze allemaal de sokken van Motormeiden. Je zou bijna zeggen dat de sokken geluk brengen tijdens een examen.” Klik 
Ook worden er leuke ritten in Nederland georganiseerd, die van start gaan bij de Ambassadeurs van Motormeiden. De ritten zijn meestal gratis zodat je ook andere meiden leert kennen. Houd hiervoor de website en facebook in de gaten.
Tijdens de ritjes merken we dat veel meiden het spannend vinden om voorop te rijden en een groepje te begeleiden. Dit jaar zal Bonnie Tracer de ‘workshop voorrijden’ opzetten zodat je weet wat er bij komt kijken als je met je vriendinnen gaat motorrijden je zelf het voortouw neemt.
We reden rustig aan, een kleine 250 km. We kwamen langs de Miles Canyon, vlak voor Whitehorse. De Miles Canyon is een prachtige plek waar je leuk kan wandelen, zoals we dan ook gedaan hebben. De wanden bestaan uit gestolde lava. De lavawand is 110 meter diep en 8.5 miljoen jaar gelden ontstaan. Een indrukwekkend stukje van de Yukon Rivier.
Grappig was dat er midden in het bos een stel muziek zat te maken, een gitarist en een violiste. Niet voor het geld, maar gewoon voor de lol.
Iets noordelijker rij je dan Whitehorse binnen en na korte tijd kom je langs de SS Klondike II. Dat was het tweede schip met die naam. Deze schepen werden gebruikt op de Yukon voordat de weg van Whitehorse naar Dawson City er was. Begin jaren 50 werd het schip overbodig en werd er een cruiseschip van gemaakt, alleen daar bleek geen vraag naar. Uiteindelijk werd het, net voor de sloop, gered en nu is het een National Historic Site of Canada.
Weer een klein stukje noordelijker kom je bij de Takhini Hotsprings waar we gingen kamperen en in het warme water wilden dobberen.
Er liep zelfs een vosje over de camping. In de middag gingen we in de Hotsprings liggen. Nu waren we reeds in de Liard Hotsprings geweest waar je echt in een natuurbad ligt en dit is meer een zwembad met warm bronwater. Een deel was zo warm dat je het er maar een paar minuten volhoudt, dan zwem je naar het volgende bad waar het wat minder heftig is. De bron is al ruim 100 jaar bekend en in gebruik om in te baden. Al luierend daar spraken we twee dames die onderweg waren naar het zuiden en net van de Dempster Highway afkwamen. De Dempster is een onverharde weg en Dia moest daar tot dan toe niet zoveel van hebben. Evenwel, het enthousiasme van de dames was zo groot, dat we besloten die weg te gaan rijden. De Dempster is 740 km lang en eindigt in Inuvik.
Dan kan je nog een eindje verder naar de Arctic Ocean, daar ligt Tuktoyaktuk (in de volksmond Tuk geheten). Grappig is dat Tuk vroeger Port Brabant heette. Er wonen ongeveer 1000 mensen in 283 huizen, vrijwel allemaal mensen van inheemse stammen. Dit stuk van 140 km werd gepland in de jaren 70 van de vorige eeuw, maar was uiteindelijk pas in November 2017 klaar, het kostte $300 miljoen!
Er zijn veel bosbranden in Canada. De grootste oorzaak daarvan is de hogere temperaturen tegenwoordig, vooral in de winter. Daardoor gaan de “Mountain Pine Beetles” niet dood en deze kevers hebben veel naaldbomen gedood, die dan vervolgens makkelijk afbranden.
Tegenwoordig zijn er regelmatig bosbranden ten noorden van de poolcirkel, dat kwam vroeger zelden voor. Je ziet ook hele bossen die er bruin uitzien, je denkt het lijkt wel herfst, maar het zijn dus dode bomen. Het viel me trouwens deze zomer in Frankrijk ook op dat er daar ook zo veel dode naaldbomen waren. Naar ik begreep is dat ook het gevolg van een kever.
Dawson City is een goudkoorts stadje. De Klondike Goldrush. Nu wonen er nog 1375 mensen maar in 1898 waren hier kampen van goudzoekers met 40.000 mensen. Een van de beroemdste inwoners was Jack London, die er The Call of the Wild schreef (dat stond op mijn eindexamen boekenlijst Engels op de HBS). Er wordt nog steeds goud gedolven overigens, maar niet zoals vroeger.
Het stadje leeft nu vooral van het toerisme. Het is nog grotendeels in de oorspronkelijke staat. Door het ontdooien van de permafrost zijn er wel flink wat huizen aan het wegzakken, die staan daardoor helemaal scheef. Je kan je in de zomer nauwelijks voorstellen dat het 9 maanden per jaar winter is en de temperatuur daalt tot rond de -25°C en zelfs -40°C.
We zagen toevallig een aankondiging van een lezing in het dorpshuis van een gezin met drie jonge kinderen, dat een jaar in het achterland had gewoond. We besloten om er heen te gaan. Ze toonden veel prachtige natuurfoto’s en vertelden over hun belevenissen.
Vlak buiten Dawson City kan je een stukje de heuvels in rijden en daar vind je nog een gouddelfmachine. De Dredge No.4, zie foto, was de grootste van deze drijvende fabrieken. Het principe is hetzelfde als zeven met een pan, alleen dan in het groot want deze “dredge”kon 4.000 m3 per dag zeven. In totaal werd er met deze machine 8 kubieke ton goud gedolven in 46 jaar. Op het hoogte punt wasten ze 23kg goud uit per 3 à 4 dagen.
De hoeveelheid muggen was ook hier weer heftig. Daarom gingen we snel koken en dan de tent in. Door die muggen lagen we dan wel weer vroeg in bed.
De motivatie die het rijden qua gevoel met zich mee bracht was zeer hoog! Twee weken voor het afrijden van mijn rijbewijs had ik mijn eerste motor gekocht en die lag dezelfde avond nog gedeeltelijk uit elkaar om wat dingetjes aan te passen. Enkele jaren later hoorde ik pas dat mijn opa ook motor reed en toen heeft mijn oom een super vette foto gestuurd van mijn opa op zijn eerste motor een Maico M250. En heb ik mijn eigen vader voor zijn 55ste verjaardag maar zijn eerste motor rij les gegeven en hij heeft nu ook zijn rijbewijs gehaald, wat ik echt heel tof vind!
Foto 1 (Indian Hasty Flaming Buffalo) Dit was het grote project waar ik het over had dat voor mij de eerste doorslag gaf om voor mijzelf te gaan. En echt een mega uitdaging om deze motor in slecht 20 weken van begin tot eind klaar te krijgen voor Indian Benelux, wat ik heel bijzonder vind is dat de motor zelf een jaar later nog steeds overal op social media opduikt en in artikelen word geplaatst. (tevens is hij te koop)
Foto 2 (Moto Guzzi V85tt) Deze heb ik gebouwd voor Vanguard als marketing project en de eerste motor die ik als officieel bedrijf heb afgeleverd wat ik tof vind aan dit project is dat bepaalde design aspecten redelijk uniek zijn zoals de resin inlays, cleane aspect van de tank met gat er door. Daarnaast is het gewoon super tof om bijna iedere dag de motor wel een keer op de TV reclame voorbij te zien komen in de commercial van Vanguard.
Foto 3 (Flattracker KTM 390) Dit is de motor die ik voor ons volgend Flattrack seizoen ga bouwen om de baan mee op te gaan. Ik ga hiervoor een uni body uit aluminium engineeren die “bolt on” op het bestaande frame zal passen.
Foto 4 (Yamaha XSR700) Dit ontwerp word de eerste (van hopelijk vele) kit en producten die ik wil gaan verkopen. Volledig bolt on, met nette instructies en alles er op en er aan. Geïnspireerd op Flattrack motorfietsen maar volledig bruikbaar voor op de weg.
“Royal Enfield werd in Groot-Brittannië in 1893 opgericht en begon o.m. met de productie van fietsen. In 1901 zag de eerste motorfiets met 211 cc Minerva inbouwmotor het levenslicht. Vanaf 1933 rolden de 350 cc en 500 cc ééncilinder Bullets van de band, die tot op de dag van vandaag nog steeds geproduceerd worden, zij het wel met de nodige wijzigingen. Na de Tweede Wereldoorlog ging men ook weer dikkere twins bouwen, de 750 cc Interceptor was in 1963 de grootste twin die het merk ooit gebouwd heeft. Royal Enfield vestigde in 1955 in India een dependance fabriek onder de naam Enfield India. In de toenmalige Britse kolonie was veel vraag naar motoren voor het leger en voor andere overheidsinstellingen. Daar werd ook begonnen met de productie van de 350 cc Bullet, waarvan zelfs een Dieselversie leverbaar is geweest. Evenals vele Engelse motorfietsfabrikanten sloot Royal Enfield in 1970 de hoofdvestiging, daarentegen is de Indiase vestiging “still going strong”, maar het duurde wel een aantal jaren voordat de Indiase vestiging de naam Royal Enfield mocht gebruiken.
Vorig jaar introduceerde Royal Enfield 2 modellen met een nieuwe 650 cc twin, goed voor 47 pk, dus ook geschikt voor het A2 rijbewijs. Retro modellen zijn populairder dan ooit en de nieuwe Interceptor lijkt als 2 druppels water op zijn 750 cc naamgenoot uit 1963. Er is ook een caféracer onder de naam Continental GT leverbaar, dit model heeft een andere tank, zadel, stuur en de voetsteunen zijn 65 mm naar achteren geplaatst.
Behalve een elektronisch motormanagementsysteem zijn beide twins verder wars van elektronica. Of de twin is uitgerust met een balansas is niet bekend, maar hinderlijk trillen doet het blok met 270 graden ontstekingsinterval absoluut niet. Schakelen doet de zesbak perfect en de kabelbediende natte meerplaatskoppeling is prima te doseren. Vanaf 2500 toeren heeft de machine al voldoende in huis om weg te rijden en de krachtbron is werkelijk soepel te noemen. Bediening van de knoppen op het stuur gaat als vanzelf en de analoge klokken zijn prima afleesbaar. Verchroomde ronde spiegels passen goed bij dit concept en bieden prima zicht. Om de 18 inch velgen zijn Pirelli Phantom banden gemonteerd, je merkt wel dat de machine gevoelig is voor oneffenheden in het wegdek, ondanks de goede stuureigenschappen. Aan het frame kan het niet liggen, dat is bij Harris Performance in Engeland ontworpen. Het schijnt dat de Continental GT door de sportievere zithouding daar minder gevoelig voor is. Stelmogelijkheden zijn alleen weggelegd voor de veervoorspanning van de stereo achterschokbrekers. Voor en achter zijn beide modellen uitgerust met een enkele schijfrem voorzien van dubbelzuigerklauwen, die voldoende vertraging hebben en afkomstig zijn van BijBre, het Indiase zusterbedrijf van Brembo. Op de bedienbaarheid van beide standaards valt niets aan te merken.
Dat Royal Enfield vertrouwen heeft in de nieuwe twins blijkt wel uit het feit dat er 3 jaar garantie zonder kilometerbeperking gegeven wordt. Vanaf € 7798,- verwisselt de Interceptor van eigenaar, de prijs verschilt wel per kleur! Je kunt kiezen uit oranje, rood, zilvergrijs, wit, zwart of grijs. Aan de Continental GT hangt een prijskaartje vanaf € 8098,- ook afhankelijk van de kleur.