In een eerder bericht vertelde we dat we Itchy Boots gaan volgen tijdens haar nieuwe avonturen in Zuid-Afrika. Eenmaal aangekomen is ze meteen op zoek gegaan naar de motorfiets waarmee ze haar reizen weer gaat maken. Zou het deze Honda worden? We rijden even mee met een testrit. Links rijden, het is even wennen…
Oma Broemmmm
Wie ben jij? Waar kom je vandaan?
Ik ben Sherry, 58 jaar, en ik werk in de zorg met ouderen. Vrienden noemen mij Sher en mijn kleinzoons van 1 en 3 jaar noemen mij Oma Broemmmm. Ik ben een Drentse van geboorte en woon tegenwoordig in Zwolle.
Heb je vroeger eerst brommer gereden?
Ik heb ooit een blauwe maandag op een witte Puch Maxi rond gecrossed, op het veldje naast mijn ouderlijk huis, ik was toen 15 jaar. Mijn ouders hadden deze gekocht van een buurvrouw voor mijn 16e verjaardag. Maar toen ik eindelijk 16 werd en ik officieel op de weg mocht rijden, wilde ik toch liever zo’n spiksplinternieuwe fiets met versnellingen. Ik had genoeg gecrossed op de Puch, het spannende was eraf!
Wanneer kocht jij jouw eerste motorfiets en wat voor een motor was dit?
Mijn eerste motorfiets waar ik af en toe op reed was een Yamaha XS750 van mijn ex-man. Eigenlijk ook weer stiekem, ik had toen nog geen rijbewijs. Kort daarna ben ik gaan lessen en heb ik een Yamaha Dragster gekocht. Daarna was ik een aantal jaren motorloos totdat het weer begon te kriebelen. De kinderen waren wat ouder en ik had meer tijd voor mezelf. Er kwam toen een Suzuki Intruder VS700, waar mijn dochter nu nog op rijdt. Wij gaan dan wel eens samen rijden, heel erg leuk!
De liefde voor Engelse motoren en met name oldtimers, kwam door iemand die Triumph reed en het duurde niet lang of ik reed ook op een oldtimer: een Triumph Tiger 100 uit 1963. Wat een avonturen heb ik met dat ding beleefd! Uitlaten verloren (en terug gevonden) kickstarters die spontaan door midden braken, olie verliezen onderweg, na eindeloos kicken en met het hemd nat op de rug blij zijn dat ik eindelijk de motor aan de praat kreeg om daarna weer af te slaan, … je wil het allemaal niet weten! Het was nooit saai als je met mij op pad ging! Toch heb ik er 10 jaar plezier aan beleefd en toen was het welletjes. Ik wilde het mezelf wat makkelijker maken en zo kwam de Royal Enfield in beeld. Super leuk motorfietsje maar ik miste toch iets. Dat gemis resulteerde in een onlangs gekochte Triumph Bonneville T100.
Ben jij een “mooiweer-rijder” of een “door-rijder”?
Ik ben iemand die van mooi weer houdt, dus ben blij dat de lente in aantocht is. Maar ik laat mij door kou en regen niet weerhouden om te rijden, je kan je er immers op kleden. Maar zodra er pekel op de weg komt, blijft de Bonnie in de schuur!
Stel: je wint een flinke prijs in de loterij. Wat voor motorfiets zou je dan kopen?
Poeh, eerst zorgen voor een ruimte waar ze in zouden kunnen staan. En dan als eerste zou ik een stoere Triumph Truxton kopen, om af en toe even op te scheuren, haha. Dan zou ik nog een oldtimer willen hebben. Zo’n prachtige BSA Goldstar, die kwam dan in de woonkamer te staan!
Wat was de mooiste rit die je ooit reed?
Dat was mijn vakantie vorig jaar, heerlijk een week getoerd in Duitsland. Alle weersomstandigheden gehad en veel rijervaring opgedaan.
Maar er is één rit, die ik nooit zal vergeten! Toen ik mijn maatje onderweg kwijt raakte en ik in mijn uppie in de stromende regen vanaf Breda door Antwerpen naar Zeeuws-Vlaanderen moest rijden naar een motortreffen. Zonder navigatie dus “old skool” de borden lezen. Tot op mijn string nat en met m’n rug onder de modder kwam ik aan. Ja, ik was toen best trots op mezelf en wat smaakte dat biertje toen lekker!
Staat er nog een bijzondere toertocht op je bucket-list?
Ja zeker, wat het gaat worden weet ik nog niet. Even afwachten hoe het gaat met de beperkingen op het reizen naar het buitenland.
Denk je al aan een volgende motorfiets?
Nee hoor, ik ben sinds Januari in het bezit van een gave Triumph Bonneville T100!
Wat heeft motorrijden jou gebracht in je leven?
Vrijheid (vooral nu tijdens corona) en blijheid, verbondenheid, de kans om ontzettend leuke mensen te mogen leren kennen. Daaruit zijn een paar bijzondere vriendschappen ontstaan.
Wat heb ik je niet gevraagd, en wil jij mogelijk toch nog kwijt?
Niets eigenlijk. Ik hoop dat het een geweldig mooi motorseizoen wordt en dat wij kunnen doen wat wij allemaal graag willen: motor rijden!
Coos op Reis: SEARCH AND DESTROY
We volgen de avonturen van Coos van der Spek.
Bij het ontbijt begint zijn volgende verhaal in onze serie “Coos op Reis”. We rijden drie maanden met hem mee door Zuid-Europa.
Strálend weer. Joepie! Ik ben hélemaal opgewonden. En het is pas 09:15 uur!
Met een grote grijns rollen mijn dikke 1200cc twee-cilinder BMW GS Adventure Liquid Cooled en ik samen naar mijn ontbijt, hier aan het einde van de straat in Los Alcázares in Spanje. Ik strijk neer bij een leeg tafeltje en geniet op een door de zon verschoten roodplastic stoeltje van het zonnetje.
De ober brengt mijn café Americano en zet met een zwaai een héél gróót glas bier op de tafel bij een Duitser naast mij. Het is 09:20 uur…
Ik ben nog niet van mijn bier-verbazing bekomen als de Engelse mijnheer verderop een brandy bestelt. Pfff….
Nou, díe twee gaan vast niet lekker motorrijden vandaag, grijns ik. Na mijn ontbijt wens ik die twee alcoholisten een fijne dag en vertrek voor mijn rondrit in de omgeving.
De route van vandaag loopt via Casas Nuevas, gedeeltelijk óm en dóór het regionale park Humedal del Ajuaque y Rambla Salada. In één keer goed getypt. Olé. Het is een superroute om lekker relaxed te rijden, een beetje rond te kijken en gewoon wat te genieten. Het is een prachtig gebied, maar het asfalt is ruk. De héle dag trouwens. Ik maak met dit droge weer zelfs twee uitstapjes aan de achterkant. En ik heb aan extra gewicht bijna niks bij mij, want mijn reserve onderbroekies liggen allemaal opgevouwen in mijn appartement.
Als ik met mijn motorclub www.elbacon.nl op pad ga, dan houden we ons strikt aan de route. Maar nú, in mijn uppie, hóeft dat niet… Ik sla gewoon af en toe spontaan eens een weg in.
Eén zo’n weg brengt mij bij hardwerkende sinaasappelplukkers. Ik stop voor een praatje. Ze zijn blij met mijn onderbreking en met wat afleiding van het saaie werk. Een uit de kluiten gewassen Afrikaanse man vraagt of hij mee achterop mag. Ja, hoor, héb ik weer…. De patron vindt het allemaal wel leuk, maar kijkt ook zuinig op zijn horloge, dus ik vervolg mijn weg.
Ik rij genietend tussen de vele sinaasappel- en citroenboomgaarden door. Grappig, die dingen horen in zakkies in de schappen bij Albert Heijn in Woerden en nou rij ik er met mijn BMW langs, bedenk ik mij. Ik kan mij zo vaak dan op een kinderlijke manier over dit soort zaken verbazen.
Alles wat we thuis eten, groeit hier gewoon aan de kant van de weg. Zo kan ik mij ook verbazen over de verkoop van de enorme stapels vis in de Spaanse supermarkten. Wáár komen al die vissies in hemelsnaam allemaal vandaan? En er zijn zóveel supermarkten in de héle wereld…
Ik sta in een wat grotere en drukkere plaats, als een gehelmde kasteelheer in zijn metalen maliënkolder óp zijn kasteel, vooraan bij een stoplicht. In mijn spiegels wringt een jonge vrouw op een scooter zich tussen de auto’s door naar voren. Zij eindigt pal naast mij, kijkt opzij en glimlacht. Zij heeft een kort rokje aan en, óf verbeeld ik mij dat nou, een doorkijkblouse. Zij heeft donkere ogen, donker haar en haar lippen zijn felrood gestift. Ik krijg het Spaans benauwd. Potver, bij mij wil natuurlijk alleen zo’n hele grote kerel achterop…
Twintig kilometer verderop staat aan de linkerkant van de weg een kudde schapen. Ik stuur de Beamer de weg af en rij voorzichtig richting de schapen voor een fotomoment. Er komen gelijk twee honden op mij af. Eentje op een sukkeldrafje die goedmoedig whoehoefff zegt, maar het zelf eigenlijk allemaal niet meer zo gelooft. Hij is aan zijn pensioen toe. Heel herkenbaar… Hond Twee is echter nét in dienst en heeft nog héél wat te bewijzen. Zijn poten raken nauwelijks de grond en achter zijn lijf ontstaat een turbulente draaiing van lucht en stof als hij op topsnelheid als een Shrike-raket récht op mij, zijn indringer, af stormt. Search and Destroy staan, samen met mijn coördinaten, in zijn reptielenbrein geëtst.
Vanaf mijn kinderjaren waren bij ons flinke herdershonden in huis. Hollandse herders, Belgische herders en Duitse herders. Mijn vader trainde ze als verdedigingshond en haalde er diploma’s mee. Ik ben niet bang voor honden, hoor. Als ze maar groot genoeg zijn om mee te vechten. Dan vreet ik ze op. Maar deze aanstormende hond is zo’n tussenmaatje. Geen tafel én geen servet. Maar wél twee rijen blinkende tanden. Dat mooie nieuwe mes van mij is te ver weg én zit onhandig ingepakt in mijn tas en op mijn motor. Alhoewel, motor, onhandig…
Dus geef ik een vreselijke dot gas en dender, met drie koplampen aan, récht op Hond Twee af. We zijn als ridders met lange lansen in een steekspel. Het recht van de sterkste en de grootste. En de meeste moed. Hond Twee gooit zijn anker uit en zet alle vier zijn poten schrap. De hond is geen merkhond. Het is een bastaard en heeft van huis uit geen ABS meegekregen. Zijn achterkant schiet weg en hij komt als een honkbalspeler, op weg naar zijn home, met zijn achterlichaam naar voren tot stilstand. Hij bijt in het stof. Hij is verslagen. Hond Twee druipt af. En dan blijkt ook gelijk definitief de hiërarchie bepaald te zijn. Ik kan rustig wat plaatjes van zijn schaapies schieten.
Kort in de middag stop ik in een dorp bij een kruideniertje voor een broodje. Ik organiseer met handen en voeten bij moeder en dochter iets eetbaars bij elkaar. Moeder komt met mijn 1.95 meter ongeveer tot mijn navel. Ik reken twee euro af en krijg van dochter gratis twee sinaasappels mee. Wat leuk, hè. Maak een praatje met mensen en je zíet mensen. Én ze zien jou. Overigens kost een kilo sinaasappels daar 35 cent. Heel ander prijsnivo dan bij Albert Heijn…
Ik spoel bij de plaatselijke benzinepomp de eventuele pekel, wellicht opgelopen in de omgeving van Barcelona, van mijn motor. Zij is weer schoon en fruitig.
Onderweg doe ik nog even een wedstrijdje ‘wie heeft de grootste’, maar dat verlies ik echt hoor, ondanks mijn 1.95 meter…
Om 16:00 uur verschijnt er 21 graden op mijn dashboard. Een nieuw record. De lente is begonnen.
Als laatste nog even over herdershonden. Kijk eens wie er, héél relaxed, met zijn gitaar en mondharmonica, hier in het centrum, waar ik elke avond eet, een práchtige ouwe rockballad zit te spelen.
Het is zó móói en ik word er zó blij en vrolijk van. En kijk die grote herdershonden als makke schaapjes naast hem liggen. Ik geef de muzikant wat geld. Dat kan makkelijk, want gelukkig heb ik géén Belgisch pensioentje…
Het was een tóffe dag. Een culturele trip naar een stad is mooi, een wandeling door de natuur is super, máár….motorrijden is en blijft…..gewéldig….en ontroerend! Eén met de natuur, de geurtjes onderweg, het horen en voelen van je omgeving, de zon, de wind, de techniek, het sturen, het geronk van je motor, het donderen en trillen van het blok, het swingen in de bochten, gas geven, schakelen, remmen en gelijk die achterlijke gladiolen in die koekblikken in de gaten houden.
Machtig, man!
Itchy Boots is back!!
Onze Nederlandse motorreiziger Itchy Boots vertrekt weer op schiphol. Nederland is te klein voor Noraly, en de wereld nog te ingewikkeld om te reizen. Corona zette een grote streep door haar manier van leven. Dus heeft ze een nieuw plan opgepakt. Ze vliegt naar Zuid-Afrika, na een fikse training om weer super fit te zijn. En natuurlijk gaan we haar weer volgen. Dat deden we al. Ze gaat een motor kopen daar, …. enfin, kijk haar filmpje maar…
Namens ikzoekeenmotor.nl wensen we haar een veilige reis en succes bij haar nieuwe plannen!!
Coos op Reis: Saint Christopher
Coos van der Spek is bezig aan een motorreis van drie maanden door Zuid-Europa.
Hij deelt zo ongeveer 3 verhalen per week met ons op ikzoekeenmotor.nl. Hij is tien artikelen geleden begonnen met dit verhaal. Hier weer een deel van Coos op Reis:
Saint Christopher is de patroonheilige van alle (motor)reizigers en geldt als één van de helpers die je in noodsituaties kunt aanroepen. Al in de vijfde eeuw werd hij, met name langs pelgrimroutes, vereerd.
Mijn dag begint wéér zonnig en stralend in Los Alcázares. Het is nog vroeg en mijn motorfiets staat er rustig en vredig bij. Ze slaapt vast nog. Stilletjes check ik het alarm, het stuurslot en het voorremslot. Ze staat nog gezellig in de buurt van de Hollandse Gazelle-fietsen. Morgen gaan we weer samen een rondje rijden, fluister ik haar toe.
Deze keer wandel ik de supermarkt in voor verse broodjes, versgeperste sinaasappelsap en luxe Spaans beleg.
Kort nadat ik met pensioen ging, gaf ik mijzelf een fors mes van Gerber kado. Als je op avontuur gaat, dan heb je een mes nodig. Ik ben het speciaal in Apeldoorn gaan kopen. Eenmaal uitgeklapt staat het mes veilig vast en opgevouwen past het risicoloos in zijn foedraal. Het ligt diep opgeborgen in mijn rugtas. Wellicht is het dan nét toegestaan. Want oei, je snijdt jezelf al in je duim door naar het mes te kijken. Niet normaal. Dus snijd ik mijn verse broodjes héél voorzichtig met mijn nieuwe mes op een bankje aan het strand mét uitzicht over zee. Werkelijk, de koning te rijk…
Ik neem voor € 1,49 de bus richting het noorden, naar Lo Pagán, stap uit, zoek een café op, bedank voor de kusjes van de harige barman, kies voor een simpele café solo en geniet op het terras van het weer en het uitzicht. Zie foto.
Zes Spaanse gevechtsvliegtuigen oefenen formatievliegen boven zee en zwenken links en rechts. Het is een indrukwekkend gezicht en ze maken een enorm kabaal als ze overkomen.
Later zie ik een zwerm vogels precíes hetzelfde kunstje doen. Zo grappig. De vliegtuigen komen van de militaire luchthaven, hier in de buurt. Het vliegveld werd een jaar of tien geleden gebruikt voor de opnames van de oorlogsfilm Green Zone met o.a. Matt Damon.
Ik wandel het beoogde natuurgebied Parque Regional Salinas de San Pedro in. Het is een enorm uitgestrekt moerasgebied van dik 800 hectare met veel zoutvlaktes, water, zand, stuwen, duinen, zandbanken en vogels. Ik begin aan een kilometerslange gecultiveerde dam. Aan de ene kant liggen modderbaden en aan de andere kant kabbelt de zee. Zo’n modderbad zet ik gelijk op mijn bucketlist. Héérlijk in je blote tokus in de prut, bruin van de modder laten opdrogen en dan lekker afspoelen en vervolgens zwemmen in het zoute water.
Verderop wordt zout in zoutmijnen gewonnen. In dit gebied overwinteren flamingo’s. Net als al die Engelse bejaarden… Ik zie de flamingo’s in de verte. Eentje staat vlakbij, helemaal alleen. Net als ik, bedenk ik mij. Maar bij zijn appartement staat géén dikke motorfiets te wachten, glimlach ik. Hij verschalkt snel zijn schelpdier en vliegt weg.
Na flink wat kilometers versmalt de dam en verandert de ondergrond. Er zijn hier beduidend minder wandelaars en fietsers. En na nóg een flink stuk dam zie ik iedereen weer terugkomen.
Plotseling is er niemand meer. Ik ben hier helemaal alleen. Maar de dam loopt nog verder…
Ik wil graag in het natuurgebied een rondje lopen en in het volgende dorp eindigen, dus vervolg ik de dam en sla helemaal aan het einde linksaf. De dam verandert langzaam in een zandweg en kort daarna in een heuvelachtig zandpad. De vraag is of het allemaal wel kan wat ik wil. Kan ik hier inderdaad wel in het rond lopen? Ik heb ondertussen geen ontvangst meer op mijn iPhone, dus ik kan het ook niet onderzoeken. Is het gebied verderop wel toegankelijk? Ik zie soms in de verte wat hoge hekken staan. Ik heb inmiddels ruim 10 kilometer gewandeld en ben het point-of-no-return gepasseerd….
Wat zal ik doen? Ga ik dóór of ga ik terug? Er moet natuurlijk vlak bij het eind géén hek staan… Of een diep kanaal liggen… Ik besluit de gok te nemen. Ik ga dóór. Het moet ook een beetje spannend zijn, nietwaar?
Er is hier niemand. De natuur en de natuurlijke stilte overheersen. De zon blijft schijnen ondanks alle dreigende donkere wolken om mij heen. Ik wandel langs een sinistere poel en gooi er een grote steen in. De steen zakt borrelend weg. Het is drijfzand…
Aan de rand van het bassin lopen schuchtere, vederlichte en vliegensvlugge watervogels. Bij de grens van het water ligt een soort koraal. Ik krabbel er wat van af en proef het. Het is ruw zout. Ik vervolg mijn weg verder door het ruwe terrein. Het gaat hier omhoog en omlaag. Meeuwen vliegen krijsend met mij mee. Waarschuwen ze mij ergens voor?
Verderop zie ik in het zand afdrukken van grote poten met dikke nagels. Kort daarna ligt een dode, aangevreten meeuw. Ik vind de botten van een opgepeuzeld dier. Er liggen enorme keutels, zo groot als Engelse cokes, her en der verspreid. Mijn hand zoekt dat grote mes uit Apeldoorn…
Ik moét dóór! Ik ben de 15 kilometer gepasseerd. Terug betekent nog eens 15 kilometer.
Jôh…. potver….loop ik een duin over en precíes tegen het bordje ‘Playa Mojon, links af’ aan. Whoehaaa!
Binnen de 22 kilometer wandel ik het busstation in San Pedro binnen.
Vlak vóór aanvang van mijn reis schonken onze oude vrienden van de Dinerclub mij een Saint Christopher. Die kan je voor jezelf niet kopen. Dan werkt hij niet. Nee, je moet hem kado krijgen van dierbaren. Hij hangt sinds de aanvang van mijn reis aan mijn rugtas, die ik altijd bij mij heb.
SAINT CHRISTOPHER heeft mij vást en zeker geholpen, makkers…!
Negentwintig nieuwe motorfietsen
Motobob raast op youtube even door 29 nieuwe motorfietsen die gelanceerd zijn in wat zij noemen de “adventure market”. Wij zouden het tour-en sportmotorfietsen noemen. Hij gaat snel. Prachtige beelden.
Coos op Reis: Hij ziet alles
Verhaal 9, in de serie “Coos Op Reis“
Vandaag blijft de BMW R1200 GS Adventure in Los Alcazares tussen de Gazelle-fietsen staan. Vindt ze best fijn, denk ik. Even uitrusten. Tijdens het langslopen streel ik haar over haar ronde, zachte buddyseat. Ze kirt. Dónders dingetje, fluister ik haar toe, terwijl ik het enorme slot van het hek van het complex openmaak.
Het zal vandaag vást zondag zijn, want de zon schijnt. Monter wandel ik in mijn korte broek in de ochtendwarmte naar het centrum om in een restaurant mijn ontbijt te scoren.
Groot of klein?, vraagt de dame. Ik aarzel.
Ik organiseerde mijn lunsjes de afgelopen dagen niet zó goed en ik weet op dit moment niet wanneer ik vanmiddag weer iets kan eten. Ik kies tóch voor de kleine versie. Gelukkig maar…
Ik heb de hele dag lopen boeren.
Vandaag ga ik naar Cartagena. Met de bus. Hier haken alle motorrijders af. Einde ‘Reisverhalen van Coos’. Maar ja, dán komen zij nooit te weten ‘wie HIJ is en wie alles ziet’, dus als ik hen was….
Janny is bij ons thuis de puzzelaarster en normaal besteed ik het uitzoeken van lijnen en tijden met het openbaar vervoer in steden als Rome en Parijs graag aan haar uit. Maar ze is hier niet, dus ik moet aan de bak.
Ik puzzel wat met de timetables, onderzoek wat haltes, kijk op Google Maps waar Cartagena ten opzichte van Los Alcazares ligt en schiet een zonnetje voor de rijrichting van de bus. Das belangrijk, anders sta je aan de verkeerde kant van de weg op de bus te wachten.
Omdat de bus er nog niet is, geniet ik van wat muurtekeningen in de buurt. Ze zijn prachtig. Daarna mag ik veertig minuten in de bus hobbelen en om mij heen kijken. Voor slechts € 2,16. Het is heerlijk relaxed rijden. Ik vind het erg leuk.
In de bus babbel ik met een Belgisch echtpaar die mij binnen vijf minuten vraagt hoeveel ik netto per maand aan inkomen ontvang. En dan ík mijn hele leven maar denken als Rotterdammer brutaal te zijn en een grote mond te hebben. Ik besluit spontaan hun dag te verpesten en noem met droge ogen een astronomisch bedrag per maand. Ik laat ze verbijsterd achter. Ik vroeg ook hun inkomen en heb de héle dag plezier trouwens… Géén idee hoe ze voor dat schijntje in Spanje gekomen zijn. Ik denk te voet, op water en brood en in twee dagen. Hahaha.
Cartagena is ruim 2300 jaar oud. De stad is bekend om de zoete likeur Cuarenta y tres, Licor 43, die tegenwoordig naar ruim 60 landen wordt geëxporteerd. Het is mierzoet. De vullingen springen al uit je kiezen als je de dop van de fles draait.
Cartagena is in bezit van de Romeinen en Moren geweest en één van de belangrijkste havenplaatsen van Spanje. De stad is omringd met een muur met daarin acht poorten. Cartagena bewaakt haar historisch centrum en conserveert haar voorgevels goed. Ik zie onderweg diverse lege voorgevels wachten op een nieuwe toekomst en daar achter ruimte voor een nieuw leven.
Met behulp van de offline-kaarten van GoogleMaps en een papieren kaartje bezoek ik de stad en al haar verzamelde oude stenen.
Ik ontdek prachtige opgravingen uit de Romeinse periode, een fraai Romeins amfitheater, schitterende gebouwen, klim naar een hoog gelegen Castillo de la Concepción met een imponerend uitzicht over de stad en zie mooie straatjes en gevels. Ik geniet van een lekkere café solo tijdens een pittige regenbui.
Mooie stad voor een dagje. Ik heb 18 kilometer gewandeld. Pies of keek trouwens.
‘s Avonds aan de bar klets ik met de barman. Ik volg het stokoude reizigers-protocol: wie ben je, waar kom je vandaan en waar ga je naar toe? Ik vertel hem mijn verhaal van mijn pensioen, mijn motorfiets en mijn motorreis van drie maanden door Zuid-Europa.
Hij vertelt mij dat hij zijn héle leven al in Los Alcázares woont en werkt. Vanaf zijn schooltijd werkte hij in bijna alle restaurants en bars hier in zijn woonplaats. En in deze bar werkt hij nu een jaar. Ik vraag hem of hij ook de eigenaar is van deze bar. Lachend ontkent hij. Maar hij zou dat zéker erg graag willen, beaamt hij.
“Wáár is de baas dan?”, vraag ik hem.
De barman wijst met zijn vinger veelbetekenend omhoog.
“Is je baas dood en in de hemel?”, vraag ik, niet begrijpend…
“Néé”, lacht hij, “mijn baas heeft méérdere bars en restaurants en houdt met zijn computer vanuit zijn villa aan zee alles en iedereen in de gaten.”
Ik kijk omhoog en zie tegen het dak aan vier camera’s hangen.
“HIJ ZIET ALLES”, zegt de barman…
Ben van Helden en zijn 121 motorfietsen
Wie ben jij? Waar kom je vandaan?
Mijn naam is Ben van Helden en ik loop sinds 1950 op dit bolletje rond. Geboren in Utrecht ben ik, niet veel verder, in Zeist terecht gekomen waar ik een atelier heb, waar we exclusieve sieraden maken en een opleiding edelsmeden verzorgen.
Heb je vroeger eerst brommer gereden? Wat voor bromfiets was dat toen?
De allereerste brommer was een TOMOS 2L die ik overnam van mijn oudste broer want die kocht een auto. Ik was 16 dus het mocht. Het was helaas geen Puch want die waren wat duurder maar de Tomos was eigenlijk hetzelfde op de koplamp na dan. 2L slaat op de twee versnellingen. Er was ook een 3L, die had er drie. Daar moest natuurlijk een illegaal hoog stuur op want we zaten aan het begin van de chopperrage. Easy Rider was niet ver weg meer. Later heb ik nog verschillende brommers gehad.
Wanneer kocht jij jouw eerste motorfiets en wat voor een motor was dit?
Het moet ergens in 1965 zijn geweest dat ik met een vriend even mee ging naar Zeist om te kijken naar een JAWA die hij wilde kopen. De verkoper had verschillende motoren staan waaronder een zeer budgetvriendelijke DMF. Zoek die maar eens op. Voor 15 gulden werd ik eigenaar van een incomplete 175cc motorfiets. Het JLO blok zat vast en ernaast lopend heb ik hem naar De Bilt gebracht waar ik een sleutelplek had. Met een blok hout en een zware hamer werd het blok weer “los” gemaakt. WD40 bestond nog niet. Zo begon een hele reeks projecten waar maar geen einde aan lijkt te komen. Inmiddels zit ik op nummer 121 als ik mij niet vergis. Daarna kwam er een oerdegelijke BMW R25 waar ik mijn rijbewijs op haalde middels een oefenvergunning, dat kon toen. Rond 1999 ontdekte ik een voor mij onbekend merk, de Zwitserse Condor en startte de Condorclub-Holland. We hadden met maar één lid de kortste ledenvergaderingen die je kunt bedenken. Toen de verzameling bijna compleet was heb ik alles weer verkocht. Verzamelen en hebben is mij te statisch. Die dingen staan er maar terwijl ze gemaakt zijn om te rijden. Het weten, zoeken en scoren bevalt mij beter.
Ben jij een “mooiweer-rijder” of een “door-rijder”?
De categorie mooi weer past beter bij mij dan een doorrijder. Motorrijden doe ik alleen voor de lol. Als ik tegenwoordig tijd heb, en dat is zelden, pak ik de motor en ga, zonder navigatie, gewoon rijden. Meestal zonder vooropgezet plan. Rij gewoon mijn neus achterna. Dan kom je op de gekste plekken en de terugweg is altijd weer een verassing. Tegenwoordig maak ik niet veel kilometers meer per jaar, zo rond de tweeduizend. Dat is genoeg en ik werk aan huis dus moet echt wat verzinnen om er uit te gaan. Natuurlijk heb ik wel grotere ritten gemaakt. Meestal naar een Harley treffen maar ik heb altijd een hekel gehad aan kamperen dus ik ging meestal maar één dag kijken. Ging wel regelmatig mee met ritten van de lokale Harleyclub maar dat was meestal van de kroeg naar het café en weer terug naar de kroeg. Dat doe ik niet meer omdat het gewoon niet meer verantwoord is. Er zijn teveel mensen die zich ergeren en het is te druk met al die idioten op een racefiets.
Stel: je wint een flinke prijs in de loterij. Wat voor motorfiets zou je dan kopen?
Daar heb ik wel een lijstje voor. Bovenaan de aloude Harley WLA oftewel de Liberator, maar het mag ook een WLC zijn. Daar heb ik er verschillende van gehad en die ga je toch missen. Maar de grijze 2021 FAT BOY vind ik ook wel erg aantrekkelijk alleen die 28000 euro liggen er na de coronadip even niet. Ook een BMW R75 uit de WW2, of zijn tegenhanger de Zündapp, zie ik ook graag in mijn schuurtje staan en die vallen in dezelfde prijsklasse. Van alle motoren die ik gehad heb was er eigenlijk nooit eentje nieuw. Mijn voorkeur gaat uit naar de wat obscure motormerken zoals Condor, Junak, Ural, AWO en natuurlijk Harley. Ik heb altijd wel een Harley gehad op één jaar na maar dat is weer een ander verhaal.
Wat was de mooiste rit die je ooit reed?
De ritten waar ik het meest van genoot waren de clubritten van de HDCN (Harley Davidson Club Nederland). Die waren altijd door het hele land en de ritten er naar toe waren top. Soms met 100 man een rit door het land met al die uitlaten die prachtige muziek maakten is iets om nooit te vergeten, een symfonie van staal. Als toetje waren er dan de ritten terug. Nog excuses aan die arme wandelaars en fietsers die vaak ineens geconfronteerd werden met een orkaan van geluid en glimmende motoren met daarop allemaal blije mensen die niemand kwaad doen.
Staat er nog een bijzondere toertocht op je bucket-list?
Een bucket-list? Daar doe ik niet aan. Ik leef bij de dag en dat is vandaag en niet morgen en al helemaal niet gisteren. Probeer gewoon te doen waar ik interesse in heb en dat niet uit te stellen voor later want misschien komt er helemaal geen later. Dat lukt niet altijd, maar daardoor heb ik niet het gevoel van “had ik maar….”.
Denk je al aan een volgende motorfiets?
Altijd, ik kijk altijd of er nog wat leuks te vinden is. Heb zo door de jaren heen wat adressen en plekken om te kijken en er wordt mij regelmatig wel wat aangeboden. Sinds 1997 heb ik veel motoren op internet gezet en daar komen altijd wel reacties op. Ik verzorg ook de site van een motorbedrijf en daardoor komt er ook regelmatig wat mijn kant op. Meestal heb ik er het geld niet voor, maar soms is er budgettair wat ruimte te maken en dan staat er weer zo’n ding waar ik mij bij afvraag “wat moet ik hier nu weer mee”. Mijn hele site staat er vol mee. Ben nu bezig met een Ural 650 die ik in onderdelen kocht. De vorige eigenaar was enthousiast begonnen om er een bobber van te maken maar hij gaf het halverwege op.
Wat heeft motorrijden jou gebracht in je leven?
Ik hoor vaak mensen zeggen dat motorrijden voor hen vrijheid betekent. Dat vind ik een beetje zielig klinken. Vrijheid zit tussen je oren en dat is er elke dag. Als je dat niet heb wordt het tijd om je leven eens nader te bekijken. Misschien wordt er “ontspanning” bedoeld. Voor mij heeft motorrijden te maken met de motor zelf. Een motor daar zit je op en kun je beheersen en voelen. De techniek die er achter zit en die voel je. Vaak ook de spanning of je wel heel thuis komt en zonder technische problemen. Een auto daar zit je in en die beheerst jou en sluit de wereld buiten. Geen zak aan maar wel lekker comfortabel.
Wat heb ik je niet gevraagd, en wil jij mogelijk toch nog kwijt?
Ach, er is zoveel te vertellen over motoren. Het gaat vaak over rijden maar voor mij is het sleutelen belangrijker. Het is heerlijk om een low-budget project te scoren, die op te knappen en er dan op rond te tuffen. Tot de volgende zich weer aandient. Als ik weer een motor binnen heb, dan zoek ik altijd de geschiedenis van dat ding uit en zet dat vaak op mijn site.
Er is veel veranderd in de vijftig jaar dat ik rij. Het is vooral drukker geworden maar ook leuker omdat er veel vrouwen zijn gaan rijden. Maar al jaren verbaas ik mij over iets dat merktrouw heet. Als men een motor heeft van een bepaald merk dan zijn alle andere merken ineens niks meer en moet je bijpassende kleding aantrekken. Alle motoren zijn leuk, de een wat meer dan de ander.
Wat mij steeds meer opvalt als ik een rit maak, is dat er altijd automobilisten zijn die mij naar het leven staan. Ik ken ze niet eens en toch willen ze mij dood hebben. Ik vind de (auto)rijopleiding zo vreselijk slecht dat je voortdurend moet oppassen om niet van je sokken te worden gereden door automobilisten “die je niet zagen”. Veel bestuurders hebben geen idee hoe kwetsbaar je op een motor bent. Ze zagen je niet maar ze bedoelen: “we keken niet”. Er wordt geleerd om een papiertje te halen, niet om mee te doen met het verkeer.
Maar ach, een beetje anticiperen en ik ben er toch 71 mee geworden.
Meer weten over Bens Bikes? Check //www.bensbikes.nl
Een oude BMW tussen windvangers
Wat een bijzonder land leven we toch. Afgelopen weekend was het prachtig lenteweer. De thermometers tikten de 18 graden aan. Terwijl we het weekend ervoor nog konden schaatsen. Zaterdag was het nog wat frisjes, maar de zondag was het geniaal motorweer. Het had de dagen ervoor flink geregend, dus alle motorrijders die geen zin in pekel hebben, en hun stalen rossen willen sparen, tja, die hadden geen enkele reden om thuis te blijven. Je zag ze dan ook werkelijk ineens weer overal rijden.
De zondag maakte ik een fijne rit, even naar Bruinisse op en neer. In de afbeelding een oude route afdruk via Rever, uit 2019. Eenmaal thuis, na wat omwegen nog, had ik een 120 kilometer gereden. Ik heb de gewoonte, om, vanuit het motto “vlot over de weg en vriendelijk tegen de mensen” elke motorrijder te groeten. Naar schatting heb ik dit toch wel een tweehonderd keer gedaan. Ongelooflijk. En dan heb ik nog het voordeel dat je een clubje van zes motorrijders in één zwaai groet, dus dat scheelt.
Bruinisse is een ritje wat me altijd trekt. Vanuit Roosendaal gezien begint Zeeland meteen voorbij Steenbergen. De windmolens lonken in de verte, en zodra je langs Tholen rijdt, ruik je de zilte lucht. “Waar Brabant Zeeland kust”, zouden ze in Bergen op Zoom zeggen. De bedoeling was tweeledig. Ik wilde even een lekker kroketje eten bij de frietkar op de Grevelingendam, net voor Bruinisse. Dat viel dus tegen. Februari, hij zal zijn vergunning nog niet hebben, want hij stond er niet. Of zou het ook die lockdown zijn? Dat hij nu buiten ook niks mocht verkopen? Het leek me stug, dat hoor ik nog wel.
Verder kwam ik al rijdend op een idee. Vorig jaar november maakte ik op een zonnige dag een foto van de Televisietoren in Roosendaal. Daarna kreeg ik het maffe idee om er even een tekstje op te monteren. Een beetje reclame, het moet kunnen, roep ik altijd. Enfin, ik vroeg me af hoe de windmolens eruit zouden zien met deze tekst. Ik wilde stoppen om er eentje met de iPhone vast te leggen. Daar zag ik iemand met een prachtige, echte camera. Dus ik stopte, en heb aan hem (Jeroen van de Ven) gevraagd of hij mijn oude BMW R80R wilde vastleggen op de gevoelige plaat. En dat deed deze fotograaf. Mijn visite-kaartje gegeven, en de volgende dag ontving ik deze twee beelden (met de windmolens).
Mijn dertig jaar oude machine, vereeuwigd, tussen deze gigantische indrukwekkende waaipilaren, die energie verschaffen voor een volgende generatie motorrijders. Motorrijders die de wereld minder gaan vervuilen dan wij. Die geruisloos, zonder rook, langs zoeven. Vaak hoor ik mensen praten over “landschapsvervuiling” maar ik moet je zeggen, dat ik er graag naar kijk. Ik heb iets met die windmolens. De vlaggen van de ruimte.
En Jeroen, ik (redactie, John) wil jou, enorm bedanken voor het maken van deze twee prachtige platen. Ik heb besloten er niets, maar dan ook niets aan te veranderen. Het voelde ongepast. In de ruimte die jij had vastgelegd, paste gewoon geen reclameletters.
Wil je meer fotografie van Jeroen bekijken, ga dan naar Foto-Lab.nl. Of volg hem op instagram. Hij legt vast, zonder pretenties, dat wat hij ziet. Vlijmscherp. Vakmanschap.
Wil Stevens, trots op zijn motorrijdende kinderen
Wie ben jij? Waar kom je vandaan?
Mijn naam is Wil Stevens en ik kom uit Zuid- Limburg.
Heb je vroeger eerst brommer gereden? Wat voor bromfiets was dat toen?
Mijn eerste bromfiets was een Zundapp.
Wanneer kocht jij jouw eerste motorfiets en wat voor een motor was dit?
Op mijn 18e jaar heb ik gelijk een motor gekocht. Dat was een Honda XL600R.
Ben jij een “mooiweer-rijder” of een “door-rijder”?
Ik ben een doorrijder.
Stel: je wint een flinke prijs in de loterij. Wat voor motorfiets zou je dan kopen?
Dan zou ik een Panhead en een Shovel kopen.
Wat was de mooiste rit die je ooit reed?
Mijn mooiste rit was binnendoor naar Zuid Frankrijk, daar de boot op en naar Corsica. Na een week weer de boot op om naar Toscane (via Umbria) en Frankrijk weer terug naar huis te rijden. Dat was een rit van 3 weken, waarin we 4500 kilometers reden.
Staat er nog een bijzondere toertocht op je bucket-list?
Met de kinderen een maand naar Amerika, en daar te gaan rijden op een Harley.
Denk je al aan een volgende motorfiets?
Nee, de motoren die ik nu heb, wil ik nooit meer weg doen.
Wat heeft motorrijden jou gebracht in je leven?
Vrijheid! Ik heb mensen mogen ontmoeten en mooie plaatsen gezien in Europa.
Wat heb ik je niet gevraagd, en wil jij mogelijk toch nog kwijt?
Twintig jaar geleden hadden we speciaal voor de kinderen een zijspan gekocht. Iedere vakantie en alle weekenden gingen we samen met hen op pad. Nu na zo veel jaar hebben ze alle twee zelf het motorrijbewijs gehaald, en maken wij samen met de kinderen weer mooie tochten en vakantie-ritten met de motorfiets. Mijn vrouw en ik zijn heel trots.