Soms moeten mensen heel veel moeite doen om een motorrijbewijs te mogen halen. Op de redactie kregen we dit levensverhaal van Eric Pont binnen. Ongelooflijk wat mensen soms kunnen doorstaan of over moeten hebben voor onze passie. Lees en verbaas je.
‘Dat er een kick is met motorrijden dat zal aan het eind van het verhaal wel duidelijk zijn.
Als de jongste in het gezin was het voor mij een mooie ervaring erbij toen beide broers bezig waren met motorrijbewijs en motor. Mijn oudste broer wilde een motor die na veel denkwerk en naslagwerk werd aangeschaft. Het was een Honda 500cc, daar begon hij mee. De andere broer was daar wat makkelijker in en vond dat het moest rijden en niet duur moest zijn. Tja, het studentenleven vereiste veel en al snel stond er toch een Jawa 350cc in de garage.
Heerlijk om de motoren te zien. Mijn broers gingen er vaak mee op stap en maakten genoeg km’s. Snel werd de Honda 500 vervangen door een BMW 100rs. Een van de eerste uitvoeringen. Wel een hartstikke gave machine.
Er werden zelfs stappen ondernomen om naar evenementen te gaan. Veel werd toen ook door de KNMV georganiseerd en daar werd ook regelmatig naar toe gegaan. Als je dan de motoren zag, begon je daar natuurlijk helemaal van te kwijlen. Ja dat wilde ik gaan doen, motorrijden. Pa en ma vonden dat niks, veel te gevaarlijk en vooral voor mij, want het was het geval dat ik epilepsie had en dat ik motor rijden maar eens uit m’n hoofd moest zetten!
Tijdens mijn jeugd was de epilepsie onder controle. De insulten werden minder, medicatie werd verminderd. Dat ging de goede kant op, dacht ik. Het werk als kok in de restaurant keuken was mijn passie maar het was ook een heftige tijd. Lange werkdagen en de spanningen kunnen goed oplopen wat natuurlijk niet altijd goed is in combinatie met epilepsie. Maar dat was allemaal goed onder controle.
Totdat ik op 15-jarige leeftijd op de fiets werd aangereden door een persoon die net 2 weken zijn rijbewijs had. Het was een flink ongeval. Ik werd meegesleept onder de auto door met als gevolg flink letsel aan mijn gezicht en linker been. Mijn gezicht lag half open en mijn linker been was aan de binnenkant geheel weggeslagen. De chirurgen hadden genoeg werk om mijn spieren aan mijn been om te leggen zodat ik weer voldoende kracht had om te lopen. Helaas bleef mijn linker been voor een gedeelte verlamd en moest ik een spalk om. Mijn gezicht had ook de nodige schade. Dit is gelukkig na voldoende operaties zo goed als genezen. Daarna volgde nog meer dan genoeg bezoeken aan artsen, neurologen en revalidatie om toch fatsoenlijk te kunnen lopen. Maar eigenwijs als ik was ging ik door met veel sporten en oefeningen. Dit gaf wel een kleine beweging terug in m’n voet…das al iets. Weer een stapje vooruit, yyeess!
Ondertussen mocht ik beginnen met autorijles, wel in een automaat, omdat het linkerbeen nog niet voldoende gebruikt kon worden. Gelukkig waren er nog geen medische keuringen voor het rijbewijs, dat was toen nog niet nodig.
Aangezien de epilepsie goed onder controle was kon dat geen kwaad, en verzekeringen hadden er geen probleem mee. Maar, troost je, dat is niet van lange duur geweest. Het ongeval had de epilepsie nu heftiger gemaakt…vele aanvallen kwamen en medicatie liep flink omhoog. De auto was in de prak gereden en dit had weer de nodige gevolgen. Dan zat ik ook in een zwart. Na 3 ongelukken besloot ik dan ook zelf om mijn auto rijbewijs in te leveren. Nu waren er nog geen gewonden gevallen maar je wist maar nooit. Ik zou mezelf ook niet kunnen vergeven als ik iemand anders iets aandeed. Vele onderzoeken, scans en bezoeken aan neurologen is altijd het gevolg van een aanval. Helaas veranderde er niks…
Van de neuroloog kreeg ik vaak als antwoord dat ik die paar insulten per jaar maar moest accepteren. Maar het beheerste mijn leven totaal. 20 jaar lang heb ik geen auto gereden en was ik afhankelijk van anderen om op afspraken te komen. Altijd moest ik iemand lastig vallen als ik ergens heen wilde en het openbaar vervoer is echt geen pretje. Toen de aanvallen steeds vaker voorkwamen ben ik terug naar de neuroloog gegaan. Deze keer kwam ik bij een arts die ik nog nooit gezien had en ook zij had het idee om helemaal van voren af aan te beginnen en alle onderzoeken opnieuw te doen. Per toeval kwam er een arts langs van Kempenhaeghe die meteen op de MRI zag waar het epilepsie gedeelte zat.
Hij gaf aan dat het te opereren was!
WWWWAAAATTTT?! Ja, er ging een nieuwe wereld ging open …kan dat…? Wanneer kan begonnen worden? Zou ik dan toch kunnen gaan motorrijden…?
Enfin, eerst beginnen met onderzoeken, veel onderzoeken een heel jaar. Hersenscans, EEG, MRI, CTscan en vele andere onderzoeken vonden plaats. Ook moesten er onderzoeken intern in Kempenhaeghe gedaan worden. Op naar het epilepsiecentrum een week lang observatie zonder medicaties om de “aanvallen” op te wekken om ze te kunnen onderzoeke. De hele dag liep ik met electrodes op mijn hoofd om alles te registreren voor het onderzoek. Het was een spannende tijd.
JJJAA, ik kon geholpen worden! Dat zou gaan lukken, geloof me, er gaat zoveel veranderen, maar … dan gaat die motor er ook aan komen. Dat was een streefpunt.
Een jaar na het onderzoek, en allerlei bezoeken aan de specialisten, komt de oproep binnen om een hersenoperatie te laten doen om de epilepsie weg te nemen. Daarna zou een genezing volgen, het klonk zo eenvoudig.
De operatie was heftig en had veel gevolgen. Ik wilde niet bijkomen uit de narcose, mijn ogen bleven dicht. Een ingrijpende tijd voor ons gezin, die ons een hele sterke band van saamhorigheid heeft gegeven. Gelukkig was dat niet bijkomen niet van lange duur en kon de genezing verder gaan. Het was een zware revalidatie. Ik kon wel denken wat en hoe ik iets wilde maar ik moest opnieuw leren schrijven en praten. Het formuleren van zinnen was een enorme uitdaging. Het zou tijd kosten en dat heeft het gedaan.
Veel dingen hebben nog gevolgen. Kracht in mijn armen had ik niet. Creatieve bezigheden lukte niet omdat ik me niet kon concenteren. Mijn karakter had ook een verandering doorgemaakt. Lachen en huilen had ik niet onder controle en ik kon zo maar uit het niets een ander persoon worden. Slapen ging gewoonweg niet; ik bleef klaarwakker soms wel een paar dagen achter elkaar. Mijn geheugen had ook problemen. Ik kon de eenvoudigste dingen niet onthouden. Dat zag er niet goed uit.
Vele bezoeken aan de ARBOdienst volgden. Vervanging van je werk door iemand anders. Vele gesprekken met mijn werkgever die gelukkig alle begrip had en me vaak moest zeggen dat ze liever een gezonde Eric terug hadden dan een halve Eric. Ik voelde me enorm gesteund door hem. Ondertussen zijn we een jaar verder en gaat het zelfs ter sprake komen of ik nog wel kan gaan werken. De nodige godvers zijn bij mij door m’n hersens gegaan, geloof me. Dit was de bedoeling niet van de operatie!
Gelukkig is in de loop van de tijd veel veranderd. Mijn geheugen is goed terug gekomen .De kracht van mijn lichaam is er ook weer volop en ik had weer genoeg energie om weer langzaam op te starten met m’n werk. Dat was vrij snel onder controle en ik kon weer aan het werk.
Na al die ellende was er voor mij nog maar een streven: het motorrijbewijs.
Dus ging ik uitzoeken wat de mogelijkheden waren om met het motorrijbewijs te beginnen. Heel veel communicatie met het CBR gehad, ze hadden van alles nodig, allerlei verslagen van chirurgie en neurologie. De telefoon is vaak in de handen geweest en via de computer ook veel contact gehad. Ik was er heel enthousiast mee begonnen maar de moed is me vaak in de schoenen gezakt. Ik kreeg de ene tegenslag na de andere. Ondanks dat bleef ik toch heel positief en vriendelijk (met een berg geduld) tot het bericht binnen kwam: Ik mocht een testrit gaan maken in een auto.
“Nou we gaan eerst een testrit in de auto om te kijken of dat wel ging”…..en een tweede testrit. Het ging prima. Nu eens een testrit op een motor en ook deze verliep naar tevredenheid. Ik mocht verder. Eerst dan eens de theorie gaan doen en als ik die heb kunnen we beginnen met de praktijk. Flink blokken en examen doen, oké 2 x dan….
Maar het is een feit ik mocht gaan beginnen met motorrijles. En dat gaf me toch een kick om op een motor te rijden. De instructeur met de auto achter je aan. Het motorrijden ging naar mijn gevoel goed en een examen ging volgen. De nerveusiteit werd enorm voor het examen en dat was ook te verwachten dat ik ging zakken. Dat is balen.
De lessen op zich gingen prima alleen de examens opgeteld waren pittig. Aangezien je na een paar keer zakken (4 keer!) een ander examen krijgt van het CBR. Dat was een echte traktatie, en rust en relaxed dat examen doen. Dit werd beloond met het rijbewijs, weliswaar voor 2 jaar. Ik moest dan weer alles opnieuw aanvragen en weer veel dingen regelen.
Inmiddels zijn we een hele tijd verder. Ondertussen ben ik 56 jaar en heb nu 3 jaar m’n rijbewijs. Tussendoor heb ik m’n rijbewijs moeten verlengen en opnieuw testritten moeten maken. Ik noem mijn rijbewijs dan ook mijn “gouden rijbewijs”.
Ik heb het er allemaal voor over gehad. Ik heb al vele kilometers op de weg gezeten en het is iedere keer een beloning voor alle ellende die ik achter me heb gelaten. De vrijheid, de zelfstandigheid en de ontspanning die ik iedere keer weer beleef kan niemand me meer afpakken. Hoe lang ik nog motor kan rijden, dat weet niemand. Als het aan mij ligt dan nog wel tot ik dik in de 80 ben.’
Toen ik van school afkwam en mijn eerste baan had besloot ik een brommer aan te schaffen. Een tweedehands donkerrode Tomos. Ik kan me nog herinneren dat ik het magisch vond dat je voor een paar gulden je tank volgooide en er dan flink wat kilometers mee kon maken. Verder had ik niks met deze brommer, praktisch maar voor de rest kon die me gestolen worden. Later reed ik op een ‘echte’ brommer: een Puch Maxi. Met ruimte onder je seat om je voeten opgetrokken op neer te zetten. Heerlijk ding, lang plezier van gehad.
In 2004 haalde ik mijn motorrijbewijs en ik kocht eerst een tweedehands bike om wat ervaring op te doen. De eerste was een Honda Roadster VRX. Daar heb ik behoorlijk wat kilometers mee gemaakt, al was de motor wel wat aan de kleine kant voor mijn lengte. Maar hij heeft me nooit in de steek gelaten.
Later kocht ik mijn droom (toen): een Harley. Ik koos voor een Sportster, die is vrij compact. Geweldig geluid, op zich prima op gereden maar ik heb er nooit dat happy gevoel mee gehad als met die oude Honda. De fiets was te klein en reed voor mij niet lekker: altijd wat onzeker in de bochten.
Ik vind de Indian Scout Bobber ge-wel-dig om te zien. Ik zou ook bij KTM gaan kijken, nooit op gereden maar wel erg benieuwd naar. En heb altijd een zwak gehad Triumph fietsen, de cafe-racer-achtige modellen. Als ik wat zoek voor grotere reizen zou het een BMW R1250 GS worden.
‘Dat er een kick is met motorrijden dat zal aan het eind van het verhaal wel duidelijk zijn.
Dus ging ik uitzoeken wat de mogelijkheden waren om met het motorrijbewijs te beginnen. Heel veel communicatie met het CBR gehad, ze hadden van alles nodig, allerlei verslagen van chirurgie en neurologie. De telefoon is vaak in de handen geweest en via de computer ook veel contact gehad. Ik was er heel enthousiast mee begonnen maar de moed is me vaak in de schoenen gezakt. Ik kreeg de ene tegenslag na de andere. Ondanks dat bleef ik toch heel positief en vriendelijk (met een berg geduld) tot het bericht binnen kwam: Ik mocht een testrit gaan maken in een auto.
