Categoriearchief: Gastcolumns & blogs

Gastcolumns & blogs, Ikzoekeenmotor.nl, Tussendoor

Een dag met Stip op één!

2 reacties

Een dag met Stip op één! (Tekst door Ron Betist, over een zeer persoonlijke dag voor Eric Stiphout, die vaker op deze site heeft geschreven. Eigenlijk een verhaal voor intimi, maar beiden heren wilden het graag publiekelijk bekend maken….)

In deze groep zal het vrijwel iedereen bekend zijn dat de gezondheid van onze vriend Stip niet geheel optimaal is. Zijn laatste verblijf in het ziekenhuis heeft hij uitgebreid gedocumenteerd terwijl de Landmacht speciaal voor hem een oefening in de voortuin hield om hem op te vrolijken.
Eerder deze week schreef hij dat zijn longontsteking weer op begon te spelen met als mogelijk gevolg dat hij weer aan het infuus zou moeten. Nou kende ik hem meer van de verhalen en via deze pagina dan dat ik hem in mijn tijd lijfelijk mee heb mogen maken.
De digitale relatie die we in het afgelopen half jaar hebben opgebouwd na het overlijden van mijn vader was meer dan voldoende aanleiding iets kleins te organiseren om hem een Stip onder de riem te steken.
Jan Vik (a.k.a. Schilder) en ik zouden toch een keer bij hem langsgaan, dus hebben we dat even in de versnelling gegooid. Zondag kwam Stip niet uit en zaterdag moest Jan zich overdag van zijn taken kwijten als KNMV instructeur in Lelystad.
Daarmee kwamen we op een beetje gek tijdstip uit. Zaterdag rond half zes (Ja Jan en Henk, sorry dat we wat later waren. Maar ja die rechterpols van Harm hè…) is niet het meest gebruikelijke tijdstip om op bezoek te gaan.

Het Verrassingen Team

Maar even wat PB-tjes uitgestuurd via onze eigen FB pagina en ik kreeg direct positieve reacties van Jos Wiersema, Henk Koning en Harm de Vries. Enkele anderen gaven aan heel graag mee te willen maar niet de gelegenheid te hebben.
Jan had een zijspan geregeld, maar Stip gaf aan dat niet te trekken in zijn conditie. Gelukkig heeft Henk een bijzonder mooie bloedrode Mazda MX5. Dat was een meer dan prima alternatief.

We hebben Stip thuis opgehaald en een bijzonder mooie rit langs de Oostvaardersplassen gemaakt. Twee man voor, twee man achter en een stralende Stip in de cabrio tussen ons in.

“Gelukkig heeft Henk een bijzonder mooie bloedrode Mazda MX5. Dat was een meer dan prima alternatief.”

Oude tijden herleefden! Wat was ons werk vroeger eigenlijk gaaf!
Gestopt voor een drankje bij The Boat House in Almere. Dat werd een langere zit dan verwacht en luidruchtig kwamen alle verhalen over tafel. De meesten van ons hadden elkaar rond de dertig jaar niet meer gezien. Een heuse ‘Motorrijderstafel’ midden op een terras aan het water in Almere.

Wij waren duidelijk niet de enigen die genoten van het ophalen van al die herinneringen. Om ons heen werden regelmatig de oren gespitst en echte motorrijdersgrappen werden gemaakt toen een leuke dame aanbood foto’s van ons te maken. Zelfs die grappen werden vandaag in de zon gewaardeerd door de overige gasten.
Het was een warme avond in alle opzichten. Niet in het minst door de oprechte gevoelens elkaar na zoveel jaar weer eens te zien en te horen hoe het ons in het leven was vergaan.
Stip was op stoom en de combinatie met Harm deed de rest.
Post NL had het als slogan “kleine moeite, groot plezier”. Moeite was het niet eens, maar het plezier van Eric te zien was ons heel wat waard.
Topavondje met als afronding de toezegging aan elkaar een grotere reünie te willen organiseren.
Een mooi voornemen dat we als Motorrijders Anne Frankstraat (M.A.F.) toch maar eens moeten laten gebeuren lijkt me.

Tekst: Ron Betist

Gastcolumns & blogs, Ikzoekeenmotor.nl, Tussendoor

Een klassieke motor kopen

Een reactie plaatsen

“Een klassieke motor kopen”. Dit is een gastblog van Dolf Peeters

Er moest ander werk voor blijven liggen. Maar vriend G. wil een andere motorfiets kopen. Hij wilde terug naar iets klassiekers. Want zijn werksituatie is veranderd en hij heeft nu geen moderne vier seizoenen BMW voor nodig. Hij is op zoek naar een late tweekleps boxer met kuip. Voor de rest laten we even in het midden wat voor type, want dat zou flauw zijn voor de aanbieder waar we waren. De motor die we bekeken, die is het niet geworden. Ondanks het feit dat het een keurige fiets is.

Dolf Peeters, zijn foto zag je al eerder want Dolf is een trouwe gast-columnist, hij deelt zijn verhalen op #Ikzoekeenmotor. En daar zijn wij bij de redactie blij mee!

Maar we nemen je graag mee op de reis naar de ultieme fiets van G.: een late – monoshock – tweekleps BMW boxer met een kuip en koffers. Die machines staan bij particulieren doorgaans voor bedragen tussen de € 3.500-4.500. In de handel tref je ze met vraagprijzen tot voor in de € 5.000.

Dat soort klassieke motorfietsen koop je feitelijk zonder garantie. Maar in de reguliere handel worden er regelmatig afleverkosten/ een korte garantie van een maand of zo tot zo’n € 400 voor gevraagd. G. is zelf een getalenteerd sleutelaar. Garantie – voor wat het waard is – en afleveringskosten op een klassieke motorfiets ziet hij niet zitten.

Bij het bezoek aan een handelaar moet er dus ruimte in de prijs zitten, ook omdat er geen sprake van een inruiler is. We gingen naar een gewone, al jaren bestaande handelaar in motorfietsen. Geen merkdealer, merkspecialist of klassiekerspecialist. De motor die daar stond was onloochenbaar keurig. En hij had relatief weinig kilometers gedraaid. De machine was compleet op het gereedschapssetje en het onderhoudsboekje na. Dat laatste was wel een dingetje.

Het kilometrage zou ondanks het ontbreken van het onderhoudsboekje zomaar kunnen kloppen. De DOT code op de banden maakte duidelijk dat de rubbers – ondanks een nog redelijk profiel – over hun datum van uiterste houdbaarheid waren. De remvloeistof was helder, maar de remslangen waren zo te zien nooit vervangen. En het vervangen van de originele remslangen op oude motoren is echt wel belangrijk.

De vraagprijs van net € 5.000 kon in overleg niet lager worden dan € 4.800. Daarbij leverde G. dan de afleveringsbeurt en de ‘garantie’ in. En toen bleek wat een zuiver denkende karaktertijger G. is. De motor beviel hem. Was eigenlijk wat hij zocht. En die € 4.800 was ook het probleem niet. Maar hij bleef bij zijn eindbod van € 4.500. Dat was niet genoeg voor de verkoper. Het afscheid was correct maar koel. Voor € 3.500-4.500 moet G op de particuliere markt een heel net exemplaar kunnen vinden. Zonder garantie. Zonder afleveringsbeurt.

Om gewoon snel en probleemloos een goed exemplaar bij een handelaar te kopen had hij € 4.500, dat is ongeveer de hoofdprijs, over. Twee verse Battlaxjes kosten daarbij iets van € 200. Een set remslangen kost ongeveer hetzelfde. Tel daar bij nog eens een euro of honderd en dan zit je aan de vijf mille voor de klassieke motor van G. ’s dromen. Tenminste als dat het exemplaar zou zijn dat we bezichtigd hadden. En om een goede motor op een verschil van € 300 in de aankoop te laten lopen? Dat is zeker niet dom als de initiële prijs aan de hoge kant was en er nog meer van ‘dezelfde’ motoren te koop staan.

De foto’s zijn niet van de motor die we gezien hebben. Ook geen kwaad woord over de handelaar. Soms vind je elkaar. Soms niet. Maar het idee achter dit verhaaltje is hetzelfde wat we ooit van een handelaar in oudere, klassieke, auto’s hoorden: “Ik weet van de voren wat ik maximaal wil betalen. En daar ga ik nooit overheen”. Verstandig toch?

Gastcolumns & blogs, Stories from abroad

Stories from abroad

Een reactie plaatsen

‘Stories from abroad’ NEW on Ikzoekeenmotor!

Since we started with Ikzoekeenmotor.nl we are happy to see that our fans and visitors on our website are growing every day. People are sharing our stories and pictures with other people on Facebook and Twitter so our community grows. All the interviews and articles were in Dutch until now. Because of pictures and videos on Facebook I received reactions and questions from all over the world. Ikzoekeenmotor.nl stays a Dutch website, but, to satisfy our fans all over the world, we will write now and then in English. Bikers ride all over the world, and make friends everywhere. The idea to start a special rubric in English started when I talked on Facebook with Sharon Dale Walker, from Banbridge, Northern Ireland.

Sharon Dale Walker, our blogger from Northern Ireland

Sharon will be our first blogger from abroad!! To be continued…

Gastcolumns & blogs, Ikzoekeenmotor.nl

Klassiek of gewoon oud?

Een reactie plaatsen

“Klassiek of gewoon oud?” – is een gast-column van Dolf Peeters.

Er zij hele oorlogen gevoed over wat ‘klassiek’ is. De meest ambtelijke omschrijving is ‘ouder dan 25 jaar’. En dat is feitelijk raar.

Dolf Peeters, gast-columnist

Want voor motorfietsen is een kwart eeuw zo oud nog niet. Zeker omdat de motorfietsen van een kwart eeuw plus een beetje doorgaans niet als werkezels, maar als ‘fun’ dingetjes zijn gezien. Want laten we wel wezen: een bijna dertig jaar ‘oude’ motorfiets met 26.000 kilmeter op de teller? Laat zo’n ding intussen gedateerd zijn, maar technisch zit hij nog heel ver van zijn vermoeidheidsgrens af. Wat? Een Honda Pan European kan zomaar drie ton draaien voordat hij echt moe is geworden.

De BMWR80R, april 1193, een “klassieke” boxer, laatste 2-klepper.

Motorfietsen van 25+ worden dus doorgaans gezien als motorfiets. Niet als klassieker. De enige ‘klassiekerfactoren ’die er in worden gezien zijn de vrijstelling van houderschapbelasting en de mogelijkheid om de motor goedkoop te verzekeren. Motorfietsen van nog maar net 25, 26 jaar zijn daarbij vaak ook erg prettig geprijsd en ze stammen nog net uit de tijd voordat ook motorfietsen door hun assen gingen hangen van alle elektronica. En ze zien er doorgaans nog uit zoals je dat van een motorfiets verwacht.

Klassieke motorfietsen uit de zestiger-, begin zeventiger jaren maken heel duidelijk hoever de technologie inmiddels is voort geschreden. Want een moderne motorfiets? Die stuurt en remt fantastisch en kan doorgaans ‘beter rijden’ dan zijn bestuurder. En daar zitten de jongere klassiekers dan toch weer meer op de lijn van het oude motorrijden, dat soms best ‘werken’ was. Het is mij nog nooit gelukt om op een serieuze moderne motorfiets in de buurt van het grensgebied te komen waarbij het rijwielgedeelte nadrukkelijk begon te melden dat het dicht in de buurt van ‘de dood of de gladiolen’ kwam. Op een Honda CB750 OHC was die grens voor mij wel haalbaar. Zo’n ouwe CB op moderne banden, in orde zijnde demping en vering plus een tweede schijf in het voorrem is trouwens een motor waar je als ervaren motorrijder nog steeds erg vlot mee onderweg kunt zijn.

Maar de doorleefde Moto Guzzi Cali III die mijn ‘auto’ is en ik zijn qua vermogen en stuurcapaciteiten prettig aan elkaar gewaagd. Het ding – met Dell ‘Orto’s in plaats van de inspuiting die in zijn bouwjaar beschikbaar kwam – is dus 25+. Maar of dat hem klassiek maakt? Ach, het is een Guzzi. Dat spreekt in zijn voordeel. Maar hij is een heel stuk af gegroeid van de staat waar in hij ooit de showroom verliet. Voor mij als eigenaar is hij naar mij en zijn inzetgebied toe geëvolueerd. De Guzzi is voor mij een stuk gereedschap. We draaien jaarlijks heel wat – probleemloze – kilometers. Er zijn mensen die vinden dat de dikke Vtwin enorm verwaarloosd is, alleen al vanwege het feit dat hij buiten slaapt en ’s winters pekel eet.

En dat de doorleefde buffel onlangs een paar hipsters in 020 bijna tot tranen roerde vanwege zijn authentiek diep doorleefde uiterlijk en zijn unieke patina? Ach, als dat je ding is en als je geen tien winters door de pekel in wilt investeren, dan kun je altijd contact opnemen met Frans Mandigers. Kijk maar eens op FB wat die doet….

In de tussentijd heb ik een Guzzi die binnen mag slapen plus mijn werkezel. Die is gewoon oud. Maar hij moet toch nog werken. Net als wij straks allemaal moeten doen. Maar soms zit ik wel eens te denken: Als ik één van de twee weg zou moeten doen: Zou dat dan de ‘ouwe’ of de ‘Echt Klassieke’ zijn?

Wil je meer lezen over klassiekers? Check op facebook.

Gastcolumns & blogs, Ikzoekeenmotor.nl, Interviews

Eric Stiphout, motoragent in hart en nieren

10 reacties

Een paar weken terug kreeg ik op de Facebookpagina van deze website, contact met een motorrijder in hart en nieren. Eric Stiphout is gepensioneerd motor-agent en na wat aandringen was hij gelukkig bereid om een deel van zijn verhalen op Ikzoekeenmotor.nl te delen. Waar we blij mee zijn, om meer dan 1 reden!! Hier zijn eerste “unieke verslag en foto’s….

Eric Stiphout in functie

“Mijn naam is Eric Stiphout, ik ben 69 jaar en woon sinds 1 jaar en 4 maanden in Roermond. Van oorsprong ben ik een Amsterdammer. Na 12 ambachten en 13 ongelukken, ben ik op mijn 25-ste naar de politieopleiding gegaan. Ik ben na de school begonnen aan het bureau Leidseplein. In dat pand zit nu de Buldog, een coffeeshop. Na een paar jaar straat agent ben ik in 1979 overgestapt naar de Verkeersdienst van Amsterdam, met name naar de motordienst. 

Tekening door Jos Wiersema

De motordienst is/was, een grote familie (net als bij de burger motorclubs denk ik) en bestond in die tijd uit circa 80 motorrijders, enkele rij-instructeurs en kader leden.
Ik heb daar mijn rijbewijs A opleiding gekregen en afgereden bij het CBR. Daarna kreeg ik een voortgezette rijopleiding van 2 weken, waarbij je met je eigen instructeur door heel Nederland crost. Veel dijkwegen waar ze nu de motoren willen gaan weren. Ook motorgymnastiek maakte deel uit van de opleiding. Na deze grondige opleiding was de volgende opleiding de “zijspan-opleiding.” Voor mij duurde deze 1 week. Gedurende die week rij je met de instructeur in/op de bak. Je krijgt er wel dikke polsen van want de Hollandia bakken van de combi’s waren niet geremd. Bij remmen moest je dus het stuur wat naar rechts duwen/trekken om het gewicht van de bak met instructeur op te vangen. Bij het optrekken moest je juist naar links sturen om de rechts gemonteerde bak mee te trekken. We leerden ook nog wat kunstjes zoals met de bak in de lucht rijden.

Tijdens de surveillance haalden we die grappen ook wel uit. Na 2 jaar motoren rijden, op BMW’s en Guzzi’s, werd ik hoofdagent en kreeg een snelle auto opleiding, de HRT genoemd en dat staat voor hogere rijtechniek. We reden in de Alfa spider 2000 in politie uitvoering en met de golf GTI onopvallende auto. Deze opleiding duurde 2 weken. Mijn werkzaamheden bestonden nu uit de motorsurveillance in en om Amsterdam, begeleidingen van het Koninklijk Huis, zwaartransport begeleidingen en de autosnelweg surveillance met de Alfa’s met open dak, in de stijl van de Rijkspolitie Porschegroep. Wij reden zomer en winter door op de motoren en Alfa’s en als er veel sneeuw lag dan surveilleerde we op de combi’s.

Eric in de bak, tijdens de krakersrellen

Tijdens de krakers rellen in die tijd en de kroningsrellen werden wij bij de Mobiele Eenheid ingezet met de combi’s. Het leek wel oorlog soms en aan beide kanten vielen gewonden.

Na 5 jaar motordienst en ringwegsurveillance kreeg ik de kans om opgeleid te worden tot allround rijinstructeur. 10 maanden naar de Verkeersschool voor de Gemeentepolitie te Noordwijkerhout. Daar haalde ik mijn grote rijbewijzen C, D en E.  Vervolgens de instructeurs opleidingen A, B, C, D, E, en het rijks-examen afgelegd.

Ondertussen kon ik best een beetje sturen op alles wat wielen heeft. Terug naar de Verkeersdienst waar de rijopleidingen ook onder vielen. Ik hield me bezig met de 2 weken durende Voortgezette rijopleidingen auto aan jonge politieagenten, met de cursus Hogere Rij-Techniek voor leden van het observatieteam en autosnelweg surveillanten, de Specialistische Rijopleiding SRO, opleidingen van M.E. Chauffeurs en chauffeurs op de waterwerpers. De motoropleidingen kon ik daarmee niet verenigen helaas.

Privé reed ik geen motor. Naast de gezinsauto was dat toen niet haalbaar.
In het jaar 2001, stond ik met een cursist achter het stuur, te wachten voor het rode verkeerslicht op de autoweg, de Haarlemmerweg te Amsterdam. De bestuurder van een busje zag ons en het verkeerslicht over het hoofd en knalde met volle vaart achter op onze Golf VR6. Hierbij heb ik een whiplash opgelopen en heb 9 maanden, 3x per week met begeleiding moeten revalideren. Het is vanaf hier nooit meer goed gekomen met mijn gezondheid en in 2002 ben ik helaas voor 100% afgekeurd.”

Na ongeveer 30 jaar van trouwe dienst, liet de lichamelijke gezondheid van Eric hem helaas flink in de steek, en daarover vertelde hij aan de redactie van Ikzoekeenmotor.nl het volgende:

“Ik wil jullie nog vertellen over de VIP behandeling die mijn oud collega’s, na 30 jaar voor mij bedacht hadden omdat ik regelmatig in het ziekenhuis lag met luchtweg of andere infecties. De oorzaak hier van is CLL, chronische lymfatische leukemie. Mijn weerstand is door deze ziekte bijna nihil. De kankercellen en de chemokuren schakelen massa’s witte loedlichaampjes (die je verdediging zijn tegen infecties) uit. Vorig jaar had ik 4 longontstekingen waarbij ik 3x opgenomen ben in het ziekenhuis en aan een infuus lag met speciale antibiotica want ik ben door dit alles ook nog eens overgevoelig of allergisch voor penicilline en diverse andere medicijnen. Ik hoop nog wat jaartjes mee te mogen doen maar het wordt steeds moeilijker om mij weer op de been te helpen. Een van de infectie ziekten, gordelroos, kreeg ik ruim 3 jaar geleden. De buitenkant is goed genezen maar binnen in zijn groepen zenuwen beschadigd en die herstellen maar niet. Daar door kan ik maar korte stukjes lopen en heb ik een scootmobiel aangeschaft. Groetjes Eric. ”

Ik (John/redactie) hoorde van Eric nog dit trouwens, als een PS op een latere e-mail:

“John in mijn eerste verhaal vergeet ik dat ik ook deel heb uitgemaakt van het demonstratieteam. Wij traden bijv. op tijdens taptoe Delft en op het Veronica’s motorsportgala in Ahoy Rotterdam. Zaten we met Vanessa en de Dollydots in één programma. Ik schrijf je hier later over, met een paar foto’s van dat we trainen.”

We houden vanuit de redactie contact met Eric. Blij dat hij zich hoe dan ook op “iets met wielen eronder blijft voortbewegen” al is het dan met wat minder halsbrekende capriolen dan vroeger. Eric, we zijn erg benieuwd naar meer verhalen van je. #WordtVervolgd

Gastcolumns & blogs, Ikzoekeenmotor.nl

“Wheeler dealers”

Een reactie plaatsen

“Wheeler dealers” – is een GAST COLUMN van Dolf Peeters.

Omdat het tijdens ritten in en om de Randstad niet opschoot, heb ik een aantal jaren geleden mijn auto verkocht. Daarna scoorde ik goedkope, motoren die het liefst voorzien moesten zijn van: 1) Een cardan, 2) elektronische ontsteking en 3) kleppen die ik zelf zonder veel moeite kan stellen. Want wanneer je een motor als auto in zet, dan draai je kilometers en gaan officiële werkplaatsbezoeken op uurtarief er nogal inhakken. Bovendien: ik heb een hefbrug, nogal veel gereedschap en ik heb schik in het sleutelen. Toen liep ik weer tegen een dikke ouwe Guzzi aan. Uit ervaring weet ik dat die leuk, lomp en taai zijn. En ‘leuk’ is de toegevoegde waarde voor een werkpaard. Want doorgaans was de insteek dat het alleen maar om mijn ‘auto’ ging en ik dus geen emotionele binding met zo’n tweewieler hoefde te hebben. Onder mijn gebilte had zo’n werkpaard een beter leven dan een Grieks ezeltje, dat alleen op slaag en geen vreten liep. Maar de knuffelfactor ontbrak bijna per definitie aan mijn werkfietsen.

Dolf Peeters, gastcolumnist op Ikzoekeenmotor.nl

Tot de aanschaf van de Guzzi. En die viel alleen binnen mijn budget omdat de motorfietsen momenteel wel heel consumentenvriendelijk zijn geprijsd. De Suzuki VX800 die bijna drie jaar mijn ‘auto ’was, had een aantal sterke punten. Alleen al het feit dat ik hem van een 82 jarige ex politie motor rijinstructeur had gekocht die er al jaren maar één keer per jaar mee naar de officiële Suzuki dealer was gereden voor een beurtje. Het feit dat de tweecilinder VXsen niet erg gevraagd waren – en zijn – telde ook zwaar mee. Dat resulteerde in een lage prijs en in meer geld voor motorfietsen waar mijn hart wel ‘BoemBoem” van deed. Kortom: de 82jarige vroeg € 2600 euro. Toen ik na een poosje nog eens belde werden we het eens op € 1600, – Op Marktplaats zijn prijzen vraagprijzen. En de zoon van de ex rijinstructeur had eens gekeken hoe de verzameling aangeboden VXsen op Marktplaats zich gedroeg. Het best is de verkoopsituatie van de gestrekte Suzuki’s nog te omschrijven met ‘Marktplaats is het clubblad voor de Suzuki VX Club en de clubleden zijn er trouw’. Hoe veel onrecht dat de wat eigenzinnig sturende Vtwins ook aan doet. Zo’n Vtwin is doorgaans goed voor meer dan een ton probleemloos rijplezier. Affijn. Ik gooide mijn VX dus na 30D kilometer terug in de digitale vijver. En het bleef oorverdovend stil. Misschien ook wel omdat ik een kop had bedacht waar de  Suzuki zoekmachines van Marktplaats het wat moeilijk mee had een: “Hoera! Ik heb weer een Guzzi”. Een tweede poging op marktplaats gaf sneller reactie: iemand die Edwin of zo heette bood 220 euro, terwijl ik 750 euro als minimale prijs had opgegeven. Daarna kwam er een Engelstalige reactie van Thelma Louise. Ze vroeg wat gegevens die ik opstuurde naar haar G.mail account. Per ommegaande ging ze akkoord met de prijs. Ik hoefde alleen maar even de voertuiggegevens en mijn naam, adres en bank gegevens te sturen. Dan zou zij via Western Union betalen en de motor wel laten ophalen. Dat leek me geen goed idee. Ik heb hoe dan ook mijn bedenkingen tegen hulp aan Afrika, zeker als het Nigeriaanse oplichters betreft. Martin mailde “lijkt me wel wat. Ik kom kijken. Adres graag”. Martin kwam. Van af de andere kant van het land. De Suzuki stond buiten de garage op het pad. Vanaf de voordeur keek Martin er naar. Hij greep in zijn broekzak en hield drie biljetten van 100 uit gestoken. “Geef me de papieren maar, dan ben ik weg.” Ik zei hem dat ik het eens was met dat “weg zijn”. Hij keek me glazig aan en zei: “Lul. Je mist je kansen.” Exit Martin. Nu staat die VX me niet in de weg. Ik blijf hem gewoon voor lokaal werk gebruiken waar ik mijn nieuwe aanwinst toch weer net te lief voor vindt. En met Marktplaats en Speurders is het zo beroerd nog niet. Want kameraad Henk zette zijn motor er op en kreeg per ommegaande de reactie: “Dat is precies de motor die ik zoek. Hou hem vast. Ik kom er nu aan!” En inderdaad, dik twee uur later kwam er een blije man uit Schagen die bij binnenkomst direct het geld op tafel legde en zei: ”Zo. Nu ben ik aan een kop koffie toe!” Henk’s motor was dan ook geen VX 800 maar een Honda CB 450 uit 1966. Een motor die nooit gerestaureerd was, maar gewoon meer dan een halve eeuw rustig en zorgvuldig onderhouden was.

Wil je meer lezen over klassiekers? Check op facebook.

AGENDA: Beurzen / Events / Toertochten, Gastcolumns & blogs, Ikzoekeenmotor.nl, Tussendoor

“Ride for a Mind”

Een reactie plaatsen

Nieuws, aangeleverd via  Numafa Cleaning & Automation:

“Vanuit het bedrijf Numafa Cleaning & Automation werd er op 29 september 2018 een actie gestart om een goed doel te sponsoren dat gericht is op ondersteuning van de geestelijke gezondheidszorg.

Door het organiseren van inzamelingsacties (zoals onze motorrit), hopen wij als bedrijf én als mensen ons steentje bij te dragen aan de verbetering van de geestelijke gezondheidszorg in Nederland.

Onze motorrit actie in 2018 bleek een overweldigend succes, wij hebben met ongeveer 33 motorrijders een route van zo’n 240 kilometer door Nederland gereden. En wij hebben daarmee ons doelbedrag aan donaties ruimschoots behaald!

In 2019 willen wij als organisatie wéér onze bijdrage leveren, maar grootschaliger dit maal. Door ons bereik van de actie te vergroten, hopen wij nog meer bewustzijn rondom de geestelijke gezondheidzorg te wekken en een goede bijdrage te kunnen leveren voor onderzoek en voorlichting.

De cijfers liegen er niet om, ongeveer 43% van alle Nederlanders tussen de 18 en 64 jaar krijgt op enig moment te maken met een psychische aandoening. Jaarlijks worden meer dan 1 miljoen mensen hiervoor behandeld. Ondanks de toename in bewustwording rondom geestelijk ziek zijn, blijft het een beladen onderwerp om over te spreken. Wij vinden dat het de hoogste tijd wordt om dit taboe te doorbreken.

Om in de toekomst het “geestelijk ziek zijn” mogelijk voor te kunnen zijn, is educatie en bewustwording bij de jongere generatie erg belangrijk. Daarom richten wij ons dit jaar – met “Ride for a Mind” – op de MIND Young Academy.

De MIND Young Academy is een scholenproject voor leerlingen om psychische problemen bespreekbaar te maken in de klas. Er worden lessen gegeven door getrainde leeftijdsgenoten die zelf of in hun omgeving te maken hebben (gehad) met psychische problemen. Zij gaan het gesprek aan over veel voorkomende psychische klachten. Hun boodschap: praat er gewoon over, want je bent niet de enige!

De ambitie is dat de MIND Young Academy op iedere school in Nederland aangeboden moet worden. Lessen over mentale gezondheid zouden net zo normaal moeten zijn als de techniek of biologielessen. Afgelopen jaar konden zij zo’n 200 klassen bedienen. Op dit moment staan er ook heel veel scholen op de wachtlijst, omdat er onvoldoende financiën zijn om al deze scholen te kunnen helpen met de MIND Young Academy.

De 2de editie van “Numafa Ride for a Mind” staat volledig in het teken van de MIND Young Academy, het geld dat we inzamelen zal gebruikt worden om lesmateriaal te ontwikkelen, de educators op te leiden, in te kunnen zetten en intakegesprekken/ evaluaties met de scholen te doen.

Houd onze Social Media in de gaten voor meer informatie over onze actie, aanmelden en doneren.”

www.numafa.com         Linkedin        Facebook

Redactie, tekst via:

Numafa Cleaning & Automation

Serena van Oeveren, PR & Communication Manager
Gastcolumns & blogs, Ikzoekeenmotor.nl

een dag elektrisch

Een reactie plaatsen

Blog via Marc Wijtkamp

Zero

Van een vriend met motorrijschool de Jong kreeg ik een dag een Zero mee, dat is een 100% elektrische motor en hier mijn ervaringen.

Uiterlijk

Het eerste wat mij opvalt is dat de Zero er uit ziet als een motor en dat is iets wat lang niet van alle elektrische motoren gezegd kan worden. Je valt hiermee zeker niet uit de toon. Zelf rij ik een BMW R1200RT, een 2 cylinder boxer met iets over 100pk. Geen kleine of lichte motor en dan is de overstap naar de compacte Zero best even wennen. De zit is uiteraard totaal anders. Bij de beamer zit ik rechtop en achter een verstelbaar groot windscherm. Op de Zero zit je wat meer voorover maar zeker niet zo ver dat mijn eh “stroomlijn” (lees buik) in de weg zit zoals bij racemotoren wel het geval. De zit was even wennen maar was daarna eigenlijk goed te noemen.

Rijervaring

Het “starten’ omhelst niet meer dan de contactschakelaar omzetten. Het display komt tot leven en de motor is klaar om weg te rijden. Je hoeft de eerste minuten na een koude start niet rustig aan te doen zoals bij een brandstofmotor. Geen onderdelen die eerst op temperatuur hoeven te komen ofzo. Dat wegrijden is overigens wel een feestje. Je komt snel, heel snel en direct met maximaal koppel van zijn plek. De Zero acceleert als als een kanon, als je te enthousiast de gashendel (kuch, elektriciteitshandel) bedient kan dat een wheelie tot gevolg hebben. Door de wat voorover zicht gebeurd dat ook weer niet (te) snel maar wel iets om rekening mee te houden als je voor de eerste keer wegrijdt. Uiteraard geeft het display niet alleen je snelheid aan maar ook de tijd en belangrijker de status van je accu en of je aan het ontladen bent of, tijdens remmen, energie terugwint. Verder kent de Zero 3 rijstanden: eco, sport en custom. Ik reed ik de sport stand. Overigens het bochtenwerk is prima, al moest ik wel oppassen, de steps raakte een enkele keer het asfalt.

Het afwezige motorgeluid heeft plaatsgemaakt voor een soort gierend geluid van de elektromotor met snaar-aandrijving. In de stad miste ik wel dat motorgeluid. Het niet hoeven schakelen went trouwens wel erg snel en vond ik eigenlijk best prettig. De remmen zijn zonder twijfel prima, binnen zeer acceptabele afstand sta je weer stil. Op de snelweg miste ik het motorgeluid niet, genoeg windgeruis en ook op de snelweg heb je tot ongeveer 120-130 km p/uur die acceleratie.

De Zero is helemaal in te stellen via een app en achteraf bleek dat de motor ingesteld was op ongeveer 30% van zijn maximale vermogen maar wees gerust, de Zero is dan nog steeds sneller met optrekken dan mijn BMW. Boven de 130 km p/uur merkte ik de begrenzing wel. Je voelde dat de motor minder enthousiast reageert.

Actieradius

En dan de vraag die iedereen aan mij stelde: Hoe ver kom je nou met zo’n ding? Het makkelijke antwoord: ongeveer 200km. Het minder makkelijke antwoord: Dat hangt van veel factoren af, rij je stad of snelweg. Hoe hard rij je en trek je rustig of sportief op maar ook het weer (warm/koud) heeft zijn invloed op de actieradius. Ik ben van Rotterdam op en neer naar Maasland gereden en laten we zeggen sportief gereden en ik had toen ongeveer 50% van de capaciteit van de accu  aangesproken. Ik begon niet met de volle 100% maar misschien met 95% omdat ik ook lokaal wat rondjes had gereden maar ik was met mijn rijstijl en grotendeels snelweg dus de helft kwijt op zo’n 50km. Het was ongeveer 5-7 graden toen ik reed.

Conclusie

Mijn conclusie na één dag elektrisch rijden is dat het een prima alternatief is voor woon-werk verkeer en dergelijk gebruik. Ik zie mij er niet mee op vakantie gaan en in Duitsland de heuvels trotseren of er toertochten mee rijden. Daarvoor is de actieradius gewoon (nog) te weinig. De Zero kan met een extra accupack worden uitgerust en dat je ‘m met een hele gewone stekker kan laden geeft laadmogelijkheden voor onderweg.

Zou ik ’t weer doen? Jazeker, de acceleratie en het niet meer hoeven tanken is wel erg prettig. Net zoals het uiterlijk van de motor en de rij-eigenschappen.

Ik heb de Zero S gereden en die kost vandaag de dag rond de €13.000,=