DE BALKAN – KLANTENBINDING
Het is woensdag 5 juni, op het moment dat ik dit schrijf.
De dag (in deze aflevering in de serie Coos op Reis) begint met wat bewolking.
De temperatuur is echter meer dan prima.
Mooie gelegenheid om even wat spullen te wassen. Gewoon in de spoelbak in de keuken. Tip van Coos? Ik heb een tube van HG ‘Op-Reis-Wasje’ bij mij. Erg handig voor een snel wasje. O.a. bij de Hema. Motorvriendin Mely heeft ook een tip: gewoon doucheshampoo gebruiken. Dat scheelt weer plek. Ik pak spullen in die ik niet meer nodig heb en draai mijn motor vast om, met de neus naar het einde van het tuinpad. Zonder bepakking kan ik makkelijker met haar manoeuvreren.
Morgen (donderdag) reis ik weer verder, besluit ik. Het ontbijt op de camping is duurder dan het diner in het dorp… Mijn geld is op. Gelukkig heeft Janny geen Facebook, anders moest ik in het schuurtje slapen als ik over een poossie weer thuiskom. Of ik mag helemaal niet meer thuiskomen.
Waarom is deze camping zo duur? Schaarste. Eén van de centrale begrippen in de economie. Schaarste bepaalt de prijs. Start een naaktcamping, vraag de hoofdprijs en houd anderen ver uit de buurt, als je snel rijk wilt worden.
Maar eerlijk is eerlijk: het is hier super, prachtige omgeving, een waar paradijs met rondom glashelder water van 20 graden. En … ik geniet elke middag tijdens de lunch van de waanzinnige loungemuziek van Buddha Bar (koekel!). Mmmm… Ik zou daar zo de muziek kunnen verzorgen; volledig mijn smaak.
Korte blik terug? Ik wandelde gisteravond ruim na 23:00 uur vanuit het havenstadje Baska terug naar de camping. Twee kilometer via een prachtig donker kustweggetje over de klippen. De zee diep onder mij. Halverwege bleef ik even staan om van de rust en het tafereel te genieten. Heel ver over de inktzwarte zee zag ik de stad Senj liggen. De lichtjes van de boulevard lagen als een ketting van parels aan de rand van het water. Wat een momentje… Daar rijd ik morgen met de motor, mijmerde ik. Helaas is de veerdienst tussen Baska en Senj enige jaren geleden gestaakt. Ik zal daarom 95 kilometer moeten omrijden. Nou ja, of ik nou hier of daar rijd? Ik moet toch ergens zijn…
Maar goed. Terug naar nu. Nog een heerlijk dagje relaxen. Inmiddels schijnt de zon volop.
Ik monteer mijn compacte Sunset Chair van Helinox (wérelds!), bewapen mijzelf met mijn Kobo E-reader en ga aan de rand van de Adriatische Zee zitten. Genieten. Tijd zat. Tijd is immers niet iets dat gaat, maar iets dat komt. Tijd is wel begrensd. Het is een niet-hervulbare bron. Daarom heb ik natuurlijk altijd zo’n haast met leven, bedenk ik mij. Mijn leven loopt gewoon tussen mijn vingers weg terwijl ik er een beetje bij sta te dromen. Zo is het. Mooi, hè?
KLANTENBINDING
Herinner jij je ook nog die trainingen die jou moesten leren om ‘dichter’ bij je klant te gaan staan? Zo kreeg ik ooit bij Commit Information Systems (powered by Campina Melkunie) een driedaagse training Customer Intimacy en een cursus Klantgericht Werken. Daarna waren collega’s plots óók mijn klanten.
Later volgde ook nog een workshop Klantgericht Denken. Ik zal er nog wel meer hebben gehad, maar die ben ik vergeten. Joh, jaren negentig. Het paste allemaal prima in de tijdgeest van toen. Ik liep ook alle dagen in een driedelig kostuum. Prachtig allemaal. Ik zou er niet meer aan moeten denken, maar ik gooi mijn certificaten niet weg. Haha.
De eigenaresse van het havenrestaurant, waar ik vanavond met prachtig uitzicht op de rustige zee zit te eten, heeft zeer waarschijnlijk geen enkele training op dit gebied gehad. Dat weet ik zeker. Daar is hier simpelweg geen tijd en geen geld voor. Nee, zij komt na het eten even gezellig aan mijn tafel zitten, wijst naar de druivenranken boven mijn hoofd, biedt mij een ‘grappa van pappa’ van het huis aan, geeft vriendelijk gelijk de rekening en zegt ‘tot morgen’, als ik vertrek. Daar hoef je echt geen academische opleiding voor te hebben. Vriendelijk voor je klant zijn is zóóó simpel allemaal…
TENSLOTTE
Net als ik vertrek, begint, onder leiding van een accordeonist, een grote groep mensen liederen van het land en de zee te zingen. Het klinkt reuzegezellig. Als ik naast de groep even sta te genieten, biedt een man mij gelijk een stoel en een drankje aan. Hij graait met zijn eeltige handen een doorzichtige fles zonder dop en etiket van tafel. ‘Negen jaar gerijpte cognac en zelf gemaakt’, zegt hij trots. We proosten samen en ik smeer hem snel…
Ik moet te voet, en in het pikkedonker langs de kliffen, nog heel wat meters stijgen naar de camping… Pffff…
Móói afscheid van deze omgeving.
Nog één extra foto gevangen voor The Catch of The Day….
Wil jij alle andere verhalen van Coos ook eens lezen? Je vindt ze via:
//ikzoekeenmotor.nl/category/coos-op-reis/