“Sterf jong … maar wel zo laat mogelijk”.
Wij vonden het een mooi motto.
Tagarchief: motorrijden
Coos op Reis: NAAR DE STERREN
Soms krijgen we op de redactie kippenvel als we de verhalen van Coos op reis lezen. Dit, nummer 24, is zo een juweeltje van een verhaal:Vandaag al wéér een pracht…nou ja, kijk zelf maar naar de foto’s…
Als je thuis ooit een hond had, dan weet je dat hij razend enthousiast werd als je zijn riem pakte. Naar buiten! Rennen! Uit! Als ik met mijn helm in mijn hand het terras op stap, dan gaat er een rilling door mijn motor. Zij gloeit helemaal. Mijn motorfiets en ik hebben vandaag een date. We gaan het samen doen… We gaan samen het binnenland in. Richting het noorden. Wij zijn zeer benieuwd…
Onderweg naar Paderne kom ik langs een oude vervallen fabriek. Daar kan ik vast wat mooie zwartwitfoto’s maken. Er staat nog een grote oude schoorsteen overeind. Een mooi plaatje van mijn motor, pal náást die schoorsteen, zit er echter niet in. Er liggen honderden spijkers en veel glas. Dan maar eentje van een afstandje. Een kinderhand is gauw gevuld.
Ik vervolg mijn weg en met wat zoekwerk op mijn Garmin, kom ik uit bij Castelo de Paderne. Ze zijn het oude kasteel uit 1200 aan het renoveren. Al heel wat jaren, lees ik op een bordje. Het schiet niet erg op. En als het aan die éne bouwvakker met dat éne emmertje ligt, die daar op z’n gemakkie in de hitte rondloopt, duurt dat proces nog wel even… Hij gaat zijn pensioen daar zeer zeker halen.
Het is wel heel leuk om er even rond te gluren. Ik banjer daar wel een uur tussen al die ouwe stenen. Wat zouden zij allemaal gezien en meegemaakt hebben? Prachtig!
In de verte zie ik een stokoude brug over de rivier liggen. Ik wil naar die brug! Ik heb een motor die óók offroad kan, dus ik ga er effe heen, besluit ik. Een tikkeltje impulsief, zal later blijken.
Ik pruttel en hobbel een paar kilometers door een oude, droge rivierbedding. Ik zie gaten, gleuven, kieren, hobbels, putten en de stenen worden groter en groter. Ik zit als een gekko op de buddy…
Ik draai weer om als het echt te gek wordt. Er is hier niemand, ik ben ver van de bewoonde wereld en heb geen signaal meer op mijn iPhone. Maar ja, ik moet en zal naar die brug… Ouwe idioot! Potver.
Het is een GSA, het is een BMW en ik ben geen Sissy, bedenk ik mij.
Ik spreek mijzelf wat moed in. Gewoon even omrijden en een andere route proberen. Ik heb weer wat signaal op mijn telefoon, schakel GoogleMaps in en pak het routepunt over naar mijn Garmin. Ik moet en ik zal! Ik gááá!
Maar ook deze weg wordt glibberiger en steiler. Daarnaast zie ik de stenen groter worden. Er komen steeds grotere plassen op de weg en er staat hier geen zuchtje wind. Is het de warmte of de spanning? Het water staat in mijn bilnaad. Ik ga op mijn steppies staan. Dat doen de pro’s ook altijd… Ik heb het héét, jôh!
Maar man, zo’n loeizware GSA mét drie koffers en een volle brandstoftank is hier helemaal niet geschikt voor, joh. Dat willen ze ons bij BMW Motorrad wel wijs maken, maar dit is het leefgebied van een ouwe gebutste Yamaha 450 met noppenbanden. Zo eentje waar ik op tijd afspring als-tie valt. Waar ben ik toch in hemelsnaam aan begonnen?
Maar ik moet persé naar die brug, verdorie. Na een paar kilometer stop ik, parkeer mijn motor op een platte steen en ga de rest lopen. Een nieuwe zijkoffer kost namelijk 500 euro… Ik sta 50 meter bóven de brug, maar kan er niet op. Ik loop langs een oude molen en een waterval, langs scherpe takken en door drie dichte bosjes. Kansloos. Ik draai weer om. Ik geef het op! Kutbrug, de koelere!
Maar…ik vind later aan de weg wel een leuk en werkelijk keurig restaurant op een kruising. Met echt Flintstonemeubilair. Ik voel mij Fred: jabbedabbedoe! Ik zit er wel een uur in de schaduw, samen met een groot koel glas geperste sinaasappelsap. Als ik voldoende ben afgekoeld reis ik verder.
Op de hoogste berg in de omgeving tref ik een Boedistisch centrum. De zon schijnt nog steeds onbarmhartig aan de hemel. Het waait flink bovenop de berg. Vlak bij een trap staat een auto met een Spaans kenteken en daarnaast een stevig en warm ingepakte mevrouw in een rolstoel, samen met een mijnheer die sinaasappels pelt.
Of ik een stukje sinaasappel wil, vraagt de mevrouw in het Nederlands. Ze heeft het kenteken op mijn motorfiets gespot. We raken aan de praat en zij vertelt haar verhaal. Zij woont alleen, in Badhoevedorp, en was tot haar 37e jaar gewoon gezond. Maar in dat jaar werd ze kort na elkaar door een paar beroertes getroffen. Daardoor zijn vitale lichaamsfuncties uitgevallen. Ze kan sindsdien niet veel zelf meer. Zij is nu hier op vakantie. De meneer die bij haar is, is van een hulporganisatie en haar tijdelijke Spaanse buddy. Hij zorgt volledig voor haar tijdens haar tweemaandelijks verblijf in Albufeira. Ze delen een appartement. Zij heeft een lage uitkering, maar deze vakantie betaalt ze van haar PGB. Ik vraag wat het doel is van haar komst naar deze berg. Zij antwoordt: ik ga hier straks bij het beeld bidden voor alle mensen die het in de wereld minder hebben. Het kippenvel trekt over mijn armen en benen. Het maakt mij op dat moment héél erg nederig…
We eten met z’n drietjes een paar sinaasappels. Heel bijzonder op deze berg. Als ik haar vervolgens vertel dat ik in Albufeira verblijf, dan geeft ze mij het adres van een toprestaurant in de badplaats. We nemen afscheid, ik stap op mijn motor, zwaai en rijd ronkend de berg weer af.
TENSLOTTE
Aan het einde van de dag rij ik weer terug naar de camping. De zon schijnt en er staat geen wind. Ik dender over strak, kurkdroog en vreselijk betrouwbaar asfalt. Het is klasse A kwaliteit. Het niveau van een nieuw, maar ingereden circuit. Werkelijk een schitterende weg die als een woeste slang links en rechts door het bergachtige landschap meandert. Een ritmische afwisseling van korte bochten en zeer fraaie lange doorlopers. Toerental tegen het rode gebied. Quickshifter van 3 naar 4 en weer terug. Hoge snelheid. Geen onnodige bagage. Tank inmiddels half leeg. Lichtvoetig rijden. Dunne zomerhandschoenen aan. Chirurgisch gevoel in mijn vingertoppen. Scherp bochtenwerk. Motormanagement op dynamisch. Volle bak, alle pk’s los. Mijn BMW en ik. Samen dansen in het laatste zonlicht, samen op weg naar The Golden Hour…
De laagstaande zon tovert glinstertjes in het asfalt. Het zijn nèt diamantjes… Miljoenen!
Het is….een rit dóór en náár de sterren, mijmer ik…
Wát een superdag! Eéntje voor in het boekje. Toppertje!
Coos op Reis: THE MESSIAH WILL COME AGAIN
( Vandaag verslag nummer 23 in onze serie COOS OP REIS. Coos van der Spek reist drie maanden op zijn motorfiets door Zuid-Europa en brengt ons bijna dagelijks verslag uit. Ook van de rustdagen…)
“Het is inmiddels 20 maart.
De zon schijnt en het waait. Rap mijn laarzen en handschoenen op het terras zetten. Binnen drogen ze maar niet. En anders moet ik hier eeuwig blijven…
Overdag de ramen op een kiertje zetten voor een betere ventilatie is helaas géén optie. In deze caravan zitten ‘digital windows’ : het is nul of één, de ramen zijn óf volledig open óff volledig dicht. Dus zijn ze dicht. Ik vertrouw niemand.
Ontbijt in de zon op een plastic stoeltje. Drie hele sinaasappels gaan er in zo’n kingsize glas. Met een broodje Spaanse ham, café Americano en iets dat een mix is van een creme brulee en een puddingbroodje. Voor…vijf hele Portugese euro’s. Wat een tof land.
Vandaag staat een relaxte dag op de planning. Factor 50, korte broek aan, vijftien kilometer langs het strand wandelen, van de zon genieten, schoenen en sokken uit en op een terrasje in mijn blote teentjes een beetje om mij heen kijken. Uh, gewoon lekker gepensioneerd zijn en geen reet doen. Gôh, hoe zou het bij de DAS in Amsterdam zijn? Of bij ISS in Utrecht? Of bij Campina Melkunie in Rotterdam of Den Bosch? Vast heel goed. Ze rooien het wel zonder mij. En anders niet.
Vandaag ben ik drie weken op reis. De tijd vliegt echt voorbij. De vrijheid en het niets hoeven, is het mooist. Elke dag doen wat ik zelf wil. Geen planning, geen deadlines, geen budget, geen overleg, geen onderhandelingen, geen aanpassingen, geen rapportages, geen beloning of straf, geen stress. Niks. Wel elke dag een verslag natuurlijk. Nog steeds.
Drie keer per dag op mijn gemak uit eten. ‘s Morgens een broodje, ‘s middags een salade en ‘s avonds een vissie, een pasta of iets vegetarisch. Tussendoor een expreszo, een ijsje, een biertje, een appeltje of sinaasappel, wat noten of een wijntje. En ergens in mei weer thuis, of zo. Als ik zin heb. Maar….het gaat allemaal wel heel erg snel. Soms mij ietsje te snel.
Op de camping staan campers, campers en campers. De campers op de foto’s behoren tot de derde categorie. Daar schuiven ze de keuken naar buiten en slepen ze hun auto’s en motoren in aanhangers mee. Er staat zelfs een camper met een eigen zendmast. Haha, nee hoor, dat is niet waar. Die mast is van een telefoonbedrijf.
Over fantaseren gesproken: het schijnt dat kater Tijger thuis op mijn troon zit, de macht heeft overgenomen, de ramen met kranten heeft dichtgeplakt en het huis te koop heeft gezet. Tijger heeft de foto’s van al die lekkere poesjes gezien en wil emigreren naar Portugal, hoor ik van de buurvrouw. Nou ja, als mijn laarzen nou toch nog nat zijn, kan hij gelijk ff nieuwe….
THE MESSIAH WILL COME AGAIN
Ik wandel door Albufeira en loop, onderweg naar het strand, een donkere tunnel door. Ik hoor prachtige tonen van een elektrische gitaar. De gitarist zit op een stoepie aan het andere einde van de tunnel en speelt handig in op de natuurlijke nagalm van de tunnel. Bij het ene nummer denk ik aan Joe Bonamassa, bij het andere nummer aan David Gilmour, dan hoor ik Santana maar ook Roy Buchanan, Gary Moore etc. Hij speelt gepassioneerd. Zijn bluesnummers trekken als een zwoele, hete wind langs de vochtige, koele stenen van het schaduwrijke tunneltje. De zon schijnt onbarmhartig aan de hemel, ik zit te bakken in de zon, maar…het kippenvel staat op mijn armen. Wat een prachtige muzikant en wat een vreselijk mooie nummers. Ik koop een paar meter verderop een lekkere koffie en zit ruim een uur eerste rang. Hij blijft spelen! Ik geef de muzikant geld. Hij bedankt. Maar deze mijnheer speelt niet voor wat euro’s, hij speelt gewoon voor zichzelf. Oh, wat begint deze dag weer goed. Hij kan niet meer kapot. Wat word ik hier vrolijk van. Wat een mooi leven is dit. Al gaat het nu sneeuwen, ik krijg die grijns niet meer van mijn gezicht.
Net als ik mijzelf dwing om te gaan wandelen, speelt hij hartverscheurend The Messiah Will Come Again (1972). Mijn muziekvrienden weten precíes wat ik bedoel en wat ik dan voel…
Bijna veertig jaar geleden hoorde ik dit nummer voor het eerst op de radio. Ik belde prompt de andere dag naar de studio van Veronica om te vragen wat ik in vredesnaam had gehoord. Het was de orginele versie van Roy Buchanan. Wat een geweldig mooi nummer.
Ik heb vandaag een herinnering aan mijn reis toegevoegd. Dat koude tunneltje, de prachtige muziek van die gepassioneerde muzikant en de bulderende golven aan het zonnige strand. Onuitwisbaar. Wôw! Wat een belevenis.
Even een korte impressie?
TENSLOTTE
Weleens gehoord dat iedereen ergens op de wereld een dubbelganger heeft? Ik vang vanavond een een tikkeltje aangeschoten Engelsman op. Hij struikelde over zijn eigen schoenen. Ik kijk hem aan en … potver, het is nét mijn overleden vader. In het echt lijkt hij nog meer als op de foto. Zo’n bijzondere ervaring!
Lekker dagje vandaag. Er gebeurt altijd wat. Het is net een project….
Morgen ga ik een dagje motorrijden. Ik heb vreselijk veel zin!”
Oma Broemmmm
Wie ben jij? Waar kom je vandaan?
Ik ben Sherry, 58 jaar, en ik werk in de zorg met ouderen. Vrienden noemen mij Sher en mijn kleinzoons van 1 en 3 jaar noemen mij Oma Broemmmm. Ik ben een Drentse van geboorte en woon tegenwoordig in Zwolle.
Heb je vroeger eerst brommer gereden?
Ik heb ooit een blauwe maandag op een witte Puch Maxi rond gecrossed, op het veldje naast mijn ouderlijk huis, ik was toen 15 jaar. Mijn ouders hadden deze gekocht van een buurvrouw voor mijn 16e verjaardag. Maar toen ik eindelijk 16 werd en ik officieel op de weg mocht rijden, wilde ik toch liever zo’n spiksplinternieuwe fiets met versnellingen. Ik had genoeg gecrossed op de Puch, het spannende was eraf!
Wanneer kocht jij jouw eerste motorfiets en wat voor een motor was dit?
Mijn eerste motorfiets waar ik af en toe op reed was een Yamaha XS750 van mijn ex-man. Eigenlijk ook weer stiekem, ik had toen nog geen rijbewijs. Kort daarna ben ik gaan lessen en heb ik een Yamaha Dragster gekocht. Daarna was ik een aantal jaren motorloos totdat het weer begon te kriebelen. De kinderen waren wat ouder en ik had meer tijd voor mezelf. Er kwam toen een Suzuki Intruder VS700, waar mijn dochter nu nog op rijdt. Wij gaan dan wel eens samen rijden, heel erg leuk!
De liefde voor Engelse motoren en met name oldtimers, kwam door iemand die Triumph reed en het duurde niet lang of ik reed ook op een oldtimer: een Triumph Tiger 100 uit 1963. Wat een avonturen heb ik met dat ding beleefd! Uitlaten verloren (en terug gevonden) kickstarters die spontaan door midden braken, olie verliezen onderweg, na eindeloos kicken en met het hemd nat op de rug blij zijn dat ik eindelijk de motor aan de praat kreeg om daarna weer af te slaan, … je wil het allemaal niet weten! Het was nooit saai als je met mij op pad ging! Toch heb ik er 10 jaar plezier aan beleefd en toen was het welletjes. Ik wilde het mezelf wat makkelijker maken en zo kwam de Royal Enfield in beeld. Super leuk motorfietsje maar ik miste toch iets. Dat gemis resulteerde in een onlangs gekochte Triumph Bonneville T100.
Ben jij een “mooiweer-rijder” of een “door-rijder”?
Ik ben iemand die van mooi weer houdt, dus ben blij dat de lente in aantocht is. Maar ik laat mij door kou en regen niet weerhouden om te rijden, je kan je er immers op kleden. Maar zodra er pekel op de weg komt, blijft de Bonnie in de schuur!
Stel: je wint een flinke prijs in de loterij. Wat voor motorfiets zou je dan kopen?
Poeh, eerst zorgen voor een ruimte waar ze in zouden kunnen staan. En dan als eerste zou ik een stoere Triumph Truxton kopen, om af en toe even op te scheuren, haha. Dan zou ik nog een oldtimer willen hebben. Zo’n prachtige BSA Goldstar, die kwam dan in de woonkamer te staan!
Wat was de mooiste rit die je ooit reed?
Dat was mijn vakantie vorig jaar, heerlijk een week getoerd in Duitsland. Alle weersomstandigheden gehad en veel rijervaring opgedaan.
Maar er is één rit, die ik nooit zal vergeten! Toen ik mijn maatje onderweg kwijt raakte en ik in mijn uppie in de stromende regen vanaf Breda door Antwerpen naar Zeeuws-Vlaanderen moest rijden naar een motortreffen. Zonder navigatie dus “old skool” de borden lezen. Tot op mijn string nat en met m’n rug onder de modder kwam ik aan. Ja, ik was toen best trots op mezelf en wat smaakte dat biertje toen lekker!
Staat er nog een bijzondere toertocht op je bucket-list?
Ja zeker, wat het gaat worden weet ik nog niet. Even afwachten hoe het gaat met de beperkingen op het reizen naar het buitenland.
Denk je al aan een volgende motorfiets?
Nee hoor, ik ben sinds Januari in het bezit van een gave Triumph Bonneville T100!
Wat heeft motorrijden jou gebracht in je leven?
Vrijheid (vooral nu tijdens corona) en blijheid, verbondenheid, de kans om ontzettend leuke mensen te mogen leren kennen. Daaruit zijn een paar bijzondere vriendschappen ontstaan.
Wat heb ik je niet gevraagd, en wil jij mogelijk toch nog kwijt?
Niets eigenlijk. Ik hoop dat het een geweldig mooi motorseizoen wordt en dat wij kunnen doen wat wij allemaal graag willen: motor rijden!
Thièrry Witteveen heeft passie voor motoren en een zwak voor buitenbeentjes
Thièrry Witteveen begon met crossen op een brommertje. Inmiddels runt hij Witteveen Motoren in Oudelande (Zeeland). Wij stelden hem eens wat vragen:
Thierry, kun jij ons vertellen waar de passie voor motoren begonnen is?
‘Het heeft er altijd al wel ingezeten. Het is begonnen in mijn pubertijd met brommers. Het begon met crossen op een brommer van de buurman. Spatborden eraf zagen, opvoeren, we vonden het allemaal prachtig. Vanaf dat ik 12 jaar was deden we dit, tot mijn 16e. Toen mocht ik op de brommer naar school. Maar die moest niet standaard zijn, dus gingen we hem opvoeren, overspuiten en voorzien van een kuip. Gelijk toen ik 18 jaar was, heb ik mijn motorrijbewijs gehaald. Dit deed ik tegelijkertijd met mijn autorijbewijs, om en om, en dat was niet zo handig achteraf. Het kostte me een klein vermogen, ik kreeg het niet aan gewerkt. Op mijn 19e liep ik geregeld binnen bij Koppejan Motoren in ‘s- Gravenpolder. Maar omdat ik zo in de weg liep, werd ik steeds gevraagd om klusjes te doen. Van het ene kwam het ander en ik ben nooit meer weggegaan uit de motorwereld. ‘
Je bent begonnen als monteur en inmiddels ben je vooral bezig met de inkoop en verkoop van motorfietsen. We zagen hele mooie machines staan op Witteveen Motoren. Stel dat je wat meer mensen om je heen had en je kon exact datgene doen wat je het leukste vond van jouw huidige vak. Wat zou dat zijn?
‘De omgang met mensen, en daarmee eigenlijk de verkoop. Het contact leggen via what’s app, email en telefoon tot aan de uiteindelijke verkoop. Daar tussenin zit heel veel. Ik vind vooral het kennismaken met de klanten erg leuk. Ik vind het leuk om te weten wie mijn klanten zijn. Ik investeer veel tijd daarin. Dus klanten zijn niet binnen een uur weg. Ik vind het belangrijk dat klanten (of ze wel of niet kopen) zich welkom voelen bij mij. Ik ben echt een mensen mens.’
Waarin onderscheidt Witteveen Motoren zich nu echt van andere motorbedrijven?
‘Ik ben goed bereikbaar. Ik probeer te begrijpen wat mensen willen. Mijn voorraad wisselt snel, met hele nette motoren. En heel belangrijk, ik kom altijd mijn afspraken na!’
‘Ik ben goed bereikbaar. Ik probeer te begrijpen wat mensen willen. Mijn voorraad wisselt snel, met hele nette motoren. En heel belangrijk, ik kom altijd mijn afspraken na!’
Heeft dit rare Corona jaar 2020 veel invloed gehad op het succes van jouw bedrijf?
‘Jazeker. Mensen hebben meer tijd gehad en middelen over. Er was weinig vrijheid maar één van de weinige vrijheden die coronaproof wel mocht… dat was motorrijden.’
Wat voor motorfietsen koop je het liefst?
‘Ik heb een zwak voor de buitenbeentjes, dus niet de motoren die op elke hoek van de straat te koop staan. Daar kan mijn zaak niet op draaien dus ook andere motoren verschijnen op mijn site. Ach, ik doe gewoon keihard mijn best om leuke handel te hebben. ‘En logischerwijs vragen we ons af, wat de mensen
momenteel vooral zoeken?
momenteel vooral zoeken?
‘Op dit moment wordt er veel gekeken naar all-road, toermotoren en naked bikes.’
Stel iemand gaat zijn eerste motorfiets kopen, en heeft een budget van rond de 5.000 euro. De koper wil niet te veel sleutelen…
Wat adviseer jij zo een koper?
‘Voor 5000 euro is het aanbod best breed. De vraag is te breed om een advies te geven. Wat is de leeftijd, gewicht en lengte van de motorrijder? Welk rijbewijs heeft hij/zij? Met welk doel wordt de motor gekocht?’
Is Oudelande (een dorpje in provincie Zeeland), geen vreemde plaats voor een motorzaak?
‘Op zich wel, Oudelande ligt niet echt centraal. Maar motorrijden draait om beleving. Hier rij je niet weg op een industrieterrein of in de stad maar je stapt bij mij op je nieuwe motor en de beleving begint hier direct voor de deur. Je rijdt over oude zeeuwse bloemdijken, langs boomgaarden, vlak aan het water en stap je af, dan geniet je van de rust.’
Heb jij het afgelopen jaar zelf nog tijd gehad om motor te rijden?
‘Veel te weinig. Dit is mijn voornemen voor 2021. Meer gaan motorrijden samen met mijn vrouw.’
Ben jij een beginnende motorrijder?
Motorrijden is veel meer dan jezelf vervoeren van A naar B. Vervoeren doe je met een auto, genieten doe je op de motor. Ongelooflijk knap trouwens hoe sommige motorvloggers tegenwoordig Youtubefilmpjes maken, waarin je halverwege ineens in een reclame voor allerlei scheerapparatuur zit. Je moet er van houden. Maar, er zitten best een paar geinige tips in. Met wat flauwe en leuke grappen tussendoor. We delen het even hier en laten het oordeel verder aan jou… Hij praat snel. En is op Youtube populair want Yammie Noob heeft meer dan 800.000 volgers.
Anita de Beer rijdt het hele jaar door, op Aruba
Wie ben jij en waar kom je vandaan?
Mijn naam is Anita de Beer. Oorspronkelijk kom ik uit Nederland, waar ik in teveel plaatsen heb gewoond om op te noemen. Als laatste in Spijk boven in Groningen. Vanaf 2012 woon ik samen met mijn man op Aruba. Hier werk ik parttime als preventie assistente bij een tandarts.
Heb je vroeger eerst bromfiets gereden?
Op mijn 16de kreeg ik een Puch maxi met sterwielen. Dan moest ik wel de helft meebetalen, later had toen mijn vriendje (nu mijn man, Arthur) een Puch 3bak zoals we dat toen noemden. Zo’n hoog stuur met 3 versnellingen, waar ik ook trots op naar de MAVO scheurde natuurlijk.
Wanneer kocht jij je eerste motorfiets en wat voor motor was dat?
Ik wilde mijn rijbewijs halen in 2006 nadat ik voor het eerst achterop bij Arthur op zijn Suzuki 600 zat. Dat was niks voor mij achterop. Dan kun je niet bepalen hoe of waar je heen gaat. Toen kochten we op de veiling een Honda 400. Een degelijke motor om mee te beginnen. De eerste term naar Aruba in 2007 namen we beide motoren mee in de container. Al gauw trokken de vele Harley Davidson motoren onze aandacht. In 2008 had Arthur zijn Fat Boy gekocht en mijn Sportster costum kreeg ik in 2009.
Ben je een mooi weer rijder of een doorrijder?
Ik ben zeker een mooi weer rijder. Hier op Aruba kan je dus bijna het hele jaar door rijden. In de regenperiode ligt er veel zand op de wegen en vallen de gaten in het wegdek. Dan laat ik hem mooi staan. Het is hier ook te warm voor beschermende kleding en dus geen hele pakken voor mij. Het eiland vraagt niet om hard rijders, want je wil toch ook wat zien onder weg.
Stel je wint een flinke prijs in de loterij, wat voor motor zou je dan kopen?
Zeker een Fat Boy, die wegligging is zo verademend na een sportster. Als het even kan rij ik ook op de Fat Boy van Arthur.
Wat was de mooiste rit die je ooit reed?
Naast Santo Domingo en USA was Colombia in 2019 de laatste trip die we hebben gemaakt. Heel indrukwekkend en prachtige natuur. Hier op Aruba heb je nog wel motorclubs en bij een treffen is iedere club aanwezig en gaat het heel harmonieus. Wij zetten bij een trip naar het buitenland onze motoren in een container. In een 40 ft container gaan 20 motoren.
In Colombia zijn we van Cartagena via Caucasia door Medellin naar Pereira gereden. Dwars door de bergen en langs gevaarlijke wegen. Dan zit je 1 dag 11 uur op de bike om op tijd bij het volgende besproken hotel aan te komen. Veel avonturen hebben we beleefd en zeker last gehad van de corruptie daar. Maar enorm genoten en veel gezien. Een aanrader maar wel in een groep anders is het niet veilig.
Staat er nog een bijzondere toertocht op je bucket list?
Door corona is het nu wat beperkt natuurlijk, want aangezien we op een eiland zitten zullen we de bikes weer moeten verschepen. Hopelijk kunnen we in september naar Bonaire met de groep. Al eens eerder gereden maar het blijft een heerlijk eiland om te rijden; rustige wegen, veel te zien en je mag daar nog zonder helm rijden. Heerlijk die wind door je haren. Duimen maar dat het gaat lukken.
Denk je aan een volgende motorfiets?
Doordat ik al zo vaak op de Fatboy van Arthur heb gereden, is dat toch wel mijn wens voor een andere bike. Alhoewel ik wel trots ben op mijn sportster.
Wat heeft motorrijden jou gebracht in je leven?
Super veel biker-vrienden en vooral het gevoel van vrijheid. Afgelopen zomer heb ik de sleutelcursus gedaan bij Jeanet uit Heerenveen, dus nu zou ik ook onafhankelijk kunnen blijven. Haha ik zeg voorzichtig ‘zou’, je weet maar nooit.
Wat heb ik niet gevraagd en wil jij mogelijk nog kwijt?
Ik wil nog even kwijt dat het jammer is dat in Europa de motor-clubs zijn verboden. Hier op de Caraïbische eilanden is het treffen altijd één groot feest. Geen toestanden gewoon vriendschappen en zo moet het zijn toch?! Zodra het covid gebeuren het toelaat hebben we vast weer een treffen hier en dan is echt iedereen welkom. Verhuurbedrijven zijn er genoeg die bikes klaar hebben staan. Ik zou zeggen: Kom eens mee rijden!
Waarom we motorrijden?
Wie met een auto rijdt, gaat nogal eens van A naar B. Wordt vervoerd. Motorrijders zien hun motorfiets toch veelal als veel meer dan een vervoermiddel. Heel wat motorrijders rijden vanuit passie. Maken hun hoofd leeg. Kiezen om een stuk te gaan rijden. Vaak zonder doel. Kijken waar het stuur naar links gaat, of rechtsaf. Als het maar rolt. De reis is belangrijker dan de bestemming.
Even een rondje uitwaaien, noemen we dit dan graag. En kom je na 2 uurtjes weer thuis dan kan het voelen alsof je een week met vakantie bent geweest of een goed gesprek hebt gehad met de beste psycholoog ter wereld. Dat gevoel, is eigenlijk bijna niet uit te leggen. Dit filmpje komt echter aardig dicht in de buurt bij wat we hier proberen te omschrijven.
Rijvaardigheid op de motor, het blijft belangrijk
We hadden de afgelopen weken nog heerlijk weer om motor te rijden. Toch ontkomen we niet aan de herfst en de winter. De meesten zetten hun motor op stal, en een groot deel rijdt in de winter ook door. Wat je ook doet, zeker als je een paar maanden pauze neemt, het blijft belangrijk om je rijvaardigheid scherp te houden. Deze motorrijders in de dit filmpje waren in de Amerikaanse staat Carolina in ieder geval bereid om 600 mijlen te rijden om van deze man les te hebben. Achtjes maken met de Harley. Zo belangrijk om scherp te blijven. Vandaar dat we dit filmpje graag even delen.
Moeder en dochter
Op van die regenachtige herfstdagen laten de meeste motorrijders hun passie op stal staan. Dan is het soms leuk om even wat te toeren op YouTube. Vandaag kwamen we dit leuke en inspirerende filmpje tegen. Moeder en dochter op de motorfiets. Samen op pad.