We publiceren verhaal 49 in onze serie Coos Op Reis. Coos van der Spek reist drie maanden door Zuid-Europa en neemt ons mee hier op de website. De zon schijnt, het is droog en nu al warm. Het belooft een mooie dag te worden.

Exact om 10:00 uur komt de mevrouw de eierdopjes tellen. De caravan ziet er keurig uit, kwettert ze. Hoe kan het anders? Ik slaap er alleen maar. En ik heb geen extra ruimte in mijn koffers om stiekem eierdopjes mee te nemen.

Ik rijd via de kust dertig kilometer terug richting de oorspronkelijke route bij La Ciotat. Daar start het traject via Ceyreste de bergen in. Ik wil het persé niet missen. Het begint met de D3 en gaat over in de D2 : Route de la Sainte-Beaume. Met name de D2 heeft een aantal prachtige stukken die mijn motorfiets en ik ‘van dik hout zaagt men planken’ noemen. Whoeiiii!

De route is fantastisch. Ik rijd o.a. door het Forêt Domaniale de Malaucène, een beetje het gebied in de uitlopers van de Mont Ventoux. Het is een vreemd bos. De bomen staan wijd uit elkaar met een typisch vet soort gras er tussen. Later wordt de ondergrond rotsig. De weg is bochtig en stoer en het asfalt is prima geschikt voor een extra streepje gas. De bergen in de verte zijn hoog, kaal en rotsig. Bomen in bloei wisselen af met helgroene bomen. Een kleurrijk geheel en erg bijzonder in combinatie met de rest van het landschap. Het is een prachtig gebied.

De rotsen reflecteren de warmte van de zon en het wordt nog warmer. Ik trek een truitje uit en wissel mijn zomerhandschoenen voor mijn doorwaaihandschoenen. Natuurlijk heb ik die bij mij…

Om de paar honderd meter staan vloeistoftanks waar 30.000 liter vloeistof in kan. Wat zou er in zitten?, denk ik. Water voor de dieren of water om de bosbranden te bestrijden? Ik zie op diverse plekken water stromen, maar over een paar weken is het hier vast bloedheet en gortdroog.

Ik dender Rocbaron in, een piepklein dorp. Maar er is wel een hele grote bakker met lekker bruin olijvenbrood en pizzabrood met chorizo.

Spoel ik weg met een blikje fris.
Precies op tijd want ik had honger!

Als ik weer wegrijd, dan sluiten ze de tent. Tuurlijk. Snap ik. Hierna zijn er geen mensen meer die rond lunchtijd honger hebben.

Ik nader bij Grimaud de kust weer en besluit om verder aan de kust op jacht te gaan naar een camping. Ik pak de Corniche via de Route Nationale. Werkelijk schitterend om de roodgekleurde rotsen zó in de zee te zien zakken.

Ik rijd door het beroemde Sainte-Maxime aan de Franse Rivièra. Fantastisch om hier te zijn. Heel lang geleden waren Janny, Danielle en ik hier in de buurt op vakantie. Saint-Aygulf komt voorbij, Fréjus en Saint-Raphaël. En dan geef ik mijn motor weer de sporen en jaag de kust via de D559 verder af. Soms stop ik even om over zee te kijken. Verslaafd, ik weet het.

Ik vind mijn slaapplek in Villeneuve Loubet Plage, precies tussen Nice en Cannes. Op loopafstand van restaurants en het strand want …. het wordt voorlopig mooi weer! En trouwens nog dichter bij het station voor als het mooie weer niet doorgaat. Dan zit ik zo met een tyfesgang in Nice of Cannes.

Ik heb vandaag zo’n 300 km gereden. Kijk jij maar naar de foto’s of ik een lekkere motordag had … in The Catch of the Day.