Wat een bijzonder land leven we toch. Afgelopen weekend was het prachtig lenteweer. De thermometers tikten de 18 graden aan. Terwijl we het weekend ervoor nog konden schaatsen. Zaterdag was het nog wat frisjes, maar de zondag was het geniaal motorweer. Het had de dagen ervoor flink geregend, dus alle motorrijders die geen zin in pekel hebben, en hun stalen rossen willen sparen, tja, die hadden geen enkele reden om thuis te blijven. Je zag ze dan ook werkelijk ineens weer overal rijden.
De zondag maakte ik een fijne rit, even naar Bruinisse op en neer. In de afbeelding een oude route afdruk via Rever, uit 2019. Eenmaal thuis, na wat omwegen nog, had ik een 120 kilometer gereden. Ik heb de gewoonte, om, vanuit het motto “vlot over de weg en vriendelijk tegen de mensen” elke motorrijder te groeten. Naar schatting heb ik dit toch wel een tweehonderd keer gedaan. Ongelooflijk. En dan heb ik nog het voordeel dat je een clubje van zes motorrijders in één zwaai groet, dus dat scheelt.
Bruinisse is een ritje wat me altijd trekt. Vanuit Roosendaal gezien begint Zeeland meteen voorbij Steenbergen. De windmolens lonken in de verte, en zodra je langs Tholen rijdt, ruik je de zilte lucht. “Waar Brabant Zeeland kust”, zouden ze in Bergen op Zoom zeggen. De bedoeling was tweeledig. Ik wilde even een lekker kroketje eten bij de frietkar op de Grevelingendam, net voor Bruinisse. Dat viel dus tegen. Februari, hij zal zijn vergunning nog niet hebben, want hij stond er niet. Of zou het ook die lockdown zijn? Dat hij nu buiten ook niks mocht verkopen? Het leek me stug, dat hoor ik nog wel.
Verder kwam ik al rijdend op een idee. Vorig jaar november maakte ik op een zonnige dag een foto van de Televisietoren in Roosendaal. Daarna kreeg ik het maffe idee om er even een tekstje op te monteren. Een beetje reclame, het moet kunnen, roep ik altijd. Enfin, ik vroeg me af hoe de windmolens eruit zouden zien met deze tekst. Ik wilde stoppen om er eentje met de iPhone vast te leggen. Daar zag ik iemand met een prachtige, echte camera. Dus ik stopte, en heb aan hem (Jeroen van de Ven) gevraagd of hij mijn oude BMW R80R wilde vastleggen op de gevoelige plaat. En dat deed deze fotograaf. Mijn visite-kaartje gegeven, en de volgende dag ontving ik deze twee beelden (met de windmolens).
Mijn dertig jaar oude machine, vereeuwigd, tussen deze gigantische indrukwekkende waaipilaren, die energie verschaffen voor een volgende generatie motorrijders. Motorrijders die de wereld minder gaan vervuilen dan wij. Die geruisloos, zonder rook, langs zoeven. Vaak hoor ik mensen praten over “landschapsvervuiling” maar ik moet je zeggen, dat ik er graag naar kijk. Ik heb iets met die windmolens. De vlaggen van de ruimte.
En Jeroen, ik (redactie, John) wil jou, enorm bedanken voor het maken van deze twee prachtige platen. Ik heb besloten er niets, maar dan ook niets aan te veranderen. Het voelde ongepast. In de ruimte die jij had vastgelegd, paste gewoon geen reclameletters.
Wil je meer fotografie van Jeroen bekijken, ga dan naar Foto-Lab.nl. Of volg hem op instagram. Hij legt vast, zonder pretenties, dat wat hij ziet. Vlijmscherp. Vakmanschap.