Coos op Reis: romantiek in de avond

DE BALKAN – ’S AVONDS TOCH NOG ROMANTIEK

Het is maandag 27 mei. Het is bewolkt en het heeft vannacht geregend. We gaan weer verder in onze serie “CoosOpReis”. Het miezert nog een beetje. Het is om 09:00 uur 13 graden. Uiteraard weet ik niet hoeveel graden het om bijvoorbeeld 07:00 uur was…

Tijdens het ontbijt raak ik in gesprek met een ouder Duits echtpaar. Het zijn bootjesmensen. Hij verplettert mij in het Duits met uitdrukkingen vanuit zijn waterwereld. Zoiets als: de beste stuurlui staan aan wal, overstag gaan, zijn ra is lam geschoten, het loopt de spuigaten uit etc. Ik snap er niks van. Maar als hij doceert dat er altijd ‘een handdikte water onder de kiel moet zijn’, reageer ik dat we in mijn motorwereld zeggen ‘hou de gepoetste kant altijd boven!’ Hij snapt het meteen. Mijn conclusie is nu dat mijn Duits beter moet zijn dan het zijne. Kijk, dat heet nu omdenken….

Ik monteer mijn navigatiesysteem en laad rap de route. Omdat er op dat moment op de binnenplaats nog net geen satellietontvangst is, berekent de Garmin de complete route opnieuw: 1%, 2%, 3% etc. Dat is de tweede keer in mijn leven dat ik daar in trap. Opletten dus: wachten tot de satellieten in beeld zijn. En dan pas je route starten. Kijk op je scherm.


Ruim voor tienen (ik schat 3 minuten..) rijd ik weg. Lekker op tijd. Af en toe miezert het. Soms is het ff droog. De weg is nat. Ik heb een pittige dag voor de boeg. Een stuk snelweg van 60 km brengt mij rap om Frankfurt heen. Ik rijd achter de file aan. Dat schiet op zo. Regeren is vooruitzien. Een stukje vóór mij rijdt een Audi A3. Plotseling zie ik een gigantische rookontwikkeling in zijn auto. Ik houd altijd ruim afstand, zeer zeker met de motor, maar ik schrik mij de tandjes. De rook komt met vette pluimen uit zijn geopende raam. Ik denk dat de airbag is afgegaan. Ik snap niet waarom. Als ik er voorbij rijd, zie ik dat de bestuurder zit te ‘dampen’. Dat is het nieuwe roken. De Shell in Pernis is er niks bij. Die Duitsers blijven overigens maar stug doorroken. Heel opvallend. Overal sigarettenautomaten aan de muur. In elk dorp. Een land vol rokers. Het lijkt hier 1955 wel. Longkanker? Hoe bedoel je?

Verderop rijd ik Seeheim in. Voor mijn gevoel gewoon één of ander dorpje in Duitsland. Maar … er ligt tramrails. Echt waar. Net als op de Coolsingel. Gekkenhuis hiero!

Af en toe is het droog en af en toe komt de zon door. Het is een mooi schouwspel. Ik dender door het heuvelachtige en bochtige landschap. Het is hier super.

Plots zie ik twee reetjes in het veld staan. Ze richten zich op. De beestjes hebben respect voor de machtige brom van mijn dikke tweecilinder. Terecht. Ze twijfelen… Steken we de weg nog ff over vóór die Nederlandse bromnozem met die vette grijns op zijn ponem of lopen we terug? Ik claxonneer. Luid! Ik heb bij de aanschaf van de motor een extra luide claxon laten monteren…

Ze kiezen gelukkig voor ‘terug’.  Het is alsof iemand de beesten in hun reetjes prikt. Ze draaien zich om en schieten als kogels terug naar hun bossies. Staartjes omhoog. Ik kijk ze zó in hun reetjes… Haha. Dit was wel erg makkelijk stoeien met de tekst….

Na circa 110 km rijden kom ik in de buurt van Feuchtwangen op mijn route een traject van 4 km tegen dat in het weekend verboden is voor motoren.

Maar het is maandag. Joepie! Het circuit is geopend. En ik hoef zelfs geen kaartje te kopen. Ik ben coureur en toeschouwer. Het is een stoer en uiterst bochtig stuk van 10 km met prachtig asfalt. Wat een lol. Subliem. Ik heb werkelijk genoten. Leden van mijn motorclub: stuur straks op zaterdag één rijder vooruit en bel even naar de rest of er überhaupt een smeris staat. Het is het mooiste stuk van deze dag. Mis het niet.

In een stuk bos vind ik ook De Limes van de oude Romeinen nog. Leuk! Tot in Woerden en omgeving zijn daar nog resten gevonden. Gewoon, van 2000 jaar terug. En daar sta ik dan, lullo, met mijn flesje water.

Precies in een haarspeldbocht kom ik een hele grote vrachtauto-met-aanhanger met omgezaagde bomen tegen. Man, wat een ding! Ik heb één meter ruimte. Tóch moet ik lachen. Tja, die bomen moeten natuurlijk ook af en toe eens afgevoerd worden, hè?

Rond 11:00 is het droog en komt het zonnetje. Ik zie al 22 graden. Ik pruttel door Ahorn. Zou daar de naam Ahornsiroop vandaan komen? Mwaw, vast niet.

In Bad Mergentheim is het lunchtijd. Ik toer de Altstad in en vind een bakker met een terras. Weet je wat er nog lekkerder is dan een lekker broodje? Twéé lekkere broodjes!

Na de lunch zit ik vrolijk te zingen in mijn helm. Ik heb het vreselijk naar mijn zin. De weg kronkelt als een woeste slang door het diepe dal. Links, rechts, links, rechts. Het zicht is optimaal. Ik kan de bochten met zeer hoge snelheid nemen. Dorpjes wisselen de route af. Even van het gas af en dan daarna, weer vol er op. Gas!

Een reuzenhand werpt schaduwen over het groene land en haar heuvels. Een meesterlijk spel van licht en donker. En het verandert steeds. Het is prachtig! Wat een mooie toeristische route. Zelf gemaakt. Ahumm…

En als ik dan langs een kweekvijver van kerstbomen rijd, dan mijmer ik vast over de Kerstdagen. Best gezellig. Maar dan ligt er vast pekel. Gas! Gas! Gas!

Ik eet een appeltje aan de kant van de weg. De auto’s suizen mij voorbij. Het valt mij op hoe oerendhard iedereen hier rijdt. Maar … ik passeer ze onderweg allemaal. De hele dag door.

Vrooeemmm! Haha.

DE ROMANTISCHE STRASSE

Ik rijd vandaag hele stukken van de Romantische Strasse. Vroeger was mijn beeld dat aan deze weg allemaal jonge dames met dirndls stonden om bloemen te strooien, als ik langs reed. Zó romantisch. Maar het is gewoon een ordinair stuk zwart asfalt met witte strepen en bomen ernaast. Net als de rest hier.

Maar … als ik dan op mijn hotelkamer kom ….😍

Delen op

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *