Verhaal 9, in de serie “Coos Op Reis“

Vandaag blijft de BMW R1200 GS Adventure in Los Alcazares tussen de Gazelle-fietsen staan. Vindt ze best fijn, denk ik. Even uitrusten. Tijdens het langslopen streel ik haar over haar ronde, zachte buddyseat. Ze kirt. Dónders dingetje, fluister ik haar toe, terwijl ik het enorme slot van het hek van het complex openmaak.

 Het zal vandaag vást zondag zijn, want de zon schijnt. Monter wandel ik in mijn korte broek in de ochtendwarmte naar het centrum om in een restaurant mijn ontbijt te scoren.

Groot of klein?, vraagt de dame. Ik aarzel.

Ik organiseerde mijn lunsjes de afgelopen dagen niet zó goed en ik weet op dit moment niet wanneer ik vanmiddag weer iets kan eten. Ik kies tóch voor de kleine versie. Gelukkig maar…

Ik heb de hele dag lopen boeren.

Vandaag ga ik naar Cartagena. Met de bus. Hier haken alle motorrijders af. Einde ‘Reisverhalen van Coos’. Maar ja, dán komen zij nooit te weten ‘wie HIJ is en wie alles ziet’, dus als ik hen was….

Janny is bij ons thuis de puzzelaarster en normaal besteed ik het uitzoeken van lijnen en tijden met het openbaar vervoer in steden als Rome en Parijs graag aan haar uit. Maar ze is hier niet, dus ik moet aan de bak.

Ik puzzel wat met de timetables, onderzoek wat haltes, kijk op Google Maps waar Cartagena ten opzichte van Los Alcazares ligt en schiet een zonnetje voor de rijrichting van de bus. Das belangrijk, anders sta je aan de verkeerde kant van de weg op de bus te wachten.

Omdat de bus er nog niet is, geniet ik van wat muurtekeningen in de buurt. Ze zijn prachtig. Daarna mag ik veertig minuten in de bus hobbelen en om mij heen kijken. Voor slechts € 2,16. Het is heerlijk relaxed rijden. Ik vind het erg leuk.

In de bus babbel ik met een Belgisch echtpaar die mij binnen vijf minuten vraagt hoeveel ik netto per maand aan inkomen ontvang. En dan ík mijn hele leven maar denken als Rotterdammer brutaal te zijn en een grote mond te hebben. Ik besluit spontaan hun dag te verpesten en noem met droge ogen een astronomisch bedrag per maand. Ik laat ze verbijsterd achter. Ik vroeg ook hun inkomen en heb de héle dag plezier trouwens… Géén idee hoe ze voor dat schijntje in Spanje gekomen zijn. Ik denk te voet, op water en brood en in twee dagen. Hahaha.

Cartagena is ruim 2300 jaar oud. De stad is bekend om de zoete likeur Cuarenta y tres, Licor 43, die tegenwoordig naar ruim 60 landen wordt geëxporteerd. Het is mierzoet. De vullingen springen al uit je kiezen als je de dop van de fles draait.

Cartagena is in bezit van de Romeinen en Moren geweest en één van de belangrijkste havenplaatsen van Spanje. De stad is omringd met een muur met daarin acht poorten. Cartagena bewaakt haar historisch centrum en conserveert haar voorgevels goed. Ik zie onderweg diverse lege voorgevels wachten op een nieuwe toekomst en daar achter ruimte voor een nieuw leven.

Met behulp van de offline-kaarten van GoogleMaps en een papieren kaartje bezoek ik de stad en al haar verzamelde oude stenen.

Ik ontdek prachtige opgravingen uit de Romeinse periode, een fraai Romeins amfitheater, schitterende gebouwen, klim naar een hoog gelegen Castillo de la Concepción met een imponerend uitzicht over de stad en zie mooie straatjes en gevels. Ik geniet van een lekkere café solo tijdens een pittige regenbui.

Mooie stad voor een dagje. Ik heb 18 kilometer gewandeld. Pies of keek trouwens.

‘s Avonds aan de bar klets ik met de barman. Ik volg het stokoude reizigers-protocol: wie ben je, waar kom je vandaan en waar ga je naar toe? Ik vertel hem mijn verhaal van mijn pensioen, mijn motorfiets en mijn motorreis van drie maanden door Zuid-Europa.

Hij vertelt mij dat hij zijn héle leven al in Los Alcázares woont en werkt. Vanaf zijn schooltijd werkte hij in bijna alle restaurants en bars hier in zijn woonplaats. En in deze bar werkt hij nu een jaar. Ik vraag hem of hij ook de eigenaar is van deze bar. Lachend ontkent hij. Maar hij zou dat zéker erg graag willen, beaamt hij.

“Wáár is de baas dan?”, vraag ik hem.

De barman wijst met zijn vinger veelbetekenend omhoog.

“Is je baas dood en in de hemel?”, vraag ik, niet begrijpend…

“Néé”, lacht hij, “mijn baas heeft méérdere bars en restaurants en houdt met zijn computer vanuit zijn villa aan zee alles en iedereen in de gaten.”

Ik kijk omhoog en zie tegen het dak aan vier camera’s hangen.

“HIJ ZIET ALLES”, zegt de barman…

SCHOONVADER

(We vervolgen de verhalen in onze serie “Coos op Reis“, de trouwe lezers kennen hem inmiddels. Coos reist drie maanden door Zuid-Europa, op zijn motorfiets. En wij volgen hem in het wiel. Kom je nieuw binnen op onze website, klik even op deze tag)

“Help mij s.v.p. onthouden dat ik je straks over mijn reeds lang overleden schoonvader vertel…

Éérst breng ik alle meuk vanaf de vijfde verdieping van het hotel in Valencia (Spanje) naar de lobby en via de lobby naar min twee om de zooi in de garage op mijn brommer te binden. Ik word er al handiger en systematischer in. En kan het nu meestal zonder vloeken. Mijn Garmin zit inmiddels op de motorfiets, maar ik wacht nog even met het laden van de route. Yes! Garmin 0 – Coos 2 punten.

De dag begint met strálend weer. Het is nu al 18 graden. Ik heb de wintervoering van mijn Stadler-jas achterop gebonden. Zichtbaar voor alle weergoden. Als ik dat niet doe, dan denken ze dat ik hem niet bij mij heb. En dan laten ze het koud worden. Maar nu weten ze dat ze kansloos zijn.

Ik laat Valencia achter mij en rij gelijk verkeerd. Wegen die alle kanten op gaan, complexe afslagen en Spanjolen in mijn nek die daar de weg wél weten terwijl mijn kasteel en ik een ingewikkelde puzzel proberen op te lossen. Ik moet kiezen. Rechts of rechtdoor. Ik gok. Ik gok mis. F@ck! Ik moet terug naar de route, ondanks het kanaal en de spoorlijn die er inmiddels tussen liggen. Maar het lukt. Mijn motorclub zou niet anders van mij verwachten, maar ik heb deze keer écht gewoon geluk.

Het eerste stuk tot Gandia is een beetje saai. Veel rechtuit, geheel in plastic opgetrokken kassen met onzichtbare inhoud, wellicht smaakloze tomaten voor de supermarkt in Nederland, aankondigingen van snelheidscontroles en sukkelaars met Dacia Lodcy’s die niet kunnen rijden. En het nooit gaan leren. Kansloze missie.

Ik verveel mij, dus knal ik een paar keer over de doorgetrokken streep. Haasje-over spelen. De politie rijdt hier standaard met zeer opvallend niet-flikkerend blauw zwaailicht aan. Das reuzehandig als je een paar streken wilt uithalen…

Ik nader een rotonde. Daar staan wat felrode pionnen op en achter de rotonde staat een opgedirkte bromsnor. Hij heeft de weg afgezet vanwege een wielerwedstrijd. Ik moet dus van mijn voorgeprogrammeerde route af. De vriendelijke agent legt uit hoe ik handig een stukje om het afgesloten wegdeel kan rijden, steekt zijn witte handschoen op, blaast op een fluitje en zet ál het verkeer voor mij stil zodat ik mijn nieuwe weg weer kan vervolgen. Vroeeemmm, dáár ga ik, ál die Dacia’s verbluft achterlatend. Kicken, jôh! Ik zit er nu nog van na te genieten…

In een dorp koop ik een grote koffie en een…tompouce! Écht waar. Ik dacht dat ze bij de klompen en de pindakaas hoorden. En gróót dat ding! Ik kan mij erachter verstoppen. Samen met de koffie voor nog geen drie euro. In dit land blijf ik ééuwig rijk! Of ik een foto heb van die tompouce? Hé, is de paus katholiek?

Bij Gandia verlaat ik de kust. Het neusje in de landtong bij Benidorm laat ik links liggen om wat lekkere bergroutes te pakken. Mijn motorvriend HendrikJan straft onmiddellijk omdat ik vannacht daar niet bij hem kom slapen. Het gaat eerst zachtjes regenen en daarna harder en harder. De wegen worden zeiknat en spekglad. Als ik twee keer een uitstapje met het rubber maak, wint mijn verstand het van mijn moed en ga ik tuttig rijden. Er is hier bijna niemand. Als ik in zo’n verlaten gebied op mijn plaat ga moet ik éérst midden op de weg mijn kasteel steen voor steen afbreken voordat ik hem kan oprapen en weer kan opmetselen. En vallen kost een berg knaken, leerde ik onlangs in Duitsland. Boehoe! Ik moet plots weer even huilie-huilie doen. Whoehaa!

Op 1000 meter hoogte is het nog maar zes graden. Het is koud. De goden hebben echt niet goed naar mijn duidelijk zichtbare wintervoering gekeken. Zij zijn ook al niet meer wat ze zijn geweest. Net als die Chinese toko’s, die alleen maar troep schijnen te verkopen. Ja hoor! Dat schrijven mijn vrienden pas nu via Facebook, nu ik alles al heb.

Ik kan niets te eten vinden, dus ik val terug om mijn reservevoedsel: gedroogde Spaanse vijgen. In Barcelona op de markt gekocht. Lekker hoor. Je kunt ze tegenwoordig ook in Nederland kopen.

Op verbindingswegen kom ik een paar keer op grindwegen terecht. Ik moet gelijk aan mijn motorvriendin Gerda denken, een ‘groot liefhebster’ van rommelige, puttige weggetjes met steenslag. Ze zou mij nu direct om mijn oren slaan. Ik rijd door desolate stukken waar vast nog oude spaghettiwesterns zijn opgenomen. Ik zit Once upon a time in the west te neuriën en te fluiten van genot. Bij Penàguila tref ik nog wat prachtige haarspeldbochten. Daar draai ik weer naar het zuiden om via Relleu weer terug naar de kust te zakken.

Beneden aan de kust wordt het droog en loopt de temperatuur verder op. Bij Los Alcazares rijd ik onmiddellijk door naar het strand om naar de zee te kijken en van de zilte lucht te genieten. De bergen staan bij mij absoluut op de tweede plaats, maar strand en zee zijn echt nummer één. Ik heb hier trouwens nét een wolkbreuk gemist; het water klotst tegen de stoepranden. Mazzel.

Ik heb zo’n 900 km intensief gestuurd deze dagen. Het was lekker. Ik zit de komende week in een appartement in Los Alcazares, op loopafstand van de zee. Het appartement heb ik via Facebook van een vriendelijke Belg voor een schappelijk bedrag gehuurd.

Hier eerst eens goed aarde maken met Spanje. Even geen motorrijden. De BMW staat op het alarm achter een groot ijzeren hek met een dik slot, veilig tussen de Gazelle-fietsen. Ik ga wat plannen maken voor het vervolg. Lekker 20 kilometer wandelen. Langs het strand. Met de motor hier de heuvels in. Met de bus ergens heen. Met ouwe mensen wauwelen. Stukkie hardlopen. Ik heb niet voor niets mijn hardloopschoenen bij mij. Met maat 46 bijna een halve koffer vol! Nou, en nog meer leuke dingen zoals met een grote salade lunchen, in mijn e-reader lezen, al in de middag een glas bier drinken, op mijn opvouwbare stoel zitten etc. Weet ik van veel.

Owja, mijn schoonvader. Bedankt voor de reminder. Hij was al heel wat jaartjes gepensioneerd. Janny en ik bezochten pa en ma natuurlijk regelmatig. Dat deden we in het weekend, op zondag. Vroeg hij eens op zo’n zondag: wat voor dag is het eigenlijk vandaag?  Zóndag natuurlijk pa, ánders was ik hier niet want op doordeweekse dagen moet ik werken, antwoordde ik. Voor mijn  gepensioneerde pa was élke dag een zondag, realiseerde ik mij toen. Enfin, dender ik vanmorgen rond tienen over de door zon geblakerde, diepzwarte Spaanse wegen, kom ik steeds maar racefietsers tegen. Elke keer weer.

Veel solo, maar ook veel groepen. Niet normaal. “Héééé, moeten jullie niet werken?”, roep ik in mijn potje….

Wat voor dag is het eigenlijk vandaag?, denk ik plots. Verrek, het is zóndag! Je zal toch maar gepensioneerd zijn… Teringjantje!”