Tagarchief: Zuid-Europa

Coos op Reis, Gastcolumns & blogs, Motorreizen, Stories from abroad

Coos op Reis: SPEECH TO TEXT

1 reactie

(Aflevering 40 in onze serie Coos op Reis.)

Het is zwaar bewolkt en het heeft vannacht ‘alvast’ wat geregend. Er komt vandaag nog meer en de weermannen voorzien heel veel regen de komende periode. Whoeiii!

Ik wandel vandaag, ondanks de dreigende wolken, naar het volgende kustplaatsje Bermeo, een kleine 10 kilometer verderop.

Parapluutje bij mij natuurlijk.

Elke motorrijder heeft immers…

Maar voor ik vertrek, moet ik eerst even aan het werk. Op mijn iPhone heb ik een app van de ACSI. Erg handig om onderweg op de iPhone te zien waar de campings-met-caravans-en-voorzieningen zitten. Omdat ik morgen hier weer vertrek en Frankrijk in ga, koop en download ik het kaartmateriaal van Frankrijk. Ik koop en download gelijk ook maar alle andere landen. Voor € 13 heb je alles, inclusief de testrapporten, openingstijden, adresgegevens, coördinaten etc. Aanrader voor zwervend campingvolk. Tip van Coos!

Ik ontbijt in Mundaka. Dat lijkt op Amsterdam: ook hier hebben de bewoners geen parkeerplaats voor hun auto. Er is gewoon geen ruimte. Veel families hebben dan ook geen auto. Grappig voor zo’n dorpje aan zee, met nog geen 2000 inwoners.

Tijdens het ontbijt aan de haven in het dorp, lees ik een artikel van Paul van Hooff. Ik las zijn boek ‘Man in het zadel’. Het artikel gaat over de schrijver en zijn trouwe Laverda 750.

Een paar geweldige herinneringen borrelden in mijn oude brein omhoog. Want die helse Laverda was voor mij óóit de moeder aller motoren. Die vette tweecilinder herinnert mij aan Peter van Duin. Peter woonde samen met zijn vrouw in een oud arbeiderswoninkje dat tegen de Lindtsedijk in Heerjansdam, gezellig onder de rook van Rotterdam, was aangezakt.

Peter van Duin en ik werkten in 1970 (!) samen als computer-operator bij Alpha Computer Diensten in de Spaanse Polder in Rotterdam. Aan een enorm mainframe, de GE 415 van General Electric. En toen al met een verbinding en Time Sharing naar Engeland. Knappe koppen in dienst van een fabrikant van veevoeder gebruikten o.a. computercapaciteit om op basis van de temperatuur, kracht van de zon, de kleur en de vochtigheid van het gras, wat weersvoorspellingen en wat geluk, de juiste en meest economische samenstelling van het veevoeder te berekenen. Jôh, ik was net 18 jaar. Mán, wát een mooie tijd. En wát een avontuur!

We werkten met zijn drietjes in een 24-uurs ploegendienst. De andere collega was een Fries en heette Peet de Jong. We waren alle drie ruim boven de 1.90 meter en daarom noemden ze ons de DeLangeDweilenPloeg.

Als we in de nachtdienst werkten, dan zeiden we altijd tegen elkaar: de nacht is voor dieven, hoeren, taxichauffeurs EN voor computer-operators….

Enfin. Terug naar die motor. Mijn collega Peter van Duin reed in 1970 zo’n Laverda 750. In het oranje. Toen ik hem voor het eerst zag, was ik direct smoorverliefd. Als door de bliksem getroffen bleef ik op het smalle stoepie aan de Industrieweg 130 staan. Wát een enorme machtige machine. En dan die twee vette cilinders! Als gigantische schuingeplaatste heipalen onder die fraai gevormde tank. Wat een vreselijk oerding. Ik kon er alleen maar overdag van kwijlen en ‘s nachts met mijn handen boven de dekens van dromen.

Door Peter van Duin ben ik gaan motorrijden.  En dát kwam zo:

Als het werk ‘s nachts eerder klaar was, dan mochten we naar huis. We deden een keer rond 03:00 uur het systeem uit en Peter zou mij op zijn motor wel even thuis brengen. Het was augustus en de nacht was zwoel. Ik stapte in een colbert en zónder helm bij hem achterop. Dat mocht nog in die tijd (1970).

Wôw! En zo raasden we om 03:15 uur met 150 km per uur door een verlaten Maastunnel in Rotterdam. Peter in zijn lederen jas, met zijn oranje potje en zo’n klassieke motorbril. En ik zonder enige bescherming. Whoeiii…

De witte middenstrepen op het zwarte asfalt veroorzaakten eerst een stroboscopisch effect maar vormden al snel door de toenemende snelheid één doorgetrokken streep. De gele tegeltjes tegen de muur vervaagden tot een grote gele, wollige waas. Het was zo’n enorme sensatie en demonstratie van brute kracht en snelheid. En dat kolossale geronk van die dubbele uitlaten, het geluid van die twee rauwe cilinders dat tegen de keramische tegeltjes aanroffelde.  We gingen op topsnelheid héééélemaal plat door de flauwe bocht die daar halverwege in de tunnel zit… Ik was in een poep en een zucht thuis in Lombardijen.

Peter, wat gebeurt er nu als er in die flauwe bocht een auto met panne staat?, vroeg ik hem de andere dag. Uh … tja, dán …. worden we helaas gelanceerd, zei Peter nuchter. Dát moet je kunnen accepteren, anders kan je beter geen motor gaan rijden, voegde hij er glimlachend aan toe.

De week daarop vond ik ergens in het Oude Westen van Rotterdam een motorrijschool. De instructeur zat met dubbele bediening bij mij achterop. Voor negen gulden per uur behaalde ik met vijf rijlessen mijn motorrijbewijs, het werkelijk allerbelangrijkste diploma dat ik ooit in mijn leven haalde…

Ik denk nog regelmatig aan Peter van Duin en aan zijn enorme Laverda, Zou hij nog leven? Nog motor rijden?  En wáár zou zijn MOEDER ALLER MOTOREN dan zijn?

Ik zit al een kwartier gedachteloos in mijn koffie te roeren. Ik ben helemaal terug in de tijd. Joh, ik moet nodig gaan wandelen. Ik wil naar Bermeo, het volgende dorp. Ik ga gauw op weg!

Baskenland (Euskal Herria) is tweetalig. De Baskische taal is erg afwijkend, nauwelijks verwant aan andere talen en zeker heel anders dan Spaans. Het is voor de Spanjaarden onverstaanbaar. Ik zie op veel borden dan ook twee talen staan. Sommige theorieën gaan zelfs zo ver dat ze de Basken als directe afstammelingen van de cro-magnonmensen classificeren, op basis van fysieke kenmerken en skeletbouw.

De Basken zelf beweren in elk geval dat zij de eerste en tevens oorspronkelijke bewoners van Spanje zijn. Zij voelen zich duidelijk superieur aan de Spanjaarden.

Nou, tweetalig dus. Kijk maar op de verkeersborden. Maakt voor mij trouwens niks uit, want ik snap allebei de talen niet.

De letter X wordt hier opvallend veel gebruikt. En de tilde.

Maarruh….ze nemen mij niet in de maling hoor, als ze een bank slecht vinden, dan noemen ze hem hier ook gewoon een….

Dorpen in de omgeving strijden hier jaarlijks wie het hardst kan roeien. Ze oefenen flink in Bermeo. Aan de haven tref ik een prachtig standbeeld van een vader en zoon, dat symboliseert dat vader zijn zoon al vroeg leert roeien. Prachtig en ontroerend.

Even na 13:00 uur begint het zachtjes te regenen en rond 14:00 uur gaat het los. Een mooie tijd om onder een luifeltje te lunchen. Je moet het geluk een klein beetje blijven helpen.

Later ontdek ik onderweg nog een reuze handige paraplu-installatie bóven de was. Super.

SPEECH TO TEXT / TIP VAN COOS

Het elke dag handmatig intypen van mijn reisverslag is best veel werk en kost een hoop tijd.

Daar heb ik wat op gevonden. En wellicht gebruik jij het al járen en ben ik de enige op de hele wereld die nog typt. Maar toch…..het is reuzehandig en wellicht heb jij er ook iets aan.

Naast de spatiebalk op het toetsenbord van je iPhone, zie je een klein microfoontje. Wellicht druk je er wel eens per ongeluk op en krijg je dan de vraag of je wilt dicteren. En meestal zeg je nee en ga je verder met typen.

Als je nu op het microfoontje drukt en je activeert het dicteren eenmalig, dan kun je voortaan het microfoontje gebruiken en je teksten dicteren. Je kunt het dicteren ook in INSTELLINGEN aanzetten.

Je kunt het microfoontje voortaan gebruiken als je mail typt, als je notities maakt, in WhatsApp, in Facebook etc. Probeer het maar eens. Het is reuzehandig en het werkt razendsnel.

De zinnen sluit je af door aan het einde van de zin gewoon ‘punt’ te zeggen. Je zult zien dat het programma dan netjes een punt achter de zin plaatst. Tussenzinnen kun je maken door gewoon komma te zeggen. Of je zegt haakje open, blablablabla en haakje sluiten. Of je kunt een vraagteken toevoegen door vraagteken te zeggen. Uiteraard werkt uitroepteken ook. Je gaat weer terug naar het toetsenbord door even op het kleine toetsenbordje te tikken, rechts onder in het scherm. Je kunt trouwens gelijk zien of je goed articuleert. Als je mompelt, dan mompelt hij ook onverstaanbare woorden op je scherm. Koekel maar even op ‘dicteerfunctie iPhone’ en lees daar de rest.

Morgen reis ik weer verder. In de regen. Mijn favoriete muzikant Steven Wilson maakte er met Porcupine Tree in 1992 al een waanzinnig nummer over: It Will Rain For a Million Years. Prachtig nummer over kut-regen. Ik haat regen!

THE CATCH OF THE DAY

De meeste foto’s maak ik in landscapeformat. Dat vind ik mooier. Ik benut thuis zo mijn 29” monitor in de volle breedte. Alle echte oude fotografen maken hun foto’s in landschapeformat. Let maar eens op.

De jongelui willen de foto’s op portraitformat. Ze kijken er alleen maar op hun iPhone naar. De meesten hebben thuis niet eens een computer meer. Grappige ontwikkeling, vind ik.

Coos op Reis, Gastcolumns & blogs, Motorreizen, Stories from abroad

Coos op Reis: VERS MAALTJE VIS

Een reactie plaatsen

VERS MAALTJE VIS

Vandaag publiceren we het 39e verhaal van onze motorreiziger en verhalenmaker Coos van der Spek. Coos reisde  na zijn pensioen (voor Corona tijd) een 3-tal maanden door Zuid-Europa. Wij zijn op 9 februari begonnen met publiceren dus het “uitzenden” van de verhalen in onze serie “Coos op Reis” zal bij ons wellicht tot ergens in juli duren. We genieten wat langer door dus. Coos rijdt niet alleen wat rond. Coos luistert naar mensen, maakt overal en altijd vrienden, deelt zijn passie en verzamelt verhalen…  Enfin, laten we naar Coos luisteren: 

Het is 6 april. Ik ben in Mundaka, aan de noordkust van Spanje.

Ik heb sinds gisteren spiksplinternieuwe Spaanse banden, maar toch ga ik lekker naar het strand wandelen. Het is strakblauw en de weervrienden beloven 23 graden. Dat ga ik meemaken! Ik neem mijn draagbare Helinox stoeltje en e-book mee.

Voor mijn ontbijt moet ik werken: éérst de berg naar het dorp op wandelen voor de supermarkt. Dat jullie niet denken dat ik hier een luizenleventje heb, hè? Het valt soms echt niet mee. Soms dan, hè…. soms…. nou ja, heel soms dan….

Ik heb de laatste weken zoveel gelopen, dat mijn wandelsokken versleten zijn.

De gaten zitten er in. Natuurlijk heb ik nog een paar extra wandelsokken bij mij. Echte motorrijders hebben dat. Anders ben je …..

Het strandje van Mundaka valt mij tegen. Ik vind het niks. De provinciale weg gaat bijna over mijn hoofd, de kleur van het zand staat mij niet aan, er liggen hondendrollen, ik vind het water een beetje laf en er staat een vals windje. Nou, veel meer commentaar heb ik niet op dat KUT-strandje, geloof ik.

Ik wandel nog een stuk door de omgeving en verzamel vast wat materiaal voor The Catch of the Day. Anders durf ik niet naar bed vanavond.

Verderop in het dorp vind ik een trap naar zee, met een extra stukje beton. Voor mij, denk ik. En helemaal prima voor mijn opvouwbare stoel. Uit de wind, zicht op het water en een lekker rustig plekkie om een boekje te lezen. De koning te rijk.

Ik zit er de hele middag. Ik moet er nu nog van gapen: A Lazy Friday Afternoon.

Ik sluit de vrijdagmiddag in het dorp af met een biertje en een schoteltje olijven, lekker tussen de vreselijk lawaaiige locals met hun ontiegelijk drukke blèrende koters, op een heerlijk intiem pleintje met oude, schaduwrijke bomen, aan de haven bij de zee. Een heel apart en aangenaam sfeertje. Hier ontmoeten de dorpsgenoten elkaar aan het einde van de werkweek. In Mundaka is geen reet te doen en dat is precies
haar charme.

Het restaurant bij de camping heeft in de wijde omtrek een meer dan uitstekende naam. Ik besluit om daar te gaan eten. Het is zo’n restaurant waar ze tussendoor de kruimeltjes brood van je tafellaken komen vegen. Ik voel mij altijd snel overal thuis, maar helemaal in dit soort restaurants… Lekker jôh. Ik geniet altijd erg van luxe.

Een groot bord houdt haar gasten bij de ingang tegen: het restaurant gaat pas om 21:30 uur open. Als je sjiek bent, dan moet je je ook sjiek gedragen, nietwaar? Alleen werkvolk heeft eerder honger. Die hebben immers hard gewerkt. Zoiets…

Ik ben te vroeg, dus ik bestel een kopje koffie en ga aan een tafel in de bar vast aan mijn reisverslag knutselen. Anders krijg ik van mijn vrienden op mijn kop.

Even vóór 21.30 uur verwijdert de manager met een theatrale zwaai het bord en gaat vol verwachting bij de trap staan wachten. Ik heb nog genoeg aan mijn verslag te knutselen, dus ik blijf nog even aan mijn tafel zitten. En ik vind het wel grappig om hem te jennen natuurlijk.

De manager draalt eerst wat in het rond, maar komt dan toch naar mij toe en nodigt mij uit om naar het restaurant te komen. Met een theatraal gebaar toon ik hem de klok van mijn iPhone. Het is 21:29 uur. Dat is mij nog te vroeg…. Whoehaaa…! Echt gebeurd.

We schieten allebei in de lach en zijn gelijk vrienden. Binnen praten wij geruime tijd over het Baskenland en de Basken. Hij vergelijkt het met Ierland en ik vergelijk het met Friesland. Dat zijn ook van die deugnieten… Het bommengooiensmijttijdperk in Baskenland is al lang voorbij, beweert hij. Maar echte vrienden worden ze echter nooit.

Als ik vraag hoe het komt dat de Basken een lichtere huidskleur hebben dan de Spanjaarden in het zuiden, dan vertelt hij mij lachend dat het komt omdat de Basken altijd aan het werk zijn en de Spanjaarden tijd hebben om in de zon te zitten. Ik moet zoooo lachen. Het is ook overal hetzelfde.

We praten over motorfietsen. Hij knalt met zijn crossmotor al tien jaar daar in de buurt door de natuur. De politie laat dat oogluikend aan de bewoners toe. Vaak hebben ze met elkaar op school gezeten of komen ze uit hetzelfde dorp. De manager is bezig om van een BMW K100 een soort caféracer te maken. Een erg bijzondere combinatie in mijn ogen.

Ik hoef de door mij bestelde tien jaar oude port niet te betalen. Invitación, staat er op de rekening. Krijg ik kado van hem. Dat is leuk. Een goeie Bask!

Mooie dag. Geen reet gedaan. Schaamteloos geleefd. Ledigheid is des duivels oorkussen. Nou en?

VERS MAALTJE VIS

Ik zit dus op mijn stukje beton in de zon mijn e-boekje te lezen. Blijkt het helemaal niet mijn stukje beton te zijn!

Ik hoor iemand achter mij zingen en er stapt geroutineerd een gebronsde Spanjaard in een zwembroek voorbij. In zijn ene hand heeft hij een duikbril en zwarte zwemvliezen en in zijn andere hand een lange stok met twee ijzers aan het einde en een groot mes. Hij trekt zijn zwemvliezen aan, schuift de duikbril voor zijn ogen en zonder een halve seconde te aarzelen duikt hij het steenkoude water van de oceaan in.

Tien minuten later stapt hij weer op de kant met twee grote vissen. Zo, lekkere verse en gratis vis voor vanavond, zingt hij in het Spaans….

Teringjantje, wat een mooi leven heb je dán…!

Coos op Reis, Gastcolumns & blogs, Motorbanden, Motorroutes, Stories from abroad

Coos op Reis: DRIE NUL TWEE

Een reactie plaatsen

DRIE NUL TWEE (het 38e verhaal in onze serie Coos op Reis)

We vertrekken hier weer vandaag. Ik beloofde mijn motor immers spiksplinternieuwe bandjes. Ik zadel mijn paard. Zij hinnikt van de gedachte aan nieuwe hoeven.

Het lijkt erop dat het een mooie dag gaat worden. Het zonnetje schijnt en de temperatuur is al vroeg prima.

Op de camping praat ik met een Nederlands stel uit Amsterdam. We hebben gelijk iets gemeenschappelijks: ook zíj hebben teveel spullen meegenomen… Ze zijn op de fiets. Ze kwamen met de trein tot aan Biarritz. Daarna op de pendalen en trappen. Zij hebben vannacht hier in hun tentje geslapen. Dat was wat fris. Het valt hen erg tegen dat de bergen zover tot aan de kust doorlopen. Daardoor moeten ze vaak klimmen. Het valt hen zwaar. Iets te zwaar. Ze zijn er eigenlijk wat somber van.

Zij betalen € 17 per nacht om in hun piepkleine tentje te mogen slapen en ze vallen van verbazing om als ik hen vertel dat ik voor € 39 per nacht in een heel huisje met alles erop en eraan slaap. Dat lijkt hen ook wel wat… En ze zijn gelijk weer vrolijk. Oh schat, en dan kan ik gelijk mijn haar wassen, zegt zij verleidelijk tegen hem….

Na het ontbijt betaal ik de rekening bij receptie, trek de deur achter mij dicht en start de route naar de BMW-dealer bij Bilbao. Het is een kleine 200 kilometer. Ik kies de mooiste stukken binnendoor om daar lekker te gaan sturen. Steeds als de route mij onderweg niet zo bevalt, stuur ik naar de kustweg of pas de route snel aan. Elke keer doemt de zee links op. Een mooie ervaring om zo langs de kust te rijden. En handig om op deze manier met de slimheid van het navigatietoestel om te gaan.

Terwijl de monteurs de nieuwe Metzelers Tourance Next voor € 359,- (er was geen keus, meer smaken hadden zij niet..) monteren, kom ik in de winkel in gesprek met een jongeman. Hij vraagt aan mij of ik degene ben die met de motor door Zuid-Europa aan het rijden is. De monteur heeft hem dat verteld.

Enthousiast vertelt hij dat hij in september met zijn nieuwe GSA naar Turkije gaat varen en rijden. Hij heeft een helblauwe GSA gekocht en die mag hij morgen ophalen. Het toeval wil dat ik een uur daarvoor heb staan kijken hoe hij uit de krat werd uitgepakt. We staan samen een poosje te kletsen over motorreizen in het algemeen. Hij geeft mij een hand en vertrekt.

Als mijn motor klaar is betaal ik de rekening, zeg het vriendelijke personeel gedag en ga op zoek naar een mooie caravan.

En die vind ik. Een erg luxe model en groter en hoger dan normaal. Deze is ruim voorzien van linnen, handdoeken en zeep. En een aantal kachels. Kost € 74,- per nacht. Whoei! Maar er zit een toprestaurant op deze camping. Das ook wat waard. En mijn motor, mét nieuwe pantoffels, staat op het terras. Ik ben helemaal tevreden.

DRIE-NUL-TWEE

Ik graai en grabbel in mijn heuptas. Dan komt plots een sleutel met een kaartje tevoorschijn waarop staat 302….

Nu pieker ik mij al dagen suf wanneer ik in kamer 302 of caravan 302 was. Ik heb werkelijk géén idee!

Ik heb weinig foto’s gemaakt vandaag. Deze dag stond meer in het teken van ‘nieuwe banden scoren’. Maar toch nog wat Catches of The Day:

Coos op Reis, Gastcolumns & blogs, Ikzoekeenmotor.nl, Motorbanden, Motorreizen

Coos op Reis: ALTIJD NATTE SOKKEN OF NOOIT MEER SEKS?

Een reactie plaatsen

Ik ben in San Vicente de la Barquera. Het is best wel bewolkt, maar ik zie tegelijk een zonnetje. Het is nog fris. Het is ook ietsje vroeger dan normaal: ik sta vandaag zelfs vóór half tien al buiten op mijn terras, schoon, geknipt en geschoren. De wind komt onbarmhartig over de baai aanwaaien. De jongens van het weer voorspellen regen. Ik trek echter boordevol vertrouwen mijn sexy afritsbroek aan en, met factor 50 op mijn kale knar en een trui om mijn bast, scoor ik een riant ontbijt op de camping.

Vandaag maak ik een strandwandeling. Zo’n ruim 20 kilometer staat op het programma. Net als gisteren verrast de warmte aan het strand mij. Het zonnetje schijnt en er dreigen donkere wolken. Niks van aantrekken. Gewoon doen alsof je gek bent. Mwâh, dat lukt mij altijd aardig…

Ik zie de lokale vissersboten tussen de pieren door de haven in file binnenkomen. Zouden ze dat zo van tevoren met elkaar afspreken? Via radiocontact? Of wordt het gewoon eb en hebben ze weinig keus, vraag ik mij af? Ook alle surfers verdwijnen als bij afspraak uit het water. Maar die gaan vast even koffiedrinken en opwarmen.

In de verte hangt een bijzondere mist boven zee en een intensief hel licht boven het strand. Erg fraai om te zien.

De mensen kijken mij op het strand een beetje raar aan. Zou het soms komen omdat ik mijn afritsbare pijpen in mijn sokken hebt gestopt? Daarmee krijg ik een soort klompvoeten. Ik trek ze maar even uit, geloof ik…

Aan het strand vind ik drie piepkleine zoetwaterwatervalletjes (woordwaarde?). Best bijzonder, maar ook wel logisch met al die besneeuwde bergen achter mij. Het water moet ergens heen.

Halverwege mijn wandeling tref ik, in een verstild dorp, een terras aan met een luifeltje en, op de menukaart, een lekkere salade met tonijn.

Ondertussen valt de eerste bui van die dag. Ik blijf droog. Je moet natuurlijk ook geen luifeltjes voorbij lopen als er donkere wolken aankomen. Want dan ben je een sufferd…

Achteraf valt de regen die dag wel mee. Rond zessen gaat het echter los en wordt het koud. Maar dan zit ik reeds in een café, warm en droog aan de expreszo. Geen koffietjes voorbijlopen als er donkere luchten aankomen…

Op advies van de app TripAdvisor (!) kom ik bij het verstopte restaurant Boga-Boga. Van tevoren bedenk ik dat, als hun buitendeur dicht (koud!!) is en er geen televisie aan staat, ik dáár ga eten. Het komt allemaal uit zoals ik hoopte. Lekker warm en een oase van rust. Ongevraagd krijg ik, als amuse, een grote kop dampende vissoep. Heerlijk. Mijn hoofdgerecht, aan de lijn gevangen heek met grote garnalen in twéé teentjes meegebakken knoflook, komt borrelend van de kook in de olijfolie in een ovenschaal aan tafel. Ik kwijl er een beetje van. Er zit acht uur tussen mijn lunch en diner, dus ik lust wel iets.

Heerlijk gegeten daar. Toptent. Aanrader.

Het was een mooie, sportieve dag. Het weer viel erg mee. Geen parapluutje nodig gehad. Wel koud aan het einde van de dag. Brrr…

Morgen stap ik weer op de motor en reis ik verder. Naar Bilbao. Daar heb ik een BMW-dealer gevonden die een set nieuwe motorbanden kan monteren. Teringjantje, ze kosten 350 euro. Tóch weer duurder dan bij Sabra Motorbandenservice in Alblasserdam, die blijft de beste en de goedkoopste, maar in dit geval toch ietsje te ver weg…

ALTIJD NATTE SOKKEN AAN OF NOOIT MEER SEX?

Het strand lijkt dood te lopen, maar als ik de voetsporen van iemand volg, dan vind ik, via wat rotsblokken, toch een doorgang naar een nieuw breed strand.

Op de vloedlijn liggen enorme stukken vervormd hout, die daar door een woeste storm een keer zijn neergesmeten. Vlak voordat het volgende strand eindigt, zie ik een kiezelweg omhooglopen. Dáár wil ik heen! Vraag mij niet waarom. Ik wil het.

Ik moet dan echter over een stuk strand met hele grote stenen. En alleen maar stenen! En net als ik met twee wiebelige spillebenen wijdbeens op twee spekgladde stenen sta, rolt een extra hoge golf mijn gebied in. Ik hoor het water achter mij ruisen. Ik hoor het aankomen. Ik durf niet om te kijken, want dan val ik vast. Springen is geen optie. Dat is paniek en dan breken er botten. Ik kan alleen maar duimen dat ik hoog genoeg op die twee stenen sta. Het water komt en komt ….uh…jammer… ik sta NIET hoog genoeg! Het water komt tot mijn enkels. Kut. Twee natte zeikerds.

De Volkskrant presenteerde in 2014 een boek over dilemma’s. Er is zelfs een Facebookpagina van: Dilemma op Dinsdag. Dilemma’s zijn onaantrekkelijke alternatieven. Dan moet je bijvoorbeeld kiezen tussen “altijd natte sokken aan of nooit meer sex”.

Klote, heb ik weer, ik heb nu ff allebei…

DE KEUKEN

Owja, ik ging jullie nog iets vertellen over de keuken in mijn huis.

Ik was gisteren eigenlijk al een paar uur in mijn nieuwe huis. Ik mistte iets, maar ik wist niet wat. Toen ik echter een glas water uit de kraan in de badkamer stond te tappen, wist ik het: verrek, ik heb nog helemaal geen keuken gezien. Een keuken mis ik natuurlijk niet gelijk, omdat ik nooit kook. Maar … ik heb ‘m gevonden. Ik was er al vijf keer langsgelopen. Briljante oplossing! Zooo leuk!

Zie de foto’s in The Catch of The Day

Coos op Reis, Gastcolumns & blogs, Motorreizen, Stories from abroad

Coos op Reis: DE KEUKEN

Een reactie plaatsen

Vandaag het 36e verhaal in onze serie “Coos op Reis“.

Coos reist 3 maanden door Zuid-Europa en schrijft dit verslag vanuit het noorden van Spanje.

Het is maandag. Ik zit op de camping El Rosal in een vierpersoons huisje, dat er van buiten uitziet als een tent, op een camping in San Vicente de la Barquera, aan de Noord-Spaanse kust.

Vanaf mijn terras, met echt kunstgras en plastic stoelen, kijk ik uit over een baai die in verbinding staat met de Golf van Biskaje. Als ik drie nachten blijf, dan betaal ik 39 euro per nacht. Weet je wat? Dat doe ik! En er is een kachel voor de koude avonden. En díe zet ik pas uit als ik hier ‘s morgens de deur uitstap.

Er is veel bewolking, ook wat zon en het is nu al 19 graden. Het voelt lekker zwoel aan. Beetje mediterraan sfeertje. En dat aan de Atlantische Oceaan. Whoei! De sneeuw en de bergen liggen nog vers in mijn geheugen. Straks eens kijken of ik ze hiervandaan kan zien.

Op de camping is het nog lekker rustig.

Er is hier geen Paasvakantie. De Spanjaarden moeten werken, hun pensioen verdienen. Trabaja duro! De kinderen zijn wel vrij.

Het campingterrein ligt aan de baai. Tweehonderd meter naar rechts ligt het strand Playa del Rosal. Aan de oceaan uiteraard. Als je de andere kant op loopt, dan kom je, via een brug over de baai, na een paar kilometer, in het plaatsje San Vicente. Daar zijn voldoende restaurants, café’s en winkeltjes. En ik zie een mooi kasteel in de verte liggen.

Als het eb is dan liggen de boten in de baai op de drassige bodem en als het vloed is dan dobberen ze lekker in het water. Het is elke keer weer spannend of het eb of vloed is. Het fascineert mij. En ik ruik hier werkelijk overal de zee. Geweldig.

Het was gisteren een lekkere pittige dag. Ik sta vandaag laat op en ontbijt op mijn gemak in het restaurant op de camping. Dat gaat daar prima. En ze hebben hier echte, verse…

Na het ontbijt trek ik mijn motorkleding aan en maak ik, een paar kilometer verderop, de motor grondig schoon. Eerst met koud spoelwater, dan met actief schuim en sop en vervolgens weer met speciaal water zonder kalk.

Een bejaarde Spanjool wacht achter mij uiterst ongeduldig op zijn beurt om zijn oude gebutste auto te wassen. Ik zie het aan de onrustige gebaren van zijn hoofd en lichaam. Als ik mijn derde euro in de automaat wil mikken voor het kalkvrije water van het laatste programma 3, houdt de bejaarde man het niet meer en laat hij mij woedend in het Spaans en met driftige gebaren weten dat hij mijn motorfiets wel voldoende schoon vindt. Echt waar! Ik lach hem vierkant uit en zeg in het Nederlands tegen ‘m: jôh, ga jij ff lekker gewoon thuis een poossie televisie kijken met het geluid heel hard aan of zo. Of doe gezellig mee met een leuke quiz, das leuk voor je, halve zool! Hij gaat mokkend weer in zijn auto zitten. Hahaha, zo’n grappige belevenis.

Weer terug op de camping trek ik mijn wandelschoenen aan en bezoek het kasteel en de kerk aan de overkant van de baai. Ik moet weliswaar twee keer een toegangskaartje kopen, maar het is de moeite waard. Ik bewonder o.a. de prachtige stokoude beukenhouten vloer. Mooi! Het is een prachtige wandeling van ruim 13 kilometer.

Mwah, lekkere relaxte dag vandaag. Verder niks gedaan eigenlijk. Voor vanavond maar eens een klein restaurantje zoeken voor een gebakken vissie. Ik heb nou al trek.

Ik blijf hier een paar daagjes. Daar heb ik wel zin in. Ik moet ook nog op bandenjacht. Deze banden hebben nu circa 9000 km weg.

Motorbanden schijnen in Spanje goedkoper te zijn. Bij mijn trouwe leverancier Sabra Motorbandenservice zit ik iets boven de 300 euro voor een setje. In Bolzano (I) tilden ze mij wat jaren terug voor 450 euro. Maffioso!

KEUKEN

Morgen laat ik je mijn keuken zien. Hij is briljant!

Kijk nog even mee naar The Catch of the Day.

Coos op Reis, Gastcolumns & blogs, Motorreizen, Stories from abroad

Coos op Reis: VAN TWEE NAAR TWINTIG

2 reacties

Het is zondag 1 april. Ik vertrek uit een hotel in La Bañeza, een stadje in Noord Spanje dat op 800 meter hoogte ligt. Het heeft vannacht geregend. Maar nu is het droog. Ik noteer een waterig zonnetje. Het is 4 graden. En das koud. Ik gaap. Moet weer even wennen aan het extra uur tijdverschil tussen het land waar ze ‘gracias’ zeggen en het land waar ze ‘obrigada’ roepen. Dag Portugal, je was leuk, mooi en lekker!

Ik haal, samen met de hotelpapa, mijn motorfiets op. Hij staat in hun privé-garage, vijf minuten stevig wandelen van het hotel. Vervolgens haal ik mijn zooi van mijn kamer en belaad mijn merrie. En pas dan aan het ontbijt. Jôh, ik heb er al een dagdeel opzitten en nog niets gegeten.

Als hotelvader om 09:30 uur zijn televisie bulderend aan zet en apathisch naar een kwis gaat zitten kijken, dan schrok ik mijn toast op, spoel de kruimels snel met sinaasappelsap-uit-een-pak (doe ik het wéér…) weg, betaal bij de hoteldochter, trek rap mijn jas aan en vertrek. Héérlijk de buitenlucht in en lekker rustig alleen met mijn motor op pad. De bergen lonken…

Ik rijd het stadje uit. Het land is hier volledig vlak. Het is net Maasdam en Puttershoek. Maar dan met besneeuwde bergen in de verte in plaats van suikerbieten onder de grond. Als ik tien kilometer verder ben, dan rijd ik plots weer in de heuvels. Zo grappig allemaal. Om het half uur ziet de wereld er anders uit. Steeds weer. Wat een mooie wereld.

Eerst even tanken voor ik de bergen in rijd. Ik tank altijd vol. Volgens mij doen alle Nederlanders dat. Veel Spanjaarden tanken hier voor een bedrág. Bijvoorbeeld 20 euro. En in veel gevallen is de pomp bediend en tank je niet zelf. Behalve ik natuurlijk… Je blijft er mooi van af, knoeikont. Maar goed, ik kan weer bijna 600 km rijden, zegt het dashboard van mijn motor. Ik check gelijk de bandenspanning via mijn meters.

We denderen door Leon. Mooie film met dezelfde titel, ooit gezien, bedenk ik mij. Een huurmoordenaar met liefde voor een plantje.

En … SEAT heeft een Leon, realiseer ik mij nu. En een Alhambra, Toledo, Ibiza en sinds kort de Arteca. Allemaal markante plekken in Spanje. Ik sta er nu pas echt bij stil. Vroeger deed Blaupunkt dat ook met haar autoradio’s. De oudjes weten het vast nog wel: Blaupunkt Bremen, Blaupunkt Hannover etc.

In het volgende plaatsje is het doodstil op straat. Waar is iedereen? Het is hier net een spookstad. Maar bij een rotonde vind ik ze: er is markt! En iedereen is op de been. Veel meer belangstelling voor die ouwe meuk dan gisteren voor die processie, realiseer ik mij. Zouden dit nou schijnheiligen zijn?

Ik rijd de bergen in en klim een paar honderd meter. Ik heb het ondertussen koud. Het is weliswaar 6 graden, maar de zon is verdwenen en vadertje winter likt met zijn koude tong langs mijn rammelende, oude, magere, vergeelde botten. De handvatverwarming zet ik op standje twee. Ik mis de buddyseatverwarming van mijn BMW RT nog steeds. Lullo!

Mijn BMW en ik rijden over de ijskoude Rio Porno. Ik word er niet warm van. Zei ik nou Porno? Ik word wél warm van een grote kop hete, dampende koffie. Met een warme croissant.

Achter de ramen geniet ik ervan hoe voorbijgangers blijven staan om naar mijn motor te kijken. De bagage trekt enorm. En dan gluren ze even naar de kentekenplaat. Weten zij veel dat ik met het vliegtuig kwam. Leuk, jôh.

Ik trek mijn kanariegele regenjas tegen de kou aan en ga weer op weg. In de etalages van de winkelstraat zie ik dat ze ook ski-kleding verkopen. Das niet goed. Dat hoort bij koud. Ik wil bikini’s zien! Tja, wie niet?

Ik verlaat het dorp. De eerste watervalletjes en sneeuw dienen zich aan. Mijn BMW wil graag op de foto. Nou, vooruit dan. Alarmlichten aan en de motor op de zijstandaard strak aan de kant. Van de weg af. Ondertussen geniet ik van het uitzicht.

Een grote luxe auto stopt naast mij en het elektrische raam zakt geruisloos aan mijn kant naar beneden. Een hele mooie vrouw komt achter het donkere, wegzakkende glas te voorschijn. Uit de auto waait de zwoele geur van haar exotische parfum mijn neus in. Een neus die al dagen alleen maar olie en brandstofdampen ruikt. Is het de hoogte van de berg die mij plots zo duizelig maakt? De dame vraagt aan mij of alles in orde is. Wat is ze lief! En wát antwoord ik? Nou? Toe? Wat denk je? Ik zeg JA, alles is in orde, dankuwel! Hoe stom kan een mens zijn? Wie is hier nu de Dr. Oetker? Wie verzint hier nou in een halve seconde drie  verhalen? Wie kakt heel Facebook elke dag vol? JA, alles is in orde, dankuwel! Pfff… De dame steekt haar duim op, het raampje zoeft weer omhoog en de glanzende auto rijdt verder. Ik heb bij de afgrond as over mijn hoofd gegooid, mijzelf gestenigd en al mijn kleding ritueel verbrand… En ’s avonds in mijn kussen gebeten.

Ik rijd verder en kom in het prachtige natuurgebied van Picos de Europa. We stijgen nog meer. Het wordt 4 graden en er ligt steeds meer sneeuw aan de kant. De weg is door grote voertuigen sneeuwvrij gemaakt en de sneeuw is hoog aan de kanten geschoven. Ik rijd eigenlijk in een diepe greppel van sneeuw. Bij 3 graden hoor ik een akoestisch alarm in mijn helm en geeft mijn motor op het navigatiescherm middels een sneeuwvlokje een ijsalarm aan. De weg is op veel plaatsen nat van het smeltwater. De temperatuur zakt naar 2 graden. De temperatuurmeter knippert inmiddels. En vervolgens zakt hij naar 1 en 0 graad. Ik zit op dat moment ergens rond de 1600 meter hoogte. Het smeltwater op de weg glimt ondertussen niet meer en is dof geworden. Ik stop op de weg om het te controleren. Het smeltwater is hier bevróren! Grote stukken sneeuw zijn van de helling gevallen en liggen op de weg. Dat helpt allemaal niet. Het is hier adembenemend mooi, maar ik moet stoppen om te kijken. Ik heb tijdens het rijden al mijn aandacht nodig om mijn verhuiswagen tussen de sneeuw door en over het bevroren ijswater te krijgen. Ik rijd stik in mijn eentje, er is hier helemaal niemand. Zo’n avontuur als dit is hartstikke leuk om aan je vrienden te vertellen als je inmiddels weer veilig thuis bent. Maar dan moet je daar wel weer komen. En niet eindigen als een ingevroren lelijke ouwe Nederlandse haan. Nietwaar?

Vliegt er plotseling een ooievaar voorbij! Echt waar. Op minder dan twintig meter afstand. Ik word gek, denk ik. Tja, weet dat beest veel. Die denkt, net als ik, lekker warm te overwinteren in Spanje.

Ik kom bij een kruising en besluit deze route af te breken en linksaf naar beneden te gaan. Ik zie echter op mijn navigatiesysteem, die de actuele verkeerssituatie via internet ophaalt en op mijn scherm toont, dat die weg naar beneden is afgesloten. Ik kan kiezen tussen teruggaan of doorgaan…. Tja, wat zal ik doen? En ik moet er toch een keertje doorheen. Jôh, teruggaan is voor watjes. Weet je wat? Ik ga rechtsaf, ik ga door!!

De weg stijgt nog een klein beetje verder en dan blijkt … dat ik goed gokte. De weg zakt weer naar 1500, 1400 en 1200 meter en later nog wat verder. De sneeuwwallen zijn niet meer zo dreigend, de temperatuur gaat weer wat omhoog. En vervolgens kom ik in het echte gebied van de Picos de Europa. Wat ben ik plots een heel klein mannetje. Het wordt groener. Het is hier werkelijk prachtig. Absoluut de moeite waard. Ik kijk mijn ogen uit. Ik kom onderweg bokken en schapen tegen en zie prachtige vogels. Het smeltwater dondert met geweld naar beneden. Kijk maar:

//youtu.be/RCksY-e9H5M

En … de drollen van een paard. Midden op de weg. En verderop weer. En dan weer en weer. Wat zou dit paard in hemelsnaam te eten krijgen, denk ik? Maar dan lost het raadsel zich vanzelf op. Ook paarden lopen hier in het wild. Ik zie er wel tien. En ezels. Het is een super gebied hier. De natuur in optima forma. Wow.

Tóch nog een verrassing. Voor insiders van mijn motorclub. Kom ik met de motor uit de kou denderen, zie ik, dat tijdens de afwezigheid van El Bacon, Maarten Zonruiter (mazo@hotmail.nl) de macht van MC Zegveld probeert te grijpen. Tja, daar waar sturing en visie ontbreekt, grijpen boekhouders de macht, hè….?

Whoei! Dit was een stoere dag. Eéntje voor in het boekje. Het was in elk geval spannend om alles heel te houden. Moooooooi daar! Het is een aanrader. Zet ‘m op je bucketlist!

VAN TWEE NAAR TWINTIG

Vanmiddag heel lang slechts twee graden gezien op mijn dashboard. Zelfs heel even nul graad. Rijd ik twee uur later een dal in, noteer ik 20 graden. Niet normaal. Lekker, joh! Ik vind pas laat in San Vicente de la Barquera een plek om te slapen. Ik zit weer aan zee. Fantastisch. Maar ik ben erg moe. Morgen eerst het zout van mijn motor wassen.

Nog even wat foto’s voor The Catch of the Day!

Coos op Reis, Gastcolumns & blogs, Motorreizen, Stories from abroad

Coos op Reis: CAPO DEI CAPI

Een reactie plaatsen

Het is vandaag 30 maart. En het is nog maar net 08:00 uur geweest en ik sta al naast mijn bed. Das best uniek!

(We publiceren vandaag het 33e verhaal in onze serie Coos op Reis. Coos van der Spek vervolgt zijn drie maanden durende motorreis door Zuid-Europa.)

Er is bewolking en ik zie de zon. Dikke waterdruppels liggen op de koffers van mijn motorfiets. Het heeft vannacht geregend. Of … het zijn dikke tranen van de BMW omdat ik haar vannacht moederziel alleen en in haar blootje op straat heb laten staan. Achgossie.

Ik heb haar gisteravond echter beloofd dat ik bijtijds zou opstaan, zodat de nacht niet zo lang zou duren voor haar… Maar gelukkig, niemand heeft haar óf gestolen óf beschadigd óf een tyfusschop gegeven. Mooi. Het is volledig tegen al mijn principes om haar op een dergelijke plek te parkeren, maar soms kan het gewoon even niet anders.

Alle spullen zitten inmiddels weer op de motor en ik start het geweldige motorblok van de dikke tweecilinder. Ze komt ronkend tot leven. Al honderd meter verderop vind ik mijn ontbijt tussen de locals in de supermarkt. Ik bestel o.a. een jus d’orange en krijg tot mijn stomme verbazing een flesje Hero. Nou ja, in het land waar de sinaasappels letterlijk op straat liggen…. Verder een prima supermarkt.

Je kunt daar ook kroketten en een wasmachine en zo kopen. Whoehaa! Als ik vertrek roept de juffrouw ‘adios’ en ikke met veel bravoure ‘Byebye’. De hele zaak roept mij giechelend ‘ByeBye’ achterna. Alsof het snel is afgesproken. FF die lange kale Hollander piepelen… Dat zou zo maar kunnen, want ik versta helemaal niets van de Portugezen. Ik kan er geen touw aan vastknopen. Het lijkt in mijn oren op Pools. Het klinkt rauw en Slavisch.

Ik vertrek uit Campo Maior en rijd al snel door een prachtig natuurgebied. Het is het nationale park ‘Parque Natural da Serra de S. Mamede’. De natuur varieert enorm. Het is Genieten met een grote G! Onderweg moet ik stoppen omdat ze een hele zooi stieren verweiden. Een heel bosje lullen op reis, filosofeer ik…

Ik dender met een gangetje recht op een hele boze donkere regenbui af. Mwah, het is nog te vroeg voor een regenpak, hoor. Ik weet dat hij vandaag onvermijdelijk is, maar nu nog even niet. Ik raadpleeg mijn navigatiesysteem en zie mogelijkheden om een lus van 25 kilometer af te steken. Ik krijg wat lichte spatten, maar kan precies om de donkere bui heen. Regeren is vooruitzien!

Zoals ik gisteren vertelde, rijd ik langs de grens Portugal-Spanje. Ik passeer een aantal keren de grens. Soms herinneren oude vervallen dreigende gebouwen aan vroegere tijden met strenge besnorde douaniers en met grote geweren bewapende militairen. Maar dat is verleden tijd. Ik rij onbelemmerd door.

Ik kom in een gebied dat op de Dolomieten lijkt. Grote, hoge kale in het zonlicht blakende naakte bergen zonder enkele begroeiing. Erg fraai. Ondertussen zit ik op ruim 700 meter hoogte. Ik zie zeven graden op mijn dashboard en vind al een poos dat ik te weinig kleding aan heb. Als de temperatuur nog verder zakt, trek ik mijn regenpak aan tegen de kou. Dat helpt.

Het is Goede Vrijdag. Er is niemand op straat. Waar is iedereen? Familie en vrienden zijn óf bij elkaar thuis of met elkaar in café’s.

Ik stap rond 14:00 uur in Alcántara een bar binnen voor de lunch. Het is er rétedruk. En vooral veel lawaai natuurlijk. De vriendelijke dame vertelt mij dat ik hier vandaag niks kan eten. Ik wijs op twee gerechten van andere bezoekers en vertel haar dat dáár niks mis mee is. Dus spoel ik met cola haar heerlijke kouwe pikante piepers en haar hete worstjes weg. Prima lunch voor € 2,20.

Ik vervolg mijn weg en kom door een gebied waar de wegen met stenen muurtjes zijn afgezet. Net als in Engeland. Wie heeft deze methode nou van wie gepikt?

Op veel plekken liggen hopen kiezels op de weg. Ik moet hier goed kijken hoe snel ik de bochten neem. Het gaat tien keer goed en dan ligt plots het verraad in losse stenen op de loer. Maar het is en blijft een prachtig gebied met adembenemend veel groen.

Rond 14:30 uur gaat het serieus regenen en wordt het takkeweer.

Op 800 meter is het nog maar drie graden. Mijn wintervoering zit in een tas en die ga ik er hier echt niet even in ritsen. Ik warm mij met een koffie bij een houtkachel. Mijn ACSI-app weigert dienst omdat hij eerst een nieuwe kaart van 220 MB wil updaten. Programmeur-van-lik-mijn-vessie. Sukkel. Ik zie wel campings, maar ze liggen allemaal op deze zelfde hoogte. Het is mij te koud hier. Mooi gebied om doorheen te reizen, maar niet om er te verblijven. Daar ben ik niet op gebouwd. Ik heb echt te weinig vet om mijn botten hangen. Ik besluit: het wordt vandaag weer geen camping.

Ik rijd door Rochoso en verwonder mij over de werkelijk enorme zwerfstenen. Jôh, sommige stenen zijn groter dan mijn huis. Níet normaal. En ik zie prachtige harige bomen. Het is koud en het regent nog steeds, maar ik moet en zal jullie laten zien wat ik gezien heb. Prachtig!

In Almeida gooi ik de handdoek in de ring. Ik heb het koud, ik ben het zat en ben moe. Ik begin dingen te zien die er niet zijn. Vet 350 kilometer binnendoor gestuurd. Ik stap bij een viersterrenhotel naar binnen, onderhandel over de prijs, plaats de motor warm en droog in de garage (had ik haar beloofd) en de dienstdoende mevrouw brengt al mijn bagage voor mij naar boven. Daar voel ik mij wel wat schuldig over. Prachtig hier. Kost wat, maar dan heb je ook wat. Dus eerst een flink hete douche! Ennuh … voor dat bedrag mag ik met hún doucheshampoo óók wel mijn shampooreisflesje vullen, vind ik. Want ik eet hier vanavond ook. Vet duur. Ik ga trouwens vandaag helemaal niet meer naar buiten. Mij te koud en te nat. Koelereweer. Daarnaast heb ik het reuze naar mijn zin. Weet je wat? Ik neem nog een wijntje!

Het was een stevige dag!

CAPO DEI CAPI / NOG EVEN OVER GISTERAVOND….

Als gisteravond het café dan eindelijk sluit, betaalt de kleinste Portugese druktemaker mijn biertje en troont mij mee naar ‘een ander café’ waar het nog gezellig is, gebaart hij met handen en voeten.

Ik aarzel even, maar ik moet en zal mee, volgens de druktemaker. Tja, dat kun je als vrouw-alleen natuurlijk maar beter niet doen, maar ach, wat kan mij als lelijke ouwe en straatarme vent nou precies gebeuren? Hij is een klein mannetje en ik ben 1.95 meter en weeg 87 kilo. En mijn mes uit Apeldoorn zit in mijn tas. Jôh, ik vind het wel leuk. We lopen door allemaal donkere en stille straatjes. Ik heb werkelijk geen idee waar we heen gaan. De straatjes worden smaller en smaller en stiller en stiller..

Dan staan we plots in het donker voor een grote groen deur. Hij geeft er een flinke duw tegen en de zware deur zwaait open. En ja hoor. Het is hier nog stampvol, de televisie staat hard aan, waar niemand naar kijkt, de muziek staat aan, waar niemand naar luistert en iedereen schreeuwt gezellig met een drankje in de hand met elkaar. Het ziet blauw want er wordt gewoon gerookt.

De kleine opdonder introduceert mij als een Engelse amigo. Later wijzigt dat in een Duitse amigo en vervolgens in een Zweedse amigo. Twee jonge Portugese studenten schieten in de lach en ik raak met hen in gesprek. Ze vertellen mij dat de kleine man de onderkoning van het plaatsje is, maar liefst twee vrouwen heeft, nog nooit gewerkt heeft, altijd geld heeft en níemand weet hoe hij daar aan komt. Jammer, dat de kleine man geen Engels spreekt, zeg ik. Ze schateren het uit. Hij spreekt ook geen Portugees. Alleen een dialect van hier. Niemand verstaat hem!

Het is hartstikke gezellig. De twee jonge mannen studeren elektronica in Lissabon, maar zijn hier vanwege de feestdagen. Ze zijn hier geboren en getogen. Iedereen hier in het café is familie van elkaar. En iedereen kent iedereen. Alle nieuwe bezoekers die later binnenkomen zeggen elkaar gedag en geven elkaar een hand. En ook mij natuurlijk. Het is gewoon één grote reünie.

De twee Portugezen vinden mijn verhaal ook prachtig. En helemaal als ik ze vertel dat ik uit Nederland kom. En ja, het is wel een beetje laf van mij om ze niet te vertellen dat ik het stuk naar Barcelona ben komen vliegen.

Ze geven mij nog een biertje, gelukkig zijn het mini-flesjes van 150cc, maar als ik bij de volgende fles vertel dat ik morgen verder reis en dan de hele dag op de motor zit, dan is het goed als ik oversla.

Iemand maakt nog een afscheidsfoto en ik vertrek naar de frisse lucht. Wat een aparte belevenis. En wat leuk en gezellig. En wat is het vreselijk laat geworden…

The Catch of the Day:

Coos op Reis, Motorreizen, Stories from abroad

Coos op Reis: ALS ZE MAAR NIET TEGEN MIJN STOEL PISSEN

Een reactie plaatsen

Wow. Het is stralend weer in Porto Covo in Portugal. Heerlijk. De temperatuur is ook wat hoger. Het belooft een mooie dag te worden. In de serie “Coos op Reis” is het ook wel eens “Coos neemt een dagje rust”.

Ik ga vandaag maar eens van zo’n heerlijk, verleidelijk, exotisch strandje proeven. Ik heb zín, jôh! Mmmm….

Een stevig, van het vet druipend, calorierijk ontbijt van toast en ham en kaas, samen met verse sinaasappelsap en koffie, zorgt voor voldoende brandstof voor de héle dag, want op het strand is verder niks te koop.

Tja. En verder? Rustig in de zon en achter de rotsen uit de wind zitten, lekker boekje en verder? Weinig te beleven die dag….?

Nou, uh, tóch wel. Lees maar mee.

Twee gebronsde Portugese mannen, type sportschool met bovenarmen die dikker zijn dan mijn bovenbenen, installeren zich een stukje verderop in het zand. Ze hebben twee flinke reuen bij zich. De honden beginnen onmiddellijk met elkaar te dollen en samen het strand te verkennen.

Een ouder Duits echtpaar komt ook het strand op en zet twee stoeltjes neer. Pa trekt zijn shirt uit en toont daarmee zijn bleke bast, zet zijn leesbril op, pakt de krant en begint aan de voorpagina van de Frankfurter Allgemeine. Ma loopt in haar badpak op blote voeten naar het water.

Niks aan de hand. Vreselijk saai tafereel, nietwaar?

Totdat de grootste hond een beetje nieuwsgierig richting das Deutsche Grundstück wandelt.

Begrijp de diep verankerde gevoelens van onze oosterburen goed, hè! Als een Duitser op het strand van Scheveningen een kuil graaft, dan is dat zijn kuil. Ook als hij het jaar erna weer terugkomt. Dus maar in de buurt komen van Duits grondgebied, staat gelijk aan schending van de territoriale werking van het EU-recht.

Maar pa heeft nog een randje van de oorlog meegemaakt en wappert slechts, maar helaas vergeefs, met de krant naar de reu dat hij moet opzouten. Pa houdt duidelijk niet van honden. Ik wel zoals jullie, als trouwe lezers van mijn reisverslagen, ondertussen weten. Ik knipoog dan ook naar de hond en grinnik een beetje om het tafereeltje.

De grote hond wandelt weer terug naar zijn sportschooljongens, snuffelt en kijkt of de sportboys iets te eten hebben en of er iets te gappen valt, draait zich teleurgesteld om, maakt weer een boog richting de zee en komt quasi weer héél toevallig in de buurt van het Duitse echtpaar. En terwijl hij langs de stoel van ma loopt, tilt de reu zijn poot snel op en pist tegen de stoel van ma.

Geloof mij, als er óóit een Derde Wereldoorlog komt, dan ontstaat hij hier, op dít strandje van Porto Covo in Portugal. Echt waar. Als door een wesp gestoken veert de bejaarde Duitser op en vloekt de grote hond in het Duits weg. Hij slaat met de krant naar de hond. De man is woedend. Hij balt zijn vuisten en het schuim staat op zijn mond van zoveel ongemanierdheid.

De breedste Portugees heeft het allemaal gezien, biedt nederig zijn excuus aan en geeft, voor de vorm, de hond een tik op zijn kont. Hij denkt dat hij daarmee wegkomt.

Fout, Portugees jochie. Helemaal fout gedacht..!

De bijna ontplofte bejaarde Duitser pakt de stoel van ma op, beent ermee naar de twee gespierde mannen en gebiedt ze in het Duits de stoel te reinigen… En als een Duitser iets gebiedt, dan kan de wereld vergaan, maar dan moet en zal het ook gebeuren. Daar twijfelt niemand aan. Dus nederig poetsen de gebronsde Portugezen de Duitse dameszetel met water schoon.

En als de Duitser vervolgens met zijn schoongeboende stoel naar zijn Duits grondgebied terug beent, geeft hij mij een vette knipoog. Haha. Ik draai mijn gezicht snel naar de zee en schiet in de lach. Tja, dat Arische ras heeft tóch wel wat, hoor….

‘s Avonds kijk ik rond 20:00 uur nog even naar de ondergaande zon en zeg de jonge dorpshond gedag. Wat is het een scheetje. Ik hou wel van honden. Ik vind ze zoooo leuk! Zolang ze maar niet tegen mijn peperdure opvouwbare Helinox stoel pissen…

TENSLOTTE

Ik ben vandaag al weer vier weken op reis. Hoe bevalt het je nou?, vragen mijn volgers mij van verschillende kanten. Daar ga ik over nadenken en kom er in mijn volgende verhaal op terug.

Coos op Reis, Motorreizen, Stories from abroad

Coos op Reis: PORTUGAL – NEDERLAND

1 reactie

Het is stralend weer en een strakblauwe hemel. Er waait een frisse wind. … (We vervolgen onze serie “Coos op Reis”) …

Het is maandag, dus het is wasdag! Op de camping verkopen ze niks, zelfs geen brood, maar ik heb nog wat bramen over van gisteren. Eérst maar eens wassen en de was ophangen. En dan naar het dorp.

Ik kocht thuis bij de Hema een tube wasmiddel, speciaal voor ‘wasjes onderweg’. Nou, en dát ben ik…

Ik ga binnen nog even op de bank zitten om mijn schoenen aan te trekken en … flikker zó door de bank naar beneden. Ik kan bijna niet uit die houten put komen. Whoehaa! Schande, de kwaliteit die ze tegenwoordig leveren voor 30 euro per nacht. Gelukkig kan ik ‘m zelf snel repareren.

Ik wandel naar het dorp en zie dat er ruim tien campers net buiten de camping geparkeerd staan. Dat scheelt natuurlijk verblijfkosten, maar waarom dan tóch naast een camping? Of gaan ze daar dan gewoon douchen en gelijk de pot onder kakken? Overigens zie je in toenemende mate campers wildkamperen. In woonwijken, op parkeerplaatsen, bij havens. Jôh, het zijn net meeuwen, ze zijn en schijten óveral…

In het dorp scoor ik een voedzame brunch. Ondertussen besluit ik dat ik hier tot donderdag blijf. Ik denk nog na of ik Lissabon wel tijdens het Paasweekend wil bezoeken. Mwah… Maar na Lissabon ga ik het binnenland van Portugal verder verkennen. Daar vertel ik later over.

Ik maak een flinke wandeling over de rotsen en langs de Atlantische Oceaan. Wat een enorme zware golfslag hier. En wat een enorm geweld en gebulder. Daar is de golfslag van de Middellandse Zee maar een pisplasje bij. En berenleuke strandjes. Absoluut een gebied om noges terug te komen. En heerlijk die zee weer. Morgen is het een paar graden warmer, dus…

Aan zee waait het te hard, dus ik zoek de luwte van de camping op. Met op de achtergrond het gewapper van mijn frisse heetgestoomde onderbroekies, lees ik lekker op mijn luxe vouwstoel, uit de wind en in het zonnetje, op de camping een elektronisch boekie. Wees eerlijk: welke motorrijder heeft géén luxe vouwstoel bij zich? Nou?

PORTUGAL – NEDERLAND

In Spanje en Portugal staat bijna overal de televisie aan. In supermarkts, winkels, in bars en ook in restaurants. Loeihard. En de bezoekers en het personeel schreeuwen er allemaal over heen. Wat een idioterie. Hier kom je echt van je lawaaifobie af en leer je jezelf afsluiten. Je moet, anders word je gek. Als het kan, dan selecteer ik mijn restaurants op de afwezigheid van televisie. Ik heb níks met televisie, reclames, nieuwsuitzendingen, praatprogramma’s, discussieprogramma’s en weet ik veel. Voor mij geldt: opinions are like ashholes, everyone has one…

Maar vanavond lukt het mij niet om televieloos te eten. Ik heb mijn zinnen gezet op een visrestaurant waar ik zelf mijn vissie mag kiezen.

En helaas, de tv staat aan. Sterker nog, er zijn zelfs twéé televisies. Je moet en zal kijken. Ze staan allebei wel gelukkig op dezelfde zender afgestemd. Want dat durven ze ook: twee verschillende zenders aanzetten mét het geluid aan. En in een bar dreunt daar de muziek van de audio-installatie dan weer overheen. En iedereen maar schreeuwen en blèren en telefoneren via de speaker en met stoelen over de harde plavuizen schuiven. Er is geen Spanjool die zachte doppies onder de poten van zijn stoel plakt. Néé, het moet en zal pokkenherrie maken. Heb je het beeld een beetje? Het went. Afsluiten. In een andere partitie gaan en daar je eigen programma verder draaien…

Enfin, vanavond tonen ze voetbal op de televisie: Portugal – Nederland. Ik had géén idee. Grappig als je Nederlander bent en in Portugal zit. En hélemaal grappig dat ik niet eens kijk. Zelfs niet als het 3:0 wordt voor Nederland. De eigenaar staat maar met zijn hoofd te schudden. Zou dat nou voor het verlies van Portugal zijn óf dat hij totaal niet begrijpt dat deze Nederlander geen enkele belangstelling voor zijn vonkenbak toont?

Vergeet de Catch of the Day niet!


Coos van der Spek reist drie maanden door Zuid-Europa.

Wil jij meer verhalen lezen in onze serie “Coos op Reis”?  Klik dan op deze link, en we hebben ze allemaal op een rij gezet voor je.

Coos op Reis, Gastcolumns & blogs, Motornieuws, Stories from abroad

Coos op Reis: LAATSTE BRATWURST VOOR AMERIKA

Een reactie plaatsen

Vandaag reis ik weer verder. Met héél veel zin! Ik vertrek van Albufeira en rijd met een grote bocht naar Sines. Die plaats ligt aan de westkust, 100 kilometer onder Lissabon. Het is een rit van een kleine 300 kilometer.

Het is droog en het blijft vandaag droog, de zon schijnt, het waait als een malle en ik zie 17 graden op mijn dashboard.

Ik rijd met de zwaar beladen BMW-motorfiets door wat badplaatsen. Soms is de weg lekker heuvelachtig en dansen we samen, met de muziek van een Portugese fado zachtjes in mijn hoofd, door de bochten. En steeds is daar de zee weer, het oneindige zoute water dat mijn hart altijd wat sneller laat kloppen…

Vlak voor Portimão passeer ik via een moderne tuibrug de monding van de Arade river. Vervolgens rijd ik Praia da Rocha in. En daar ontdek ik onmiddellijk waarom er ook negatieve verhalen over Portugal zijn. Werkelijk enorm daar. Allemaal flats van zomaar 30 verdiepingen. Als je daar  achter de boulevard wandelt, zie je het daglicht niet. Absurd. Dan is Albufeira toch heel wat gezelliger.

Pal op mijn route hebben ze een groot hek geplaatst. Dwars over de straat. Achter het hek zijn ze een enorme put aan het graven om er nóg een flatgebouw tussen te proppen. Jeetje! Het is een chaos in dat straatje. Ik vecht met mijn navigatiesysteem om uit de drukte en weer ergens terug op mijn route te komen. Maar de vele eenrichtingswegen brengen mij in een gebied waar ik niet wil zijn. De aardstralen zijn hier niet goed, dus wegwezen. Vertrouw altijd op je gevoel en je instinct. Er blaft een straathond woedend naar mij. Hij is erg kwaad. Hij blaft zo hard dat hij met vier poten tegelijk van de grond komt. Hij zet zich in beweging en komt vanaf de zijkant op mij af. Ik besteed geen aandacht aan hem en rijd hem hooghartig voorbij. Plots zie ik puntjes van twee flapperende hondenoren in mijn spiegel en het geblaf verstomt niet. Dat stinkt naar de misdaad. Potver, de lummel komt mij achterna. Ik geef twee streepjes gas en de hond verdwijnt rap uit mijn spiegel.

Het herinnert mij wél aan een gebeurtenis uit het verleden. Janny en ik waren onderweg van Rotterdam door de polders naar Giessenburg. We reden samen op mijn Kreidler-brommer en waren 17 jaar. Een grote pokkenhond sprong uit een hek en rende ons hard en blaffend achterna. Janny wachtte rustig tot de dolle hond naast ons liep en een poging deed om in haar kuit te bijten. Precies getimed gaf ze hem met haar vlakke hand een ferme klap op zijn platte harses. Benggg! Wég hond. Whoehaa! Echt gebeurd.

Ik verlaat Praia da Rocha en dender een prachtig wit dorp door. Om de hoek staan twee stoere politie-agenten in uniform, compleet met pistolen, knuppels en handboeien aan hun lichaam. Ik krijg van beiden een brede grijns en ze steken hun hand op. De politie is je beste kameraad!

Het asfalt is erg wisselend. Soms prachtig, soms erg onbetrouwbaar. Ik doe het rustig aan, zodat ik om mij heen kan kijken. Lekker, hoor. Niemand van de motorclub achter mij om mij op te duwen. Lekker Remi-alleen-op-wereld zijn. Heerlijk.

Het gebied waar ik doorheen rijd, is zeer afwisselend. Ik zie veel bloemen en het is erg groen. Dat komt wellicht omdat er de laatste tijd veel regen viel. Soms is het polderachtig, zoals Het Groene Hart waar ik woon, soms heuvelachtig zoals de Ardennen, soms meer bergachtig zoals het in Oostenrijk kan zijn, soms wat ruiger zoals in Het Zwarte Woud, soms bosachtig en soms lijkt het op glooiend Texel. En ik ruik de zee. Het is prachtig. Mooi gebied. Ik geniet met volle teugen. Uh …. schreef ik nou vol….?

Ik stop, want ik wil tanken. Dat wil ik op tijd doen want dat heb ik mij voorgenomen. Ik kan bij de benzinepomp kiezen tussen Gasóleo en Gasolina. Nou, lekker dan. Ik kom er ff niet zo snel achter wát nu precies benzine en wát nu precies diesel is. Ik herinner mij mijn vriend Gerry, een paar jaar geleden in Italië. Hij tankte per ongeluk diesel. Wat een gezeik levert zo’n simpele vergissing op. Ik twijfel en twijfel en besluit gewoon om de volgende pomp te nemen.

Ondertussen denk ik aan een mooi nummer van David Bowie met de tekst: put it on fire with gasoline. Maar ja, wáár deed hij dat nou mee? En ondertussen is Bowie ook dood.

Voor de zekerheid vraag ik bij de volgende pomp tóch even wat nu precies benzine is. Ik moet gewoon even op de 95 letten, blijkt dan. Wat een spraakverwarring hier, joh. Ik heb inmiddels nu ruim 200 km met deze tank gereden en ik twijfel nog steeds…. Haha. Wat een muts ben ik, hè?

Omdat ik niet onnodig veel tijd in een restaurant wil verspelen, stop ik bij de Lidl voor een broodje.

Vlak bij de gevel ligt een jonge dood vogeltje. Tegen zijn vader en moeder vertel ik straks dat hij een KIA (Killed in Action) is. In het echies is hij met zijn botte harses tegen de glazen winkelruit van de Lidl gevlogen. Suffie!

Ik zoek in de winkel mijn lunch bij elkaar en vind kaas uit Maasdam. Het is flets verpakt en de kaas heeft de kleur van stopverf. Kaasfabrieken in Nederland: doe er wat aan. Ik schaam mij voor jullie product! Ik kies voor de véél duurdere Spaanse ham. Lekker, jôh. De vette randjes deel ik bij de vuurtoren op het méést zuidwestelijke puntje van Europa met de broer van onze kater Tijger. Hij smult er van.

En kijk wat je daar op dat puntje van Europa nog meer kunt kopen. Zoooo grappig!


Op een picknickbank houd ik een hazenslaapje in de zon. In tien minuten beleef ik de meest prachtige dromen. Ik word wakker van een motorfiets die aan komt scheuren en vlak achter mijn motor stopt. Ik heb je toch niet wakker gemaakt?, vraag een vriendelijke Engelsman. Ik vind het onbeleefd om zijn vraag bevestigend te beantwoorden. Hij stelt zich voor als Mike en staat hier te shinen met zijn BMW. We zitten samen een uurtje te kletsen. Hij vertelt dat hij met pensioen is, al dertien jaar in Lagos woont en zijn vrouw een bar in Lagos runt. Hij rijdt deze weg altijd om het motorseizoen op te starten. We keuvelen gezellig over motoren, motorrijden, de omgeving en hij geeft mij tips over routes in de buurt. Het is erg gezellig.

Over zessen vind ik in Porto Covo, een stukje onder Sines, bij een camping op een paar minuten wandelen van het dorp én van het strand, een stacaravan met drie kamers voor…. 30 euro per nacht. Het moet niet gekker worden!

Lekker gereje vandaag. Prachtig motorweer.