Wie ben jij? Waar kom je vandaan?
Ik ben Tjerk de Ruiter. Oorspronkelijk kom ik uit Rotterdam, daar heb ik ook mijn rijbewijs gehaald, maar mij eerste motor had ik in Hengelo (Twente). Daar woon ik nog.

Heb je vroeger eerst brommer gereden?
Ik had geen cent te makken. Mijn brommer was dus een derdehandsje van mij broer, een Yamaha FS1. Wekelijks moest dat ding open om te repareren of op te voeren, want ik was de snelste op het traject Mijnsheerenland- Rotterdam dus als ik na een vastloper weer moest inrijden dreigde ik ingehaald te worden, en dat kan natuurlijk niet. Ik heb mijn vastlopers niet geteld. Werd wel erg handig in sleutelen en opvoeren.
Wanneer kocht jij jouw eerste motorfiets en wat voor een motor was dit?
Een Yamaha SRX 600 in 1994. Ik zou een half jaartje gaan werken in Arnhem en had mijn vrouw voorgerekend dat ik op de rit winst zou maken met een motor. De werkplek ging gelukkig niet door, maar ik had mijn motor wel. Ook deze kreeg een vastloper maar dat was waarschijnlijk omdat ik al een kilometer of duizend zonder olie reed. Zelfs een Yamaha kan daar niet tegen. Hij trok mij desondanks uit de Heinenoordtunnel omhoog.

Ben jij een “mooiweer-rijder” of een “door-rijder”?
Het hele jaar door, Woon-Werk, maar als het al te slecht weer is of er is pekel dan pak ik tegenwoordig een auto.
Stel: je wint een flinke prijs in de loterij. Wat voor motorfiets zou je dan kopen?
Ik heb mijn droommotor al (Yamaha MT-01), maar als geld dan echt geen rol meer speelt: een rode Triumph Speed triple RR, Een Ducati Panigale V2 en een Indian FTR en misschien nog een Suzuki GT 750 waterorgel en natuurlijk ook een Ducati 996 voor erbij.
Wat was de mooiste rit die je ooit reed?
Dat moet haast de Ring of Kerry, in Zuidwest Ierland zijn. Elke bocht (en dat zijn er veel), elke helling, elke richting levert weer volledig andere vergezichten op. Indrukwekkend.
Maar afgelopen weekend, op mijn tour met de Stichting Mobiliteit voor Gehandicapten: In de Moezelstreek heb je haarspeldbochten waar je de volgende 3 ook al kan zien. Pas na een uurtje was de kramp uit mijn mondhoeken. En dat gold voor elke deelnemer van die tocht. (de “Toertoggt”)
Staat er nog een bijzondere toertocht op je bucket-list?
Nee. Eigenlijk rijdt ik woon-werk al zoveel dat ik niet aan toertochten denk. Maar de Stelvio zou ik eigenlijk wel willen doen om maar wat te noemen, en de Ring of Kerry nogmaals.
Denk je al aan een volgende motorfiets?
Ja. (maar ik zeg het niet hardop, want ik wil niet dat mijn motor het hoort en is er eigenlijk geen adequate vervanger op de markt) Op mijn MT-01 staat nu bijna 250.000 km, de kans is groot dat ik op niet al te lange termijn een Triumph Speed Triple RR koop.

Wat heeft motorrijden jou gebracht in je leven?
Op het moment dat ik op de motor stap, mijn scherm dichtklap na een drukke werkdag met complexe problemen: dan ben ik helemaal Zen. Als ik op mijn motor nog steeds aan werkproblemen denk dan weet ik dat ik tegen een burn-out aan zit. Mijn werkgevers hebben waarschijnlijk geen idee hoe veel ze aan het motorrijden te danken hebben. In mijn hele carrière (ruim 30 jaar) heb ik mij maar 1,5 dag ziek gemeld. Maar ook: omdat ik motor rijd, bondsarts van de KNMV en revalidatiearts was, kwam ik bijna als vanzelfsprekend in aanraking met de SMvG en de MMvG en kan ik nu die dingen doen die ik enorm leuk vind en kom ik met de meest fantastische mensen in contact.
Mijn tweede klus voor de SMvG was ook toevallig: Mijn buurman Edwald samen met Jarno Janssen over Assen laten jagen. De eerste keer dat hij weer op een motor zat na zijn ongeluk. Het leven zit vol toevalligheden. De kunst is de juiste te grijpen.
Wat heb ik je niet gevraagd, en wil jij mogelijk toch nog kwijt?
Een van mijn grote passies uiteraard: motorrijders met een vlekje weer op de motor begeleiden. Er lopen veel mensen rond, of ze zitten verdrietig in een hoekje, met het idee dat motorrijden ver buiten hun mogelijkheden is. Tot het moment dat ze kennis maken met de Stichting Mobiliteit voor Gehandicapten (waar ik adviseur van ben) en de werkgroep MotorMobiliteit voor Gehandicapten waardoor ze zien dat met soms een kleine aanpassing aan mens en machine ze hun grote passie (terug) kunnen krijgen.
En dan voor een revalidatiearts zoals ik het mooiste aspect: Eenmaal op de motor is iedereen gelijk, eenmaal op de motor zijn er geen beperkingen of handicaps (behalve misschien niet kunnen zwaaien als je maar 1 functionerende arm hebt). Motorrijden is het toppunt van inclusiviteit.







