Het vorige verhaal van “Coos op Reis” eindigde met een kwizvraag, over dat batterijtje…
We gaan lezen of ze het hadden. En we volgen Coos en zijn avonturen op zijn reis door Europa.
“Je hebt motorroutes én je hebt motorroutes. Maar jongûh, dít was een súperroute. Wát zat ik te genieten op deze fraaie dag…. Maar hooo, éérst even een stappie terug.
Ik heb gisteravond laat nog gezellig een biertje met de eigenaar gedronken, daarna lekker geslapen en vanmorgen uitstekend ontbeten. Ik neem vervolgens afscheid van het uiterst vriendelijke Zwitserse echtpaar van de B&B in Peñiscola.
Ik laad de route van deze dag en kom vervolgens in hun ondergrondse garage in gevecht met mijn Garmin-navigatie: ik probeer een track te converteren naar een route zónder GPS-signaal. Het is een kansloze missie. Vijftig jaar ICT-ervaring en steeds weer pakt dat verrekte zwarte kassie mij bij mijn…uh… oorlelletjes… Maar buiten ben ik ‘m strakkies snel de baas, let maar op.
Bij de benzinepomp (1,25 euro, dus het kán best, stelletje dieven in Den Haag…) haal ik de Garmin van mijn motor en reboot het apparaat. Ein neuer boot macht alles gut, zeggen onze Duitse ICT-vrienden. Na tien minuten is de route gegenereerd en ga ik op weg. Stand : Garmin 0 – Coos 1 punt.
Het belooft een mooie dag te worden. Het is strakblauw en nu al warm. Ik zal vandaag 20 graden gaan zien. Niks schaatsen, sneeuw en natte neuzen. Want dit is Spanje. Olé!
Ik laat de toeristen met hun fraaie witte plastic campers achter mij en storm met mijn zwaarbepakte muilezel de bergen in. Kale rotsen, roodgekleurde gronden, dorre struiken maar óók práchtig gekleurde bomen, wisselen elkaar in een moordend tempo af. Ik kijk mijn ogen uit. Wát een prachtig land, wat een fraaie streek en wát een mooi seizoen. Ik voel mij een gelukkig en bevoorrecht mens.
Mijn grijns van oor tot oor moet ook in mijn gesloten Schubert-helm zichtbaar zijn, want tanig gekleurde oude mannetjes in dorpen lachen hun tandeloze monden bloot en zwaaien met hun stramme armen naar mij, terwijl ik als een kasteelheer bovenop mijn zwaarbeladen kasteel hun dorp bestorm. Ik zie ze in mijn spiegels instemmend naar elkaar knikken als ik met een extra toefje gas hun kasseien teister en het eeuwenoude stof onder de zwartgeblakerde dakpannen van hun huizen uit roffel. Whoehaaa, I am the King of the Road. Ik bedoel…Ivanhoeeee…..!
Via Sant Mateu dender ik langs Albocasser en vlak voor L’Arcorla draai ik nogmaals verder de heuvels in. Pas in de buurt van Pedralvilla is het bergfestijn afgelopen. Wát is dit een vreselijk mooie route. Heb ik trouwens zelf gemaakt. Afgelopen winter. Met Basecamp en lekker warm achter mijn peeceetje. Eigen roem stinkt, zeggen ze toch? Jammer dan. Dan maar minder lekker ruiken. Het is gewoon net als met eten dat je zelf maakt, das ook véél lekkerder! Toch?
En wat een prachtige dag vandaag in de bergen. Ik heb er bijna niemand gezien. Strak en zwart asfalt, als een privé-loper naar mijn eindbestemming van deze dag. Runter vom gas? Gelul. Volle bak! Ik heb inmiddels weliswaar nog wat minimale schaamrandjes op mijn achterband, maar het is niet veel meer. OK, ik weet het, ik ben een mietje, maar veel verder durf ik écht niet… Teringjantje, wát is die motor zwaar! Ik moet ècht werken met dat ding. Ik voel het zelfs als mijn tandpasta van links naar rechts in mijn tas klotst… Whoeeiii!
Maar dan…! Dán enter ik met bolgesneden driehoekzeilen op mijn galei de stad Valencia. Ik ben er! De dag is omgevlogen.
Voordat ik naar mijn hotel pruttel, rijd ik echter eerst met mijn motor een rondje Valencia. Even de stad voelen, even aantrekken. Kennen jullie dat gevoel ook? Of ben ik nu te hyper? Tja, een vleugje ADHD heb ik wel, denk ik, soms…
Valencia, das een beregrote stad, weet ik nu. Een soort Parijs, maar dan met hele brede wegen en dertig miljoen stoplichten. Nee, véértig miljoen! En drúk! Ik heb twaalf ogen nodig om te overleven als ik een rotonde neem. Voetgangers en fietsen krijgen heel vaak groen, maar tóch stappen veel mensen in de auto. Ik snap er niks van. Het is een hele mooie stad, met práchtige gebouwen. Ik kom er vast noges…
Er zijn veel toeristen in Valencia vanwege de voorbereidingen van Las Fallas Valencia.
Tip van Coos: Las Fallas is het grootste straatfestival van Spanje. Het is een overweldigende, wondere wereld van gigantische, geknutselde beelden, fallas genoemd. De elegante falleras hebben zich op hun allermooist gekleed en lijken wel prinsessen in hun schitterende jurken. Voeg hier een enorme dosis vuurwerk aan toe en het feest is compleet.
De route van vandaag eindigt bij mijn hotel. Wat een toeval. Het is retedruk in het hotel. Ik sta in de rij bij de receptie. Het is warm in de lobby. Veel te warm voor mij in mijn Stadler-motorpak. Ik zweet mij de tandjes.
Omdat ik niemand vertrouw, sleep ik al mijn tassen en zakken van mijn motor naar mijn kamer. Ze zullen je onderbroekies maar stelen. Dan is je motor plots heel licht en heb je niks om de hele dag te sjouwen. En op te schelden. Ik sta straks met mijn motor in de parkeergarage van het hotel. Op min twee. En mijn kamer is op de vijfde verdieping… Pfff…
Ik ben moe van een hele dag sturen en ik heb het warm. Het water loopt van mijn rug. Ik wil onder de douche. En ik verlang naar zo’n heel groot glas koel Spaans bier waarvan het glas beslaat en de condensdruppels als parels aan de buitenkant hangen én ik wil het blonder schuim tegen mijn bezwete bovenlip voelen… Dus ik ben een beetje aan het haasten. Dat snap je best…
Kom ik weer buiten, heeft iemand een sinaasappel op mijn motor gelegd!
Nondeju! Nu werkelijk tot het uiterste getergd, kijk ik om mij heen. Deze Hollandse kaasboer heeft plotseling heel veel zin om van een Spaanse Valenciaan de kop van zijn romp af te trekken. Gaan we dan hier de tachtigjarige oorlog opnieuw beginnen? WIE neemt deze kasteelheer in de zeik? Sodemieters!
Maar kijk! Midden in Valencia. Op slechts een paar meter van de voordeur van mijn hotel en recht boven mijn koffers? Whoehaa!
Vanavond ga ik door Valencia dwalen, een lekker bordje eten scoren en van de stad genieten. Ik hoef van mijn moeder niet vroeg naar bed en van mijn vrouw morgenochtend niet vroeg op. Heerlijk joh, in je eentje op reis. Alweer zo’n goeie tip van Coos.
Owja, kut. De kwis! Over dat batterijtje van mijn afstandsbediening en die Chinese toko. Bijna vergeten. Nou, probleemloos, hoor. Hij verzette geen stap, graaide zonder te kijken onder de toonbank en had ‘m zo te pakken. Voor twee euro of zo.”
In onze vervolgserie “
DE vrachtauto met MIJN motor staat IN de sneeuw vast in Frankrijk. Samen met nog héél véél andere vrachtauto’s. Ze staan stil op 5 uur rijden van Barcelona. Potver. De kans is ongeveer nul dat mijn motor morgenochtend op tijd in Barcelona is. Wellicht in de loop van de dag. En anders zaterdag. Ze houden mij op de hoogte. Nou ja, het is niet anders. Je kunt niet alles plannen.
Twee dagen later land ik ‘s avonds op de luchthaven van Barcelona. Na wat oefenen, wat gokjes, drie verschillende metrolijnen en een stukje wandelen, lukt het mij om binnen twee uur mijn hotel in Barcelona te bereiken. Als toekomstig wereldreiziger vond ik het laf om een taxi te nemen.
