Tag archieven: Spanje

Het ronkend vragenvuurtje, Ikzoekeenmotor.nl, Interviews, Motorreizen, Motorroutes, Stories from abroad

Mink Bijlsma. Beroep: MotorReiziger

2 reacties

Wie ben jij? 

Ik ben Mink Bijlsma, 60 jaar (ongelofelijk maar volgens de burgerlijke stand toch echt waar). 

Waar kom je vandaan?

Ik had graag willen zeggen: “Nét uit Spanje‘. Maar dat lukt mij al een jaar lang niet. Dus houden we het maar bij het Buitenste Buitenbos van Zuidlaren.

Heb je vroeger eerst brommer gereden?

Dat is wel grappig. Ik wilde eerst geen brommer want het geld wat ik daarvoor kwijt zou zijn kon ik beter aan een motor besteden als ik 18 zou worden. Maar toen besefte ik mij dat het wel handig was om ervaring op te doen, zodat ik minder hoefde te lessen. Dat kwam uit: half lesje, 3 maanden een oefenvergunning en voor nog geen 200 Pietermannen had ik het toen nog roze papiertje! 

Wat voor bromfiets was dat toen? 

Het werd uiteindelijk een Yamaha FS1, zo eentje met een ‘alles naar boven’ versnellingsbak. Of was het nou net andersom? In ieder geval zat de vrij-stand niet tussen de 1 en 2. 

Wanneer kocht jij jouw eerste motorfiets en wat voor een motor was dit? 

Dat was 14 dagen voordat ik 18 werd. Een Suzuki GT 550. Zo’n tweetakt driecilinder met RAM –air cooling. Ik zou en moest rijden vanaf de dag dat ik jarig zou zijn. Dat was op 15 februari 1979, twee dagen nadat het gigántisch gesneeuwd had (in het noorden) en alles plat lag. Metershoge sneeuwduinen. Had ik 8 jaar naar deze dag uitgekeken, moest ik nóg twee weken wachten. Maar mijn wraak komt nog wel: ik ben van plan nog twee weken door te rijden als ik ooit stop met motorrijden!

Ben jij een “mooiweer-rijder” of een “door-rijder”? 

Beide. Op mijn Speed Triple T509 (‘natuurlijk’ Roulette Green) met carbon dingetjes en gepolijste velgen rijd ik alleen met mooi weer. Dat is mijn hart. Die moet mooi en schoon blijven. Mijn trots. De Tiger 1050 Sport is mijn verstand: comfort, windbescherming, handvatverwarming, bagagemogelijkheden, die mag vies worden en een tijdje blijven. Nu ik over de vraag na denk: eigenlijk ben ik op beide een doorrijder: ik kan er geen genoeg van krijgen, kan úren achter elkaar door rijden.

Stel: je wint een flinke prijs in de loterij. Wat voor motorfiets zou je dan kopen? 

Weet je, hoe gek ik op motoren ben (misschien wel bezeten) maar eigenlijk moet een motor niet meer dan 10.000 euro kosten. Voor dat bedrag “happy al zoveel plezier”. Voor twee keer zoveel geld heb je hooguit 1,1 keer meer plezier. Maar ik heb nog nooit de pot gewonnen, dus vooruit: 2 MV Agusta Tourismo Veloce RC SCS. Niet één voor mooi weer en één voor slecht weer, maar één als reserve zodat ik kan blijven rijden als één van de twee kapot is… 

Wat was de mooiste rit die je ooit reed? 

Waarom nou weer één? Waarom niet honderd? Laat ik het bij een moment houden. In Amerika, onderweg naar Monument Valley. Rijdend op een kaarsrechte weg, kwam ik over de heuvel en toen ineens: baf! Daar stonden ze, die drie, tja: wat zijn het eigenlijk. Toen vooral bekend uit de Marlboro reclame en ineens oog in oog. 

Staat er nog een bijzondere toertocht op je bucket-list? 

Verdorie: alweer één, hahaha. Nou vooruit deel 2: als ik pensioengerechtigd ben een jaar lang door de Verenigde Staten. Dat is één toch?

Denk je al aan een volgende motorfiets? 

Nee, alleen aan het winnen van de loterij. Nou toch wel: Ik denk aan een Ducati Multistrada 950. (Maar dan wel een parelmoer witte, met rood frame, rode wielen, enkelzijdige achtervork en 17 ipv 19 inch voorwiel: de Minks Peak dus.) Fantastisch inlaat/aanzuiggeluid, heerlijk stille uitlaat, klaar met dat (overigens wel begrijpelijke) gezeur over lawaai.

Wat heeft motorrijden jou gebracht in je leven? 

Geluk. Héél veel geluk! (zie daar: hij kán wel kort zijn)



Wat heb ik je niet gevraagd, en wil jij mogelijk toch nog kwijt?

Ja, ja, ja, jaaaaah: wat doe je voor werk? Als je dát gevraagd zou hebben, had ik gezegd: ik organiseer groepsreizen voor //www.spanjemotortours.nl/


Op Facebook kun je deze pagina vinden.

Daarnaast ben ik bezig met het opstarten van EuropaMotorTours. Dat laatste is een ‘platvorm’ voor mensen die zelf graag een motorreis willen organiseren omdat ze helemaal verliefd zijn op een bepaald land, gebied of streek en dat dan via EMT kwijt kunnen. Voor deze laatste heb ik nog geen website, maar alvast wel op Facebook. Zo jammer dat je die vraag niet gesteld hebt, want ik heb zulke leuke reisjes 🙂

Coos op Reis, Gastcolumns & blogs, Motorbanden, Motorroutes, Stories from abroad

Coos op Reis: DRIE NUL TWEE

Een reactie plaatsen

DRIE NUL TWEE (het 38e verhaal in onze serie Coos op Reis)

We vertrekken hier weer vandaag. Ik beloofde mijn motor immers spiksplinternieuwe bandjes. Ik zadel mijn paard. Zij hinnikt van de gedachte aan nieuwe hoeven.

Het lijkt erop dat het een mooie dag gaat worden. Het zonnetje schijnt en de temperatuur is al vroeg prima.

Op de camping praat ik met een Nederlands stel uit Amsterdam. We hebben gelijk iets gemeenschappelijks: ook zíj hebben teveel spullen meegenomen… Ze zijn op de fiets. Ze kwamen met de trein tot aan Biarritz. Daarna op de pendalen en trappen. Zij hebben vannacht hier in hun tentje geslapen. Dat was wat fris. Het valt hen erg tegen dat de bergen zover tot aan de kust doorlopen. Daardoor moeten ze vaak klimmen. Het valt hen zwaar. Iets te zwaar. Ze zijn er eigenlijk wat somber van.

Zij betalen € 17 per nacht om in hun piepkleine tentje te mogen slapen en ze vallen van verbazing om als ik hen vertel dat ik voor € 39 per nacht in een heel huisje met alles erop en eraan slaap. Dat lijkt hen ook wel wat… En ze zijn gelijk weer vrolijk. Oh schat, en dan kan ik gelijk mijn haar wassen, zegt zij verleidelijk tegen hem….

Na het ontbijt betaal ik de rekening bij receptie, trek de deur achter mij dicht en start de route naar de BMW-dealer bij Bilbao. Het is een kleine 200 kilometer. Ik kies de mooiste stukken binnendoor om daar lekker te gaan sturen. Steeds als de route mij onderweg niet zo bevalt, stuur ik naar de kustweg of pas de route snel aan. Elke keer doemt de zee links op. Een mooie ervaring om zo langs de kust te rijden. En handig om op deze manier met de slimheid van het navigatietoestel om te gaan.

Terwijl de monteurs de nieuwe Metzelers Tourance Next voor € 359,- (er was geen keus, meer smaken hadden zij niet..) monteren, kom ik in de winkel in gesprek met een jongeman. Hij vraagt aan mij of ik degene ben die met de motor door Zuid-Europa aan het rijden is. De monteur heeft hem dat verteld.

Enthousiast vertelt hij dat hij in september met zijn nieuwe GSA naar Turkije gaat varen en rijden. Hij heeft een helblauwe GSA gekocht en die mag hij morgen ophalen. Het toeval wil dat ik een uur daarvoor heb staan kijken hoe hij uit de krat werd uitgepakt. We staan samen een poosje te kletsen over motorreizen in het algemeen. Hij geeft mij een hand en vertrekt.

Als mijn motor klaar is betaal ik de rekening, zeg het vriendelijke personeel gedag en ga op zoek naar een mooie caravan.

En die vind ik. Een erg luxe model en groter en hoger dan normaal. Deze is ruim voorzien van linnen, handdoeken en zeep. En een aantal kachels. Kost € 74,- per nacht. Whoei! Maar er zit een toprestaurant op deze camping. Das ook wat waard. En mijn motor, mét nieuwe pantoffels, staat op het terras. Ik ben helemaal tevreden.

DRIE-NUL-TWEE

Ik graai en grabbel in mijn heuptas. Dan komt plots een sleutel met een kaartje tevoorschijn waarop staat 302….

Nu pieker ik mij al dagen suf wanneer ik in kamer 302 of caravan 302 was. Ik heb werkelijk géén idee!

Ik heb weinig foto’s gemaakt vandaag. Deze dag stond meer in het teken van ‘nieuwe banden scoren’. Maar toch nog wat Catches of The Day:

Coos op Reis, Gastcolumns & blogs, Ikzoekeenmotor.nl, Motorbanden, Motorreizen

Coos op Reis: ALTIJD NATTE SOKKEN OF NOOIT MEER SEKS?

Een reactie plaatsen

Ik ben in San Vicente de la Barquera. Het is best wel bewolkt, maar ik zie tegelijk een zonnetje. Het is nog fris. Het is ook ietsje vroeger dan normaal: ik sta vandaag zelfs vóór half tien al buiten op mijn terras, schoon, geknipt en geschoren. De wind komt onbarmhartig over de baai aanwaaien. De jongens van het weer voorspellen regen. Ik trek echter boordevol vertrouwen mijn sexy afritsbroek aan en, met factor 50 op mijn kale knar en een trui om mijn bast, scoor ik een riant ontbijt op de camping.

Vandaag maak ik een strandwandeling. Zo’n ruim 20 kilometer staat op het programma. Net als gisteren verrast de warmte aan het strand mij. Het zonnetje schijnt en er dreigen donkere wolken. Niks van aantrekken. Gewoon doen alsof je gek bent. Mwâh, dat lukt mij altijd aardig…

Ik zie de lokale vissersboten tussen de pieren door de haven in file binnenkomen. Zouden ze dat zo van tevoren met elkaar afspreken? Via radiocontact? Of wordt het gewoon eb en hebben ze weinig keus, vraag ik mij af? Ook alle surfers verdwijnen als bij afspraak uit het water. Maar die gaan vast even koffiedrinken en opwarmen.

In de verte hangt een bijzondere mist boven zee en een intensief hel licht boven het strand. Erg fraai om te zien.

De mensen kijken mij op het strand een beetje raar aan. Zou het soms komen omdat ik mijn afritsbare pijpen in mijn sokken hebt gestopt? Daarmee krijg ik een soort klompvoeten. Ik trek ze maar even uit, geloof ik…

Aan het strand vind ik drie piepkleine zoetwaterwatervalletjes (woordwaarde?). Best bijzonder, maar ook wel logisch met al die besneeuwde bergen achter mij. Het water moet ergens heen.

Halverwege mijn wandeling tref ik, in een verstild dorp, een terras aan met een luifeltje en, op de menukaart, een lekkere salade met tonijn.

Ondertussen valt de eerste bui van die dag. Ik blijf droog. Je moet natuurlijk ook geen luifeltjes voorbij lopen als er donkere wolken aankomen. Want dan ben je een sufferd…

Achteraf valt de regen die dag wel mee. Rond zessen gaat het echter los en wordt het koud. Maar dan zit ik reeds in een café, warm en droog aan de expreszo. Geen koffietjes voorbijlopen als er donkere luchten aankomen…

Op advies van de app TripAdvisor (!) kom ik bij het verstopte restaurant Boga-Boga. Van tevoren bedenk ik dat, als hun buitendeur dicht (koud!!) is en er geen televisie aan staat, ik dáár ga eten. Het komt allemaal uit zoals ik hoopte. Lekker warm en een oase van rust. Ongevraagd krijg ik, als amuse, een grote kop dampende vissoep. Heerlijk. Mijn hoofdgerecht, aan de lijn gevangen heek met grote garnalen in twéé teentjes meegebakken knoflook, komt borrelend van de kook in de olijfolie in een ovenschaal aan tafel. Ik kwijl er een beetje van. Er zit acht uur tussen mijn lunch en diner, dus ik lust wel iets.

Heerlijk gegeten daar. Toptent. Aanrader.

Het was een mooie, sportieve dag. Het weer viel erg mee. Geen parapluutje nodig gehad. Wel koud aan het einde van de dag. Brrr…

Morgen stap ik weer op de motor en reis ik verder. Naar Bilbao. Daar heb ik een BMW-dealer gevonden die een set nieuwe motorbanden kan monteren. Teringjantje, ze kosten 350 euro. Tóch weer duurder dan bij Sabra Motorbandenservice in Alblasserdam, die blijft de beste en de goedkoopste, maar in dit geval toch ietsje te ver weg…

ALTIJD NATTE SOKKEN AAN OF NOOIT MEER SEX?

Het strand lijkt dood te lopen, maar als ik de voetsporen van iemand volg, dan vind ik, via wat rotsblokken, toch een doorgang naar een nieuw breed strand.

Op de vloedlijn liggen enorme stukken vervormd hout, die daar door een woeste storm een keer zijn neergesmeten. Vlak voordat het volgende strand eindigt, zie ik een kiezelweg omhooglopen. Dáár wil ik heen! Vraag mij niet waarom. Ik wil het.

Ik moet dan echter over een stuk strand met hele grote stenen. En alleen maar stenen! En net als ik met twee wiebelige spillebenen wijdbeens op twee spekgladde stenen sta, rolt een extra hoge golf mijn gebied in. Ik hoor het water achter mij ruisen. Ik hoor het aankomen. Ik durf niet om te kijken, want dan val ik vast. Springen is geen optie. Dat is paniek en dan breken er botten. Ik kan alleen maar duimen dat ik hoog genoeg op die twee stenen sta. Het water komt en komt ….uh…jammer… ik sta NIET hoog genoeg! Het water komt tot mijn enkels. Kut. Twee natte zeikerds.

De Volkskrant presenteerde in 2014 een boek over dilemma’s. Er is zelfs een Facebookpagina van: Dilemma op Dinsdag. Dilemma’s zijn onaantrekkelijke alternatieven. Dan moet je bijvoorbeeld kiezen tussen “altijd natte sokken aan of nooit meer sex”.

Klote, heb ik weer, ik heb nu ff allebei…

DE KEUKEN

Owja, ik ging jullie nog iets vertellen over de keuken in mijn huis.

Ik was gisteren eigenlijk al een paar uur in mijn nieuwe huis. Ik mistte iets, maar ik wist niet wat. Toen ik echter een glas water uit de kraan in de badkamer stond te tappen, wist ik het: verrek, ik heb nog helemaal geen keuken gezien. Een keuken mis ik natuurlijk niet gelijk, omdat ik nooit kook. Maar … ik heb ‘m gevonden. Ik was er al vijf keer langsgelopen. Briljante oplossing! Zooo leuk!

Zie de foto’s in The Catch of The Day

Coos op Reis, Gastcolumns & blogs, Motorreizen, Stories from abroad

Coos op Reis: DE KEUKEN

Een reactie plaatsen

Vandaag het 36e verhaal in onze serie “Coos op Reis“.

Coos reist 3 maanden door Zuid-Europa en schrijft dit verslag vanuit het noorden van Spanje.

Het is maandag. Ik zit op de camping El Rosal in een vierpersoons huisje, dat er van buiten uitziet als een tent, op een camping in San Vicente de la Barquera, aan de Noord-Spaanse kust.

Vanaf mijn terras, met echt kunstgras en plastic stoelen, kijk ik uit over een baai die in verbinding staat met de Golf van Biskaje. Als ik drie nachten blijf, dan betaal ik 39 euro per nacht. Weet je wat? Dat doe ik! En er is een kachel voor de koude avonden. En díe zet ik pas uit als ik hier ‘s morgens de deur uitstap.

Er is veel bewolking, ook wat zon en het is nu al 19 graden. Het voelt lekker zwoel aan. Beetje mediterraan sfeertje. En dat aan de Atlantische Oceaan. Whoei! De sneeuw en de bergen liggen nog vers in mijn geheugen. Straks eens kijken of ik ze hiervandaan kan zien.

Op de camping is het nog lekker rustig.

Er is hier geen Paasvakantie. De Spanjaarden moeten werken, hun pensioen verdienen. Trabaja duro! De kinderen zijn wel vrij.

Het campingterrein ligt aan de baai. Tweehonderd meter naar rechts ligt het strand Playa del Rosal. Aan de oceaan uiteraard. Als je de andere kant op loopt, dan kom je, via een brug over de baai, na een paar kilometer, in het plaatsje San Vicente. Daar zijn voldoende restaurants, café’s en winkeltjes. En ik zie een mooi kasteel in de verte liggen.

Als het eb is dan liggen de boten in de baai op de drassige bodem en als het vloed is dan dobberen ze lekker in het water. Het is elke keer weer spannend of het eb of vloed is. Het fascineert mij. En ik ruik hier werkelijk overal de zee. Geweldig.

Het was gisteren een lekkere pittige dag. Ik sta vandaag laat op en ontbijt op mijn gemak in het restaurant op de camping. Dat gaat daar prima. En ze hebben hier echte, verse…

Na het ontbijt trek ik mijn motorkleding aan en maak ik, een paar kilometer verderop, de motor grondig schoon. Eerst met koud spoelwater, dan met actief schuim en sop en vervolgens weer met speciaal water zonder kalk.

Een bejaarde Spanjool wacht achter mij uiterst ongeduldig op zijn beurt om zijn oude gebutste auto te wassen. Ik zie het aan de onrustige gebaren van zijn hoofd en lichaam. Als ik mijn derde euro in de automaat wil mikken voor het kalkvrije water van het laatste programma 3, houdt de bejaarde man het niet meer en laat hij mij woedend in het Spaans en met driftige gebaren weten dat hij mijn motorfiets wel voldoende schoon vindt. Echt waar! Ik lach hem vierkant uit en zeg in het Nederlands tegen ‘m: jôh, ga jij ff lekker gewoon thuis een poossie televisie kijken met het geluid heel hard aan of zo. Of doe gezellig mee met een leuke quiz, das leuk voor je, halve zool! Hij gaat mokkend weer in zijn auto zitten. Hahaha, zo’n grappige belevenis.

Weer terug op de camping trek ik mijn wandelschoenen aan en bezoek het kasteel en de kerk aan de overkant van de baai. Ik moet weliswaar twee keer een toegangskaartje kopen, maar het is de moeite waard. Ik bewonder o.a. de prachtige stokoude beukenhouten vloer. Mooi! Het is een prachtige wandeling van ruim 13 kilometer.

Mwah, lekkere relaxte dag vandaag. Verder niks gedaan eigenlijk. Voor vanavond maar eens een klein restaurantje zoeken voor een gebakken vissie. Ik heb nou al trek.

Ik blijf hier een paar daagjes. Daar heb ik wel zin in. Ik moet ook nog op bandenjacht. Deze banden hebben nu circa 9000 km weg.

Motorbanden schijnen in Spanje goedkoper te zijn. Bij mijn trouwe leverancier Sabra Motorbandenservice zit ik iets boven de 300 euro voor een setje. In Bolzano (I) tilden ze mij wat jaren terug voor 450 euro. Maffioso!

KEUKEN

Morgen laat ik je mijn keuken zien. Hij is briljant!

Kijk nog even mee naar The Catch of the Day.

Coos op Reis, Gastcolumns & blogs, Motorreizen, Stories from abroad

Coos op Reis: VAN TWEE NAAR TWINTIG

2 reacties

Het is zondag 1 april. Ik vertrek uit een hotel in La Bañeza, een stadje in Noord Spanje dat op 800 meter hoogte ligt. Het heeft vannacht geregend. Maar nu is het droog. Ik noteer een waterig zonnetje. Het is 4 graden. En das koud. Ik gaap. Moet weer even wennen aan het extra uur tijdverschil tussen het land waar ze ‘gracias’ zeggen en het land waar ze ‘obrigada’ roepen. Dag Portugal, je was leuk, mooi en lekker!

Ik haal, samen met de hotelpapa, mijn motorfiets op. Hij staat in hun privé-garage, vijf minuten stevig wandelen van het hotel. Vervolgens haal ik mijn zooi van mijn kamer en belaad mijn merrie. En pas dan aan het ontbijt. Jôh, ik heb er al een dagdeel opzitten en nog niets gegeten.

Als hotelvader om 09:30 uur zijn televisie bulderend aan zet en apathisch naar een kwis gaat zitten kijken, dan schrok ik mijn toast op, spoel de kruimels snel met sinaasappelsap-uit-een-pak (doe ik het wéér…) weg, betaal bij de hoteldochter, trek rap mijn jas aan en vertrek. Héérlijk de buitenlucht in en lekker rustig alleen met mijn motor op pad. De bergen lonken…

Ik rijd het stadje uit. Het land is hier volledig vlak. Het is net Maasdam en Puttershoek. Maar dan met besneeuwde bergen in de verte in plaats van suikerbieten onder de grond. Als ik tien kilometer verder ben, dan rijd ik plots weer in de heuvels. Zo grappig allemaal. Om het half uur ziet de wereld er anders uit. Steeds weer. Wat een mooie wereld.

Eerst even tanken voor ik de bergen in rijd. Ik tank altijd vol. Volgens mij doen alle Nederlanders dat. Veel Spanjaarden tanken hier voor een bedrág. Bijvoorbeeld 20 euro. En in veel gevallen is de pomp bediend en tank je niet zelf. Behalve ik natuurlijk… Je blijft er mooi van af, knoeikont. Maar goed, ik kan weer bijna 600 km rijden, zegt het dashboard van mijn motor. Ik check gelijk de bandenspanning via mijn meters.

We denderen door Leon. Mooie film met dezelfde titel, ooit gezien, bedenk ik mij. Een huurmoordenaar met liefde voor een plantje.

En … SEAT heeft een Leon, realiseer ik mij nu. En een Alhambra, Toledo, Ibiza en sinds kort de Arteca. Allemaal markante plekken in Spanje. Ik sta er nu pas echt bij stil. Vroeger deed Blaupunkt dat ook met haar autoradio’s. De oudjes weten het vast nog wel: Blaupunkt Bremen, Blaupunkt Hannover etc.

In het volgende plaatsje is het doodstil op straat. Waar is iedereen? Het is hier net een spookstad. Maar bij een rotonde vind ik ze: er is markt! En iedereen is op de been. Veel meer belangstelling voor die ouwe meuk dan gisteren voor die processie, realiseer ik mij. Zouden dit nou schijnheiligen zijn?

Ik rijd de bergen in en klim een paar honderd meter. Ik heb het ondertussen koud. Het is weliswaar 6 graden, maar de zon is verdwenen en vadertje winter likt met zijn koude tong langs mijn rammelende, oude, magere, vergeelde botten. De handvatverwarming zet ik op standje twee. Ik mis de buddyseatverwarming van mijn BMW RT nog steeds. Lullo!

Mijn BMW en ik rijden over de ijskoude Rio Porno. Ik word er niet warm van. Zei ik nou Porno? Ik word wél warm van een grote kop hete, dampende koffie. Met een warme croissant.

Achter de ramen geniet ik ervan hoe voorbijgangers blijven staan om naar mijn motor te kijken. De bagage trekt enorm. En dan gluren ze even naar de kentekenplaat. Weten zij veel dat ik met het vliegtuig kwam. Leuk, jôh.

Ik trek mijn kanariegele regenjas tegen de kou aan en ga weer op weg. In de etalages van de winkelstraat zie ik dat ze ook ski-kleding verkopen. Das niet goed. Dat hoort bij koud. Ik wil bikini’s zien! Tja, wie niet?

Ik verlaat het dorp. De eerste watervalletjes en sneeuw dienen zich aan. Mijn BMW wil graag op de foto. Nou, vooruit dan. Alarmlichten aan en de motor op de zijstandaard strak aan de kant. Van de weg af. Ondertussen geniet ik van het uitzicht.

Een grote luxe auto stopt naast mij en het elektrische raam zakt geruisloos aan mijn kant naar beneden. Een hele mooie vrouw komt achter het donkere, wegzakkende glas te voorschijn. Uit de auto waait de zwoele geur van haar exotische parfum mijn neus in. Een neus die al dagen alleen maar olie en brandstofdampen ruikt. Is het de hoogte van de berg die mij plots zo duizelig maakt? De dame vraagt aan mij of alles in orde is. Wat is ze lief! En wát antwoord ik? Nou? Toe? Wat denk je? Ik zeg JA, alles is in orde, dankuwel! Hoe stom kan een mens zijn? Wie is hier nu de Dr. Oetker? Wie verzint hier nou in een halve seconde drie  verhalen? Wie kakt heel Facebook elke dag vol? JA, alles is in orde, dankuwel! Pfff… De dame steekt haar duim op, het raampje zoeft weer omhoog en de glanzende auto rijdt verder. Ik heb bij de afgrond as over mijn hoofd gegooid, mijzelf gestenigd en al mijn kleding ritueel verbrand… En ’s avonds in mijn kussen gebeten.

Ik rijd verder en kom in het prachtige natuurgebied van Picos de Europa. We stijgen nog meer. Het wordt 4 graden en er ligt steeds meer sneeuw aan de kant. De weg is door grote voertuigen sneeuwvrij gemaakt en de sneeuw is hoog aan de kanten geschoven. Ik rijd eigenlijk in een diepe greppel van sneeuw. Bij 3 graden hoor ik een akoestisch alarm in mijn helm en geeft mijn motor op het navigatiescherm middels een sneeuwvlokje een ijsalarm aan. De weg is op veel plaatsen nat van het smeltwater. De temperatuur zakt naar 2 graden. De temperatuurmeter knippert inmiddels. En vervolgens zakt hij naar 1 en 0 graad. Ik zit op dat moment ergens rond de 1600 meter hoogte. Het smeltwater op de weg glimt ondertussen niet meer en is dof geworden. Ik stop op de weg om het te controleren. Het smeltwater is hier bevróren! Grote stukken sneeuw zijn van de helling gevallen en liggen op de weg. Dat helpt allemaal niet. Het is hier adembenemend mooi, maar ik moet stoppen om te kijken. Ik heb tijdens het rijden al mijn aandacht nodig om mijn verhuiswagen tussen de sneeuw door en over het bevroren ijswater te krijgen. Ik rijd stik in mijn eentje, er is hier helemaal niemand. Zo’n avontuur als dit is hartstikke leuk om aan je vrienden te vertellen als je inmiddels weer veilig thuis bent. Maar dan moet je daar wel weer komen. En niet eindigen als een ingevroren lelijke ouwe Nederlandse haan. Nietwaar?

Vliegt er plotseling een ooievaar voorbij! Echt waar. Op minder dan twintig meter afstand. Ik word gek, denk ik. Tja, weet dat beest veel. Die denkt, net als ik, lekker warm te overwinteren in Spanje.

Ik kom bij een kruising en besluit deze route af te breken en linksaf naar beneden te gaan. Ik zie echter op mijn navigatiesysteem, die de actuele verkeerssituatie via internet ophaalt en op mijn scherm toont, dat die weg naar beneden is afgesloten. Ik kan kiezen tussen teruggaan of doorgaan…. Tja, wat zal ik doen? En ik moet er toch een keertje doorheen. Jôh, teruggaan is voor watjes. Weet je wat? Ik ga rechtsaf, ik ga door!!

De weg stijgt nog een klein beetje verder en dan blijkt … dat ik goed gokte. De weg zakt weer naar 1500, 1400 en 1200 meter en later nog wat verder. De sneeuwwallen zijn niet meer zo dreigend, de temperatuur gaat weer wat omhoog. En vervolgens kom ik in het echte gebied van de Picos de Europa. Wat ben ik plots een heel klein mannetje. Het wordt groener. Het is hier werkelijk prachtig. Absoluut de moeite waard. Ik kijk mijn ogen uit. Ik kom onderweg bokken en schapen tegen en zie prachtige vogels. Het smeltwater dondert met geweld naar beneden. Kijk maar:

//youtu.be/RCksY-e9H5M

En … de drollen van een paard. Midden op de weg. En verderop weer. En dan weer en weer. Wat zou dit paard in hemelsnaam te eten krijgen, denk ik? Maar dan lost het raadsel zich vanzelf op. Ook paarden lopen hier in het wild. Ik zie er wel tien. En ezels. Het is een super gebied hier. De natuur in optima forma. Wow.

Tóch nog een verrassing. Voor insiders van mijn motorclub. Kom ik met de motor uit de kou denderen, zie ik, dat tijdens de afwezigheid van El Bacon, Maarten Zonruiter (mazo@hotmail.nl) de macht van MC Zegveld probeert te grijpen. Tja, daar waar sturing en visie ontbreekt, grijpen boekhouders de macht, hè….?

Whoei! Dit was een stoere dag. Eéntje voor in het boekje. Het was in elk geval spannend om alles heel te houden. Moooooooi daar! Het is een aanrader. Zet ‘m op je bucketlist!

VAN TWEE NAAR TWINTIG

Vanmiddag heel lang slechts twee graden gezien op mijn dashboard. Zelfs heel even nul graad. Rijd ik twee uur later een dal in, noteer ik 20 graden. Niet normaal. Lekker, joh! Ik vind pas laat in San Vicente de la Barquera een plek om te slapen. Ik zit weer aan zee. Fantastisch. Maar ik ben erg moe. Morgen eerst het zout van mijn motor wassen.

Nog even wat foto’s voor The Catch of the Day!