DE BALKAN – OP DE NATURISTENCAMPING
Het is zondag 2 juni. (We gaan verder in de serie Coos op reis.) Ik was vannacht veel wakker. Tien kilometer verderop was een of ander muziekfestival. Dat duurde tot vanmorgen 06:00 uur. Het was te ver weg om mee te zingen, alleen de beats rolden maar in flarden over het water. De wind regelde dat. Dan was het geluid weg, dan was het er weer. Ik stel voor dat ze de muziek voortaan naar alle smartphones streamen. Dan kan iedereen ook gelijk zijn eigen volume regelen. Heeft er verder niemand last van.
Nou ja, ik hoef gelukkig vandaag niet te gaan werken. Verrek, niemand trouwens, realiseer ik mij. Het is zondag. Ik raak het ritme een beetje kwijt. Ik ben al een week op pad. Wat gaat het allemaal retesnel. Slaap? Ach, ik knap onderweg wel een uiltje. Heerlijk in het gras in de schaduw onder mijn ijzeren vriendin.
Om 08:00 uur gaat de wekker. Het is warm en half bewolkt. Men voorspelt voorlopig geen regen meer. Ik zal vandaag 28 graden gaan zien.
Ik verwijder de Goretex-voering uit mijn Stadler-pak, zet de ritsen in mijn mouwen op standje ‘doorluchten’ en leg mijn Rukka doorwaaihandschoenen stand-by. Goede spullen, daar komt het op aan in barre omstandigheden.
Ik begin ook wat ritme en handigheid met mijn kleding te krijgen: mijn dagelijkse spullen stop ik inmiddels allemaal in de grijze zak, die op de plek van de duo staat. Die zak is toch groot zat. Lekker makkelijk. En ik stop de voeringen van mijn motorpak en de extra truitjes ‘stand-by’ in de zak op de topkoffer. Ruimte zat. Het weegt immers niks. Super. Voor mij werkt dit prima.
Ik meander door groene landschappen, smalle straatjes en pleintjes in verstilde dorpjes, kijk naar oude gebouwen, stop soms voor een foto en geniet van de omgeving en de kust. Het is prachtig om hier te rijden.
Ik ontdek een Nederlander in Kroatië: Villa Orange. Verderop staan de overblijfselen van een motorfiets op een dak. Het moet niet gekker worden.
In Nederland zie je in tuinen steeds vaker muurtjes van stenen, die gevangen zitten in zo’n stalen net. Die muurtjes zie je hier ook wel. Maar dan zonder netjes. Of ze bouwen er een heel huis mee. Kijk!
Veel plaatsnamen blijven hier voor mij vaak wonderbaarlijk en wat geheimzinnig. Wat denk je van VRH? En KRK?
Ik stijg en rijd de bergen in. Op een veld vliegen enorme insecten in het rond. Soms ontwijk ik zo’n woest exemplaar. Eentje vliegt tegen het vizier van mijn helm. Beng! Het eigeel druipt naar beneden. ‘Zouden het vliegende kuikentjes zijn?’, bedenk ik mij.
Na het berggedeelte daal ik, met spectaculaire hellingspercentages, weer naar zee. De weg is zo steil en zo scheef, dat mijn ogen en hersenen moeite hebben om het totaalbeeld in de verte strak en horizontaal te krijgen.
Ik volg, samen met een Kroatisch echtpaar op een motorscooter, de route. Zij zitten saampies in korte mouwtjes en korte broeken. Ze dragen geen handschoenen. Heerlijk luchtig als het 28 graden is. En zeker om mee aan het zwembad te zitten. Maar op de weg en op twee wielen levensgevaarlijk. Als ik stop voor een foto, halen zij mij in. En als zij stoppen voor een slokje water, rijd ik hen weer voorbij. Het duurt niet lang en dan zwaaien wij naar elkaar in het voorbijgaan. Prima.
Na de laatste stop constateer ik dat hij harder en harder aan het rijden is om mij vóór te blijven. Hij kijkt vaker in zijn spiegels en neemt de bochten scherper. Hij snijdt ze zelfs af door een deel van de linkerbaan mee te nemen. Hij maakt er een wedstijd van. Zij heeft zich stevig aan wat stangen vastgegrepen en blijft dapper, maar zit zichtbaar niet op haar gemak. Dat straalt ze helemaal uit. Dit is echt onverantwoord. De bestuurder is niet goed bij zijn hoofd. Ik geef een enorme poep gas. De zware BMW springt als een luipaard naar voren. Ik ga de scooter met veel machtsvertoon voor de zesde en tevens laatste keer voorbij. Ik houd het gas er flink op en creëer zo een grote afstand. Ik wil ze niet meer zien en ik wil ze helemaal niet zien vallen. Ik heb deze week al voldoende pleisters en jodium gebruikt. Trouwens, niet iedereen haalt hier de overkant….
In Presika stop ik voor de lunch en geniet van het prachtige uitzicht over zee. Dat er toch mensen zijn die elke dag van zo’n uitzicht mogen genieten. Het restaurant heeft grote parasols en linnen servetten. Ik voel mij gelijk thuis. Er staat een lekker windje.
Het menu geeft o.a. schapenkaas aan. Met wat olijfolie en verse peper.
Door die olie blijven de pepertjes lekker plakken. Ik ben razend enthousiast. En daarna volgt een bord heerlijke vissoep. Mijn dag kan niet meer stuk.
Ik mis op een haar na een donderse regenbui en vind aan het einde van de middag op KRK een naturistencamping met werkelijk absurde prijzen.
Maar voor mij een prima plekkie.
DE NATURISTENCAMPING
Op de camping is kleding en (helaas) fotograferen verboden. Haha. Je moet alles geprobeerd hebben in je leven! Ik ga lekker een paar dagen met mijn e-reader aan het strand zitten. Ik heb nog geen letter in mijn boek gelezen. Gewoon, ff niks doen. Héérlijk. Ik meld mij weer!
Wel grappig dat ik mij morgenochtend niet aan hoef te kleden. Kan ik langer op bed blijven liggen…
Nog wat voor The Catch of The Day
Wil je alle verhalen van Coos van der Spek na elkaar lezen, je vindt ze via deze link: //ikzoekeenmotor.nl/category/coos-op-reis/