Het gaat beginnen! Eindelijk.
Coos gaat op Reis. Drie maanden door Zuid-Eropa.
Het is buiten drie graden onder nul. We gaan natuurlijk schaatsen, denk je. Maar welnee, Janny en ik verzamelen alle spullen en pakken samen de tassen en koffers in voor mijn grote motorreis door Zuid-Europa. En dat doen we lekker in de warme woonkamer. Onze je-weet-wel-kater snapt er weliswaar niks van, maar checkt ondertussen wél ff of er iets te jatten valt.
Ik neem wáánzinnig veel mee: al mijn kampeerspullen zoals de tent, footprint, luchtbed, slaapzak, stoel en kookgerei, maar ook kleding voor allerlei soorten weersomstandigheden, handdoeken, schoenen, spullen om een lekke band te kunnen repareren, luchtpomp, een doorzichtige slang om benzine over te kunnen hevelen, een sleepkabel, vloeibaar metaal, tie wraps etc. En natuurlijk medicijnen, verbandspullen, een reservebril, toilettas en weet ik veel. En dan moet ik al mijn motorkleding straks nog aantrekken en extra’s zoals winterhandschoenen, regenhandschoenen, doorwaaihandschoenen en een regenpak niet vergeten. Gelukkig heb ik jaren geleden al mijn beruchte Niet-Vergeten-Lijst gemaakt en die helpt ons altijd.
Note voor de lezer: Best veel spullen op de foto, nietwaar? De andere helft ligt trouwens nog boven… Drie maanden later zou ik ontdekken dat ik veel te veel had meegenomen. Ik adviseer dan ook alle reizigers mijn nieuwe PDH-concept te hanteren: Pak De Helft! Het reist écht zoveel lichter en prettiger. Drie onderbroekies zijn prima: één aan je kont, één in de was en één aan de lijn. Ik had er wel tien bij mij. Pfff…
Als ik de garage in wandel en langs mijn motorfiets loop, dan kirt en trilt zij in haar hoekje. Janny hoort en ziet dat nooit. Maar het is er altijd als wij elkaar weer zien…
Zonder al haar koffers staat zij er maar koud en naakt bij. Wát stop jij strakkies allemaal in mijn koffers en wát hang jij straks allemaal op mijn rug, lieverd?, fluistert ze. Nou, het past nét, het is loeizwaar en ik zou je vering maar vast aantrekken, roep ik haar vastberaden toe, terwijl ik de garagedeur in het slot trek….
Die avond trekken Janny en ik een mooie fles wijn open. Ik ga haar drie maanden lang niet zien. We halen samen herinneringen op over onze motorreizen in de tijd dat we nóg jonger waren dan nu. Het is best een raar gevoel. Het is dubbel. Eindelijk is het dan zover. Dat klopt. Maar ja, partir c’est mourir un peu. En het is best wel een héle lange tijd.
Ik ben echter dankbaar dat ik nu eindelijk de tijd heb om mijn dromen wáár te maken. Elke dag doen en laten wat ik wil. Later opstaan als ik slecht heb geslapen. Nog even een uurtje lezen als ik ’s avonds nog geen slaap heb. Eten op tijdstippen dat het mij uitkomt. En de Spanjaarden natuurlijk… Zwerven! Avonturen beleven. Wandelen, motorrijden, zwemmen, een stad bekijken, op de bus stappen. Elke dag anders. Geen enkele dag sleur. Wow, nu maar hopen dat ik vannacht kan slapen…
Die nacht vriest het stevig en de pekelauto’s rijden af en aan. Vriend Jos haalt mij met zijn motoraanhanger op we rijden samen mijn spullen en mijn motorfiets zoutvrij naar Klundert. Mijn BMW R1200 GS Adventure en ik zijn blij en dankbaar.
Een medewerker van Nord Cargo vangt ons op en met z’n drietjes plaatsen we de motorfiets op een speciale pallet. Er staan dozen met sjorbanden en plankjes om alles stevig vast te zetten. Het is allemaal prima geregeld.
Ik ben helemaal vastgebonden en ik kan geen kant meer op, fluistert ze zachtjes in mijn oren. Ik wrijf haar nog even over haar rug, wens haar en goede reis en Jos en ik stappen in de auto voor de lunch.
Twee dagen later land ik ‘s avonds op de luchthaven van Barcelona. Na wat oefenen, wat gokjes, drie verschillende metrolijnen en een stukje wandelen, lukt het mij om binnen twee uur mijn hotel in Barcelona te bereiken. Als toekomstig wereldreiziger vond ik het laf om een taxi te nemen.
Het hotel is prima. Dat mag ook wel voor 250 euro voor twee nachies. Het is gelukkig droog en de temperatuur voelt in de stad zijdezacht aan. Dus heerlijk met de wandelschoenen op zoek naar een Spaans biertje. Dàt lukt! Voor mínder dan twéé euro! Ik ga hier wonen!
Ik probeer aan de bar de Spaanse krant te lezen maar ik kom in het Spaans nog maar ietsje verder dan de plaatjes. Die overigens allemaal de sneeuwval (!) van de dag ervóór in en rond Barcelona tonen. Fijn dat ik mijn winterhandschoenen en de wintervoering van mijn Stadler-pak bij mij heb.
De oudere Spaanse dame naast mij merkt mijn interesse in de sneeuw op. Omdat op mijn vest met grote letters BMW MOTORRAD staat, vraagt ze in het Spaans of ik uit Duitsland kom.
Als ik haar vervolgens vertel dat ik uit Nederland kom, vertelt ze in vloeiend Nederlands dat ze 13 jaar ‘in zonde’ in Amsterdam en Den Haag heeft geleefd. Ik val bijna van mijn krukkie.
Ze vertelt heel blij dat ze Nederlanders zo vrolijk, open en gezellig vindt. En helemáál als ze de Nederlanders vergelijkt met de bewoners van haar geboortestad, Barcelona. Dàt zijn echte chagrijnen, vind ze oprecht. Best wel leuk om dat aan te horen.
We raken gezellig aan de praat en natuurlijk vindt ze mijn verhaal over mijn motorreis ook prachtig. Ze belooft mij dat ik geen sneeuw meer zal krijgen. Een hele geruststelling.
Ze geeft mij een tip waar ik lekker kan eten, geeft mij een hand, vertelt dat ze Mercedes (!) heet, zwaait en vertrekt.
En inderdaad. Het is er heeeeeerlijk! Een bijzondere volkoren pasta met een dik aangemaakte olijvensaus, hete garnalen met lekkere pepertjes en héél veel extra knoflook.
Morgen verder op stap. Dan ga ik Barcelona verkennen.