In juni van dit jaar is de campagne gestart ter promotie van de Sport Chief van Indian Motorcycle en Lebois & Co (van de Zwitserse horlogemerkenfamilie CDMLEC). Beide partijen trekken gezamenlijk op binnen de Benelux met de speciale Lebois & Co Heritage Chronograph Indian Motorcycle. Begin 2024 zullen de eerste vijftig stuks van dit bijzondere horloge beschikbaar komen. Deze zijn te verkrijgen in combinatie met de Sport Chief, of als stand-alone aankoop.
Onthulling
Een eerste (pre-productie) exemplaar van de chronograaf zal officieel worden onthuld tijdens de openingsdag van de Bigtwin Bikeshow & Expo te Houten. Om exact tien over twee* zal acteur, podcastmaker en fervent motorrijder Poal Cairo het doek ophalen.
Winactie
De onthulling is tevens de start van de winactie waarbij bezoekers van de beurs de gelegenheid krijgen om de kluis te kraken waarin het horloge veilig is opgeborgen op de Bigtwin Bikeshow & Expo. Degene die de juiste code invoert, wordt de winnaar van het horloge én een Sport Chief met een gezamenlijke waarde van € 30.000.
Heritage classics
Wat Lebois & Co met horloges doet, verschilt niet veel van wat Indian Motorcycle met de Sport Chief heeft gedaan: erfgoedklassiekers nieuw leven inblazen met behulp van moderne technologie. Met de originele Chief als één van ‘s werelds meest iconische motorfietsen sinds de geboorte in 1921, besloot Indian Motorcycle een moderne versie te ontwerpen die in 2021 werd gepresenteerd ter gelegenheid van zijn 100e verjaardag. De Sport Chief is nu het vierde model in de familie.
Uniek verzamelaarsstuk
Lebois & Co en Indian Motorcycle Benelux hebben zich ten doel gesteld een heel speciale versie van de eerder uitgebrachte Heritage Chronograph te presenteren. De wijzerplaat, wijzers, tachymeter, lettertypen en kleuren van de Heritage Chronograph verwijzen naar de geschiedenis van beide merken en zijn een perfecte weerspiegeling van de erfenis en slanke, vintage looks van de Chief, binnen de parameters van de Heritage Chronograph. Het resultaat is een uniek verzamelaarsstuk dat de motor van elke vintage horlogeliefhebber zal doen opvoeren. Het horloge zal in eerste instantie alleen beschikbaar zijn binnen de Benelux in een oplage van vijftig stuks.
Prijzen
De Lebois & Co Heritage Chronograph Indian Motorcycle zal verkrijgbaar zijn voor een prijs van € 2.800. Vooraf inschrijven is noodzakelijk.
‘Ultimate Matching Numbers’
Lebois & Co gaat een stapje verder: voor de koper die de Sport Chief bestelt in combinatie met dit tijdsinstrument, wordt het VIN-nummer van de motorfiets als serienummer in de achterkant van de horlogekast gegraveerd om het unieke karakter van de band te benadrukken. Het draagt ook bij aan de allure van de motorfiets: zoals we allemaal weten, nemen klassieke voertuigen dramatisch in waarde toe als ze ‘matching numbers’ hebben.
Voor de bezitters van een Sport Chief is het mogelijk om voor ‘ultimate matching numbers’ te gaan, waarbij de motorfiets voor altijd verbonden is met deze special edition chronograaf. Toegevoegd aan de mix is een zeer speciale doos met een gegraveerde plaquette waarop eveneens het VIN-nummer van de motorfiets, gecompleteerd met een certificaat van echtheid.
Voor eigenaren van een ander model Indian Motorcycle is het mogelijk om de chronograaf aan te schaffen en het VIN-nummer tegen kostprijs in de case te laten graveren. Het horloge wordt geleverd zonder de bovengenoemde doos en certificaat.
Als je meer van horloges houdt dan van motorfietsen, kun je de speciale editie Lebois & Co ook apart bestellen, maar dan zonder het gegraveerde VIN-nummer. De eerste batch zal beschikbaar zijn in de eerste helft van 2024. Het is inmiddels mogelijk het horloge online te bestellen, via de website van Lebois & Co.
*in de horlogewereld is het gebruikelijk afbeeldingen van horloges te tonen met de wijzers op tien over tien omdat het horloge dan ‘lacht’.
Met een knipoog naar dit gebruik zal de onthulling om tien over twee op vrijdag 3 november plaatsvinden.
We lezen motorverhaal 2 van Bart Meijer (Facebook). Bart gaat ons als gast blogger een kijkje geven in zijn jongere motor-jaren. Bart Meijer (LinkedIn) woont op een boerderij in Kroatië, heeft passie voor motoren, weet veel over vergeten groenten en luistert naar zijn hart.
Mijn eerste motor (na het behalen van mijn motorrijbewijs), was een Kawasaki LTD 305 choppertje. Grappig fietsje al leek het wel erg op mijn les motor. Lekker niet meer achterom kijken omdat ik het papiertje had.
Eerder had ik al gereden op een Honda CB550 four, een geweldig ding die ik had weg gedaan aan een liefhebber, want rijden zonder rijbewijs was niet wijs. Zolang die in de schuur stond, lokte het
stiekem rijden me te veel.
Bart Meijer: “Mijn eerste motor was een Kawasaki LTD 305 choppertje.”
Toen ik mijn papiertje wel had, had ik heimwee, maar kocht wijs een zuinig motortje. Ondanks dat deze motorfiets niet snel was, en met het ruitje toch best wel koud, reed ik er dapper op rond door wind en weer, zelfs in de winter. Dikke winter overalls hielpen wel wat, behalve tegen het nat. Jakkes zo erg om met een nat kruis op het werk te komen. Het ding bracht me trouw waar ik gaan wilde, zonder gesputter en gedoe, maar het bleef een ding. Er zat voor mij geen ziel in, het was een vervoersmiddel. Opvallend, deze motor was helemaal niet zuinig maar wel betrouwbaar, stuurde heerlijk en gleed door de bochten.
Op weg naar mijn vriendin moest ik altijd over de Moerdijkbrug, dat was niet lekker. Niet de wind, of het water over de reling, maar het asfalt maakte die brug eng. Langs-sporen in het asfalt maakte dat het fietsje ging zwalken alsof je achterwiel naast je kont zat, dan links en dan rechts. Nee, van die brug kreeg ik het aan mijn eigen kleppen. Een keer, op de weg terug naar Dordrecht ging iemand mij lopen vervelen met zijn auto omdat ik niet snel genoeg was of zo. Het was net de in aanloop naar de Moerdijkbrug op dat enge asfalt ging de auto bestuurder mij nog verder lastig vallen. Dit was niet grappig meer. Opeens hoor ik grote klappen van andere motoren, een groepje bikers van een motorclub met dikke fietsen kwamen me te hulp, een paar van hen dwongen de auto naar de eerste baan en gebaarden hem normaal te doen. Na de brug namen ze de eerste afslag en staken ze hun hand omhoog als groet. Ik voelde mij gezien en merkte dat ik er met mijn kleine motorfiets toch bij hoorde !
Het fietsje zoop steeds meer als een ketter, niet normaal. Alles mooi afstellen, synchroniseren en nieuwe olie, het hielp geen moer. Op een mooie, zonnige dag, zouden mijn vriendin en ik naar een festival in Den Haag gaan. Van de snelweg af, eerste afslag, wilde ik even stoer klapperen met dat ding, en gaf flink gas. Er ging wat vliegen, niet wij, maar de riem.
“… met het onwillige ding op de aanhanger…”
Je kunt mijn stemming wel bedenken, diep bedroeft en pisnijdig. Weer thuisgekomen, met het onwillige ding op een aanhanger, kwam ik er achter dat die riem wel erg duur was. Een tijdje zoeken later kwam ik er achter dat een kettingset goedkoper was dan een riem, dus dat zette ik er dan maar op.
Opeens rijdt het motortje ruim 1:23, leuk, maar ik was het huppeltrutje zat. Snel verkocht, en weg er mee. Een jonge vrouw kwam hem kopen, met liefde in haar ogen, voor de in mijn ogen
minderwaardige motor die me toch al vele kilometers trouw gedragen had. Voor een paar knaken gaf ik het ding mee, zonder enige spijt aan een zeer blije vrouw.
Mijn oog viel op mijn pa’s Honda CX500, leuke fiets met cardan-aandrijving, geen snaar, ketting of onderhoud, en er is ook een model met kuip, de Silverwing.
We lezen een motorverhaal van Bart Meijer (Facebook). Bart gaat ons als gast blogger een kijkje geven in zijn jongere motor-jaren. Bart Meijer (LinkedIn) woont op een boerderij in Kroatië, heeft passie voor motoren, weet veel over vergeten groenten en luistert naar zijn hart.
Ik ben een motorrijder, in hart en nieren kan ik je vertellen. Zelfs voordat ik mijn motorrijbewijs had, reed ik al stiekem motor, dat kon in de polder toen ik klein was. Wat ik ook reed, later met rijbewijs, ik had er altijd lol in. Op een gegeven moment, kreeg ik zelfs een Reliant Robin 3 wiel auto, omdat ik zo zielig altijd motor reed, in weer en wind. Zelfs dat was genieten, maar daar vertel ik later wel eens meer over.
Omdat ik steeds wat anders wilde ervaren, ging ik van het ene merk naar het andere merk, van stijl naar stijl. Ik reed, toen ik net les gaf, een Honda Silverwing GL500, wat was dat een luxe. Dat reed grappig, best wel goed maar vooral luxe. Ik kon, toen je nog mocht roken, zelfs op de motor op de snelweg gewoon een sigaretje roken op weg naar het werk.
De regen, vloog over me heen, en ik maakte vele veilige kilometers maar het jeukte. Tijd voor wat anders, of iets er bij? In mijn jeugd, toen ik altijd Kreidler RS reed, kon ik een paar maanden een Honda Cub C50 proberen. Een eigenwijs leuk ding, super zuinig, en zo’n mooi plop plop geluid.
Ik was van baan verwisseld, en gaf les in Woerden, wellicht dat ik daarom aan de C50 dacht? Ik reed vroeger bijna dezelfde weg, naar mijn middelbare school in Boskoop met de brommer, maar toen dus ook met die C50. Nostalgie?
Toen kwam de tijd dat ik iets meer verdienen, dus ben ik gaan kijken naar een Honda Cub C90, toentertijd een zeldzaam ding in Nederland. Dus na veel rondkijken heb ik er in Engeland maar een gekocht, met wat werk eraan, maar dat deerde me niet.
Lekker als vroeger, maar dan met nu handen maatje 11, klepjes stellen het formaat van mijn pink. Toen alles weer mooi schoon was, nieuwe kettingset er op, kleppen en carburateur afgesteld, moest er gereden worden. Met wat geluk, haalde ik 85 km/uur, met meewind wel 90 op de klok! De leerlingen wisten van het avontuur, en werden steeds nieuwsgieriger. “Meneer Meijer, gaat u nog eens naar school rijden met de C90?” Tja, dat kon ik niet laten.
Op stap met de Honda Cub, genietend, kwam ik niet ver. Bij Schoonhoven word ik aan de kant gezet door de politie. “Meneer, u hoort op het fietspad!” Zonder wat te zeggen en met een glimlach op het gezicht laat ik de papieren zien. “Maar meneer, dat is toch een brommer??” Na alles bekeken te hebben, mocht ik weer door en liet een stomverbaasde agent achter.
Bij Benschop net voor Oudewater, jawel, mag ik weer aan de kant. “Maar meneer. . . “ Weer staat een meneer de politie meneer met verbazing naar de papieren te kijken. Hij vraagt eens wat het verbruik is, de maximale snelheid, glimlacht en laat me weer gaan. Daarna word ik bijna elke dag van die week wel een keer aangehouden met de opmerking “Maar meneer, dat is toch een brommer??”
De laatste keer staan de agenten met zijn tweeën, en de ene herken ik. Die lacht breed en zegt geen woord. Zijn collega zegt uiteraard: “Maar meneer dat is toch een . . . . “ De agent die me eerder aanhield, had het niet meer en vertelt schaterlachend: “Ja sorry meneer, maar mijn collega moest ik dit ook even laten meemaken, als u het niet erg vindt. U kunt weer gaan.”
Ik laat een schaterlachende agent achter, en eentje met nog steeds de mond open van verbazing .
Op YouTube kwamen we een tijdje terug al deze korte film tegen. We zien een motorrijder die in Zuid-Afrika een route rijdt langs de kust. Op een klassieke Royal Enfield. Ach, eigenlijk moeten we er niet te veel over vertellen. Zet je geluid aan, en kijk er zelf naar. De motorrijder in zijn element. Of moeten we zeggen, elementen…
Mijn naam is Hans Heemskerk, ik woon sinds 1995 in het dorp Biddinghuizen, maar ben geboren (1959) en getogen in hartje Rotterdam, op gehoorafstand van de ‘Grote- of Sint Laurenskerk’.
Heb je vroeger eerst brommer gereden? Wat voor bromfiets was dat toen?
Vanaf mijn 16e tot en met vier maanden nadat ik 18 werd, heb ik op een Yamaha FS1 brommer (ja Mink Bijlsma -interview 22 mei 2021-, alles naar beneden) gereden. Toen na twee jaar het derde setje snelle onderdelen op vriendelijk doch dringend verzoek van de politie was gedemonteerd en ingeleverd, reed het bromfietsje (net daarvoor!) ruim 100 km/uur. Plat op de tank, achter de teller, met de voeten op de duosteunen … Daarbij scheelde het wel dat ik in de zomermaanden het authentieke Yamaha-crossstuur verving door een set Tomaselli-clipons, gemonteerd onder de bovenste kroonplaat! In augustus 1977 werd ik 18 en begon ik met motorrijlessen; het aanvragen van het A-rijexamen duurde indertijd vier maanden, na een stuk of 8 rijlessen haalde ik op 19 december 1977 mijn rijbewijs, op 21 december stond ik met mijn vader (die moest tekenen, meerderjarig was je toen pas met 21 jaar) bij Motorhuis Safe in Rotterdam …
Wanneer kocht jij jouw eerste motorfiets?
Op 21 december 1977 dus. Een prachtige bordeauxrode (je had ze ook in het kanariegeel!) Honda CB750 F1. Daarna kwamen de Comstar-wielen, maar deze had nog gespaakte wielen en één remschijf in het voorwiel. Ik heb er een onvergetelijke vakantie in Spanje mee beleefd, voordat ik hem op 24 september 1978 (buiten mijn schuld) total loss reed tegen de dorpsgek van Etten-Leur. Moderne motorfietsen zijn sterker, sneller en zitten vol veilige elektronica, maar ik vind die Honda zoals ik hem had nog steeds een stijlvolle motor.
Ben jij een “mooiweer-rijder” of een “door-rijder”?
Ik ben mijn motorleven begonnen in de winter en reed de eerste jaren zonder het alternatief van een auto, dus dóór in de winter. Maar zodra er ook een auto voor de deur stond werd motorrijden een hobby en ik een ‘mooi-weerrijder’. Wat overigens niet wil zeggen dat ik allergisch ben voor rijden in de regen: een van mijn meest memorabele circuitervaringen had ik tijdens een circuitdag op het circuit van Zolder, in de stromende regen. Op een circuit ben ik zeker geen lefgozer (daarbuiten ook niet trouwens), meer iemand van de strakke lijnen en ‘blijven nadenken’, maar toen ik na 2 rondjes direct achter de Belgische voorrijder eens omkeek … zag ik niemand meer achter me; ja, zeker in de regen rijdt ‘netjes’ vaak het snelst! Maar van kou ben ik geen liefhebber, en een Supersport met handvatverwarming vind ik niks.
Stel: je wint een flinke prijs in de loterij. Wat voor motorfiets zou je dan kopen?
Na enig nadenken: na een paar jaar motorpauze (na een nekhernia-operatie) heb ik vorig jaar weer toegegeven aan het altijd sluimerende motorvirus en heb toen een ‘klassieke’ Yamaha R6 uit 2002 gekocht, een model dat ik in 2001 al eens nieuw had aangeschaft, en waarvan ik nog steeds de achterlichten de mooiste vind die ooit zijn ontworpen. Een R6 heeft alles wat ik nodig heb om van motorrijden te genieten: fantastische wegligging, fenomenale remkracht, mooi design en voldoende vermogen om prettig hard een bocht uit te accelereren. Dus met die prijs uit de loterij zou ik waarschijnlijk geen motor maar een huis in Italië kopen, om als mooi-weerrijder elke dag van mooi weer en mooie bochten te genieten …
Wat was de mooiste rit die je ooit reed?
De allermooiste!? Pfff … Dan moet ik kiezen uit vier onvergetelijke reizen naar de GP van Italia, op het circuit van Mugello, samen met vriend Rob, allebei op een R6, dé tourmotor bij uitstek, en talloze fantastische dagen op de circuits van Zandvoort, Zolder en natuurlijk Assen, een meerdaagse Advanced Riding Course van Yamaha Europe op de Nordschleife, en geweldige weekends strak sturen met motorvrienden in de Duitse Eifel … Een selectie dan: de mooiste lange rit was de derde keer Mugello, omdat het weer toen het mooist was. De meest extreme rit was die keer dat ik met YZF-R Club-vriend Manfred (die plaatselijk zeer goed bekend was) vanaf het hotel in Zilshauseneen ander clublid in Cochem ging ophalen en we met voor iedereen zichtbaar glinsterende ogen bij de achterblijvers in het hotel terugkwamen. Ik heb zelden met iemand zo hard en zo strak over een bijna uitsluitend uit bochten bestaand stuk openbare weg gereden! Maar de meeste voldoening gaven denk ik toch de keren dat ik als voorrijder tijdens circuitdagen op het TT-circuit van Assen andere liefhebbers van sportief motorrijden de kunst mocht bijbrengen van hard en safe rijden. Laten zien, maar na afloop van elke sessie ook met woorden uitleggen, dat voor echt hard rijden meer komt kijken dan veel/blind gasgeven. De dankbaarheid van deelnemers die aan het eind van de dag niet alleen zichtbaar sneller, maar ook zekerder, met meer overtuiging en meer plezier hun rondjes reden, is onbetaalbaar.
Originele foto: Ad Kievit
Staat er nog een bijzondere toertocht op je bucket-list?
Nou, volgens mij heb ik nog nooit een echte toertocht gereden, ik ben geloof ik niet zo’n ‘toerder’ … Maar wat ik zeker nog ga doen, en váák hoop ik, is mijn oudste dochter, die sinds 2020 ook motorrijdt, en haar vriend de mooiste bochten van de Duitse Eifel laten zien. Als je ervaring wilt opdoen, is er geen mooier gebied dan dat: je rijdt naar Aachen, gaat bij Aachen-Brand de snelweg af en rijdt dan via de B258 naar hét eldorado voor bochtenfanaten. Natuurlijk wel een beetje op de verkeersregels letten, anderen niet in gevaar brengen en geen overlast veroorzaken, maar dan is het geweldig leuk en bijzonder leerzaam bovendien.
Denk je al aan een volgende motorfiets?
Nee, zie het antwoord op vraag 5. Ik rijd op mijn 10e motor, heb 2 Honda’s, 2 Suzuki’s en 6 Yamaha’s, waaronder 5 keer een R6, gehad en heb heel bewust voor dit 2002 model R6 gekozen. Ik heb tussendoor op heel veel verschillende (Supersport)motoren van vrienden gereden, van R1 tot Fireblade en van GSX-R1000 tot dikke Ducati’s, maar blijf het leuk vinden om op zo’n ‘klein’ 600-je die grote jongens voor te blijven. Als het voldoende bochtig is tenminste …
Wat heeft motorrijden jou gebracht in je leven?
Heel veel, deels direct, deels indirect (toeval bestaat niet!): fantastisch mooie (stuur)momenten en unieke, onvergetelijke ervaringen en de kennismaking met veel sympathieke mensen. Zo ben ik door het motorrijden bij de Yamaha YZF-R Club terechtgekomen, een geweldig gezelschap liefhebbers, waar ik onder andere een aantal jaren verantwoordelijk was voor het clubblad. Het versterkte me in de overtuiging dat ik ‘iets’ met tekst moest gaan doen, een professionele stap die ik een paar jaar later daadwerkelijk heb gezet: Heemskerktekstentaal.nl. Bovendien ben ik er lang geleden al door in aanraking gekomen met de wegracesport, wat er indirect weer voor zorgde dat een andere hobby tot professionele proporties uit de hand kon lopen …: Fotohansheemskerk.nl.
Maar eerlijk is eerlijk, het heeft me ook twee dierbare vrienden gekost, die op een motor dodelijk zijn verongelukt. Een in 1980, tijdens een motorrace op een Nederlands stratencircuit. De ander in 2005, op weg naar huis na een sfeervolle ALV van de Yamaha YZF-R Club, waar hij enkele uren daarvoor nog naast mij achter de bestuurstafel had gezeten. Naar de crematie reed een indrukwekkende stoet van zo’n 100 Yamaha R-motoren achter de rouwauto aan. Het was de passie voor motorrijden die hen fataal werd, maar paradoxaal genoeg ook voor een belangrijk deel het leven voor hen de moeite waard maakte.
Wat heb ik je niet gevraagd, en wil jij mogelijk toch nog kwijt?
Iets over een ervaring waar meer motorrijdende ouders denk ik mee te maken hebben: het moment dat je kind zegt dat hij/zij (in mijn geval ‘zij’, ik heb twee dochters) wil gaan motorrijden en hoe je daar dan als liefhebbende ouder op reageert. Ik kreeg toen mijn oudste dochter in 2020 een prachtige Honda CBR600-RR kocht in elk geval nogal wat reacties van andere ouders in de trant van: vind je dat goed, dat is toch hartstikke gevaarlijk, en als er nu iets gebeurt? Sowieso merkte ik dat de reacties werden beïnvloed door het feit dat het om een dochter ging. Meisjes en motoren, voor veel mensen nog steeds iets bijzonders. Mijn reactie was steeds: hoe kan ik iets wat ik al vanaf mijn 18e met zoveel passie en overgave doe, mijn kinderen onthouden of zelfs verbieden? Wat ben je dan voor een ouder? En dan nog, mijn dochter is meerderjarig, ze heeft mijn toestemming niet nodig. Nee, mijn dochter moet niks, en ze hoeft zeker niet te doen wat ik leuk vind, maar ze mag het wel. En daar reageer ik dan enthousiast op. En ik geef tips. Ben geïnteresseerd in haar rijopleiding. Ga (mee) proefrijden als er serieuze interesse voor een motor is. En ik ga natuurlijk, nu ze een motor heeft, mooie ritjes met haar maken. Ik heb heel veel andere rijders geleerd hoe ze met plezier snel en veilig kunnen rijden, zowel op het circuit als op de openbare weg, dus dat doe ik ook bij mijn dochter. Het is een beetje zoals ernaast lopen als ze leren fietsen: als je wilt dat ze goed leren fietsen is het je verantwoordelijkheid als ouder om daar moeite voor te doen. En ik heb tenslotte die motor in de garage staan én een jarenlange ervaring. Dus zie ik inmiddels met een goed gevoel dat mijn dochter een prima rijtechniek heeft ontwikkeld, lekker doorrijdt, maar wel haar hersens gebruikt en volop geniet van haar Honda 600. En ja, motorrijden brengt risico’s met zich mee, net als leven in het algemeen en op een ladder staan in het bijzonder. Maar plezierig leven betekent nu en dan enig (gecontroleerd) risico nemen, en wie gunt zijn kind geen plezierig leven?
Blijf rijden, val niemand lastig en geniet van alles!
*in de horlogewereld is het gebruikelijk afbeeldingen van horloges te tonen met de wijzers op tien over tien omdat het horloge dan ‘lacht’.
