Tag archieven: Zuid-Europa

Agendatips: Motorevents / Toertochten / Motorbeurzen / Motoragenda, Ikzoekeenmotor.nl, Motorbedrijven en hun passie, Motorbedrijven en leveranciers, Motoren, kennis en achtergrond, Motorfiets als kunst- en cultuurfenomeen, Motorreizen, Persbericht, Van de redactie

Indian Motorcycle bereidt zich voor op de 43e Faro Rally in Portugal

Een reactie plaatsen

Indian Motorcycle, de eerste motorfietsmaatschappij van Amerika, is klaar voor de 43e Faro Rally. Dit iconische motorevent vindt plaats van 17 tot 20 juli 2025 in Faro, Portugal. Dit jaar biedt Indian Motorcycle de deelnemers aan om meet te doen aan de rally. Dit zullen vooral de leden van de Indian Motorcycle Riders Group (IMRG). Motorrijders die hun Faro Rally-ticket kopen via de Indian Motorcycle Algarve-dealer ontvangen een exclusief IMRG Welkomstpakket.

In het hart van de actie zal Indian Motorcycle een speciale hospitality-ruimte hosten exclusief voor IMRG-leden, een tentoonstelling van Indian Motorcycles en een aangewezen parkeerzone voor motorfietsen van eigenaren voor de officiële stand. De Faro Rally dient ook als een officiële stop voor de Indian Motorcycle Rally, waarbij rijders worden uitgenodigd om contact te leggen met medeliefhebbers uit heel Europa. Een belangrijk hoogtepunt van het weekend zal de prijsuitreiking van Motoclube Faro zijn, waarbij één gelukkige deelnemer weg rijdt met een gloednieuwe Indian Motorcycle.

“Indian Motorcycle is trots om dit jaar weer deel uit te maken van de Faro Rally,” zegt Miriam Torrens, marketingmanager voor Indian Motorcycle Iberia. “We kijken ernaar uit om IMRG-leden en alle bezoekers van de rally te verwelkomen bij onze stand voor een onvergetelijke vierdaagse viering van de rijcultuur, met ritten, muziek, weggeefacties en saamhorigheid.”



Evenementdata: 17 – 20 juli 2025
Locatie: Faro, Portugal
Evenementdetails: //www.motoclubefaro.pt

Sluit je aan voor vier dagen vol ritten, muziek, weggeefacties en saamhorigheid – op de Indian-manier. Voor meer informatie over Indian Motorcycle kun je kijken op IndianMotorcycle en op hun sociale media accounts op Facebook en Instagram.

Coos op Reis, Van de redactie

Coos op Reis: TERUGBLIK OP DRIE MAANDEN REIZEN

Een reactie plaatsen

Beste lezers, we hebben vanaf februari tot vorige week mogen genieten van alle 71 verhalen van Coos van der Spek.

Zijn artikelen zijn binnen deze site altijd te herkennen aan de foto links. Met zijn lange benen in de zon, en de motor in de sneeuw.

Coos leerden wij kennen als favoriete schrijver en fan in onze facebookgroep PASSIE VOOR MOTOREN. Hij reageerde altijd tof, met kennis en ervaring. Wat bleek? Hij had in 2018, net nadat hij met pensioen ging, drie maanden gereisd door Zuid-Europa. Alleen op zijn trouwe BMW.

Die verhalen deelde hij destijds, zo ongeveer dagelijks op zijn eigen Feestboek. Coos schrijft heerlijk, denkt hardop, beschouwt, met emotie en humor. Hij leest gewoon lekker weg. Toen wij vanuit de redactie@ikzoekeenmotor.nl aan Coos vroegen of hij mee wilde doen met een interview als rijder, was zijn reactie iets in de trend van “hoezo maar één verhaal, ik heb er honderden”. Dus vroegen we hem: “Mogen wij die publiceren Coos?”.

“Tuuuurlijk joh!” was het antwoord van Coos, en enkele dagen later stroomden de verhalen met foto’s binnen. Het zijn er 71 geworden en wij hebben er dus 3 x zo lang over gedaan om ze te publiceren. Maar wat hebben we genoten, alsof we achterop zaten.

Regelmatig lazen we hier bij de redactie “stukkies Coos” voor aan elkaar en zaten we te gieren van het lachen. We kregen meer en meer reacties van lezers binnen, die nog nooit op een motor hadden gezeten, maar gewoon de reisverhalen en vakantie-anekdotes van Coos wilden lezen.

Coos, namens alle lezers en onze redactie enorm bedankt voor jouw heerlijke schrijfsels!! Het gaat in het leven niet om het einddoel, maar om de reis. Meer dan wie dan ook heb je ons dit besef gegeven.

En geef jouw Janny een dikke zoen van ons,. Jouw lieve vrouw geeft de ruimte voor jouw passie. Dat is liefde!

Hieronder jouw eigen terugblik op jouw verhalen….

COOS OP REIS : WEER THUIS!

Volgde je mijn 71 reisverslagen van mijn trip door Zuid-Europa?  Ik ben inmiddels, zoals je begrepen hebt al een tijdje weer thuis. Ik dacht twintig jaar geleden al: ik ga ooit drie maanden met de motorfiets weg en kijk dan wat mij dat biedt. Hoe is het om al die tijd alleen te zijn? Hoe is het voor mij om mijn leventje los te laten? Werkloos te zijn? En wat mis ik dan? Ben ik er sterk genoeg voor? Zelfstandig genoeg? Ik wilde het ervaren, voelen, meemaken.
Mijn reis door Zuid-Europa was voor mij een unieke en fantastische ervaring. Het was heerlijk. Om nooit te vergeten. Al die vrijheid. Elke dag weer. Elke dag buiten. Teruggeworpen worden op mezelf. Alles alleen doen. Lichamelijk en geestelijk. Ik. Samen met mijn motorfiets, mijn altijd trouwe maatje. Geen wingman, geen backup, geen hulp bij mij. Het midden vinden tussen voorzichtigheid en risico’s nemen. Vinden ze je ooit als je ergens de bocht uitvliegt en naar beneden kukelt? Avontuur zoeken! Het onbekende. Spanning meemaken. Vertrouwen op mezelf. Mijn voelsprieten altijd uit. Instinctmatig handelen. Mijn gevoel volgen. Mijn eigen normen en waarden blijven hanteren….
Voor mij was dit het ultieme begin van mijn pensioenleven dat GISTEREN vier jaar geleden (!) begon. Ik had het allemaal niet anders willen doen. Een meer dan tien jaar oude droom die werkelijkheid werd. Dróóm tijdens je leven, maar ook: lééf je dromen!

In mijn slotwoord van toen geef ik al wat contouren aan voor een paar nieuwe plannen. De daar genoemde motortoer naar de Balkan heb ik inmiddels gerealiseerd, ik was inmiddels met de tent en de motor en de auto door Frankrijk en de Pyreneeën en …. vorige week heb ik mij opgegeven voor een reis met een Royal Enfield Himalayan door India en Nepal.

De verhalen van mijn reis door Zuid-Europa lees je hier:

Coos op Reis, Ikzoekeenmotor.nl, Stories from abroad

Coos op Reis: ZOU MIJN DUITSE BMW TÓCH STIEKEM EEN JAPANNER ZIJN?

Een reactie plaatsen

Het is vandaag 4 mei.

(Redactie: op het moment dat Coos van der Spek dit verhaal schreef was het 4 mei dus. Ikzoekeenmotor.nl publiceert hier met wat vertraging zijn 66e verhaal in de serie Coos op Reis.)

Vannacht viel er heel veel regen. Niet normaal. Mijn wasje is er niet droger van geworden. Maar … nu is het droog en schijnt af en toe de zon. Zonnebril en factor 50 op en de korte kant van mijn sexy en verleidelijke afritsbroek aan. Een inmiddels bekend programma onder mijn lezers.

De vriendelijke mevrouw van de supermarkt snijdt verse salami op een grote bruine bol. Samen met een liter verse melk ga ik kauwend op mijn lekkere broodje, met mijn rugzak op pad. Ik voel mij net een zwerver. En zo is het ook natuurlijk…

Ik ga vandaag met de boot naar Venetië. Venetië is ontstaan in de 5de eeuw en was vroeger één van de belangrijkste havens van Europa. Het speelde een belangrijke rol in de Europese geschiedenis. In de 18de eeuw echter verhuisde de handel naar de Atlantische Oceaan, onder meer naar Antwerpen en Rotterdam, en werd Venetië een dode stad.

Na deze ultrakorte geschiedenisles wandel ik eerst een kilometertje naar de veerpont en vaar dan in circa 40 minuten met de boot van Punta Sabbioni naar Piazza San Marco, het grote en bekende plein in Venetië.

Een heen-en-weertje kost 15 euro, maar voor 20 euro kan je dan ook binnen Venetië de waterbus vrijelijk gebruiken. Lijkt mij leuk. Ik doe het. Ik moet het kartonnen kaartje éénmalig activeren en vervolgens opent de ingebouwde RFID-chip de deuren naar de platforms. Dat hebben die Italianen beter voor elkaar dan de afgekeurde hogesnelheidstreinen die ze naar Nederland hebben verscheept.

Het is lekker druk maar als je een beetje uit de mainstream van de andere toeristen blijft, dan is het goed te doen. Natuurlijk kom ik langs de brug der Zuchten. Eén van de bekendste bruggen in Venetië. De brug is een verbinding tussen het Dogepaleis en de gevangenis. En verderop de Rialtobrug over Canal Grande natuurlijk. De brug stamt uit 1591. Ik wil bij een andere brug een foto maken zonder toeristen, maar dat is een kansloze missie. Als Lemmingen blijven ze komen. Japanners! Grrr…! Ik moet trouwens ook altijd aan Pearl Harbor denken….

Er staan flinke rijen belangstellenden voor de Basilica di San Marco, Piazza San Marco patrimonio dell’Umanità en de Logetts e Campanile. Die moet je gezien hebben natuurlijk. Maar ik heb geen drie dagen. Ik heb maar één dag. Dus niet in de rij voor mij. Gelukkig maar. Een Duitser roept naar jongelui dat het verboden is om de duiven te voeren. Jaja, de Duitsers zullen ook de regeltjes eens niet uit het hoofd kennen. Wat een natie, hè. Op dezelfde hoop als de Jappen. Kijk maar naar hun bombardement in mei 1940 op Rotterdam… Hahaha. Lekker ff trappen.

Jaren geleden reed ik voor mijn werk elke dag van Linschoten naar Veghel. Bijna 180 km per dag. En het laatste stuk de teller op maximaal 80 km langs het Wilhelminakanaal. Kwam geen eind aan. Staat er plots een keer iemand water uit het kanaal te drinken. Ik stop en roep dat het water sterk verontreinigd is. ‘Wass sagen Sie?’, krijg ik als antwoord terug. ‘Immer mit zwei Händen trinken!’, roep ik en rijd vlug verder.

Terug naar Venetië. Ik wandel langs alle beroemde merken zoals Versace, Prada, Michael Kors, Chanel, Gucci etc. Die merken draaien hun hand niet om voor een handtasje van drieduizend euro. Ik sla al op tilt bij een nieuwe tanktas van BMW voor 230 euro.

Ik zie talloze mensen selfies maken. Honderden! Kom je terug van vakantie, heb je alleen maar foto’s van je eigen ponem. Die had je net zo goed thuis op je eigen balkon kunnen maken. Of snap ik iets niet?

Ik heb verder ook geen idee hoelang geleden de Japanners met elkaar hebben afgesproken om zich zo stijf mogelijk vóór het onderwerp te positioneren en zich vervolgens ‘spontaan’ te laten fotograferen. Ze doen het allemaal exact op dezelfde manier. Lemmingen dus, dat schreef ik al.

Ik wandel door de straatjes naar Cannaregio, het oudste en meest authentieke deel van Venetië. Het is het oude 16e-eeuwse joodse getto. Het is prachtig.

In tegenstelling tot Rome zijn er hier geen Afrikanen die armbanden, zonnebrillen, horloges en andere zooi verkopen. Er ligt ook nergens troep op straat en ik zie gemeentepersoneel de pleintjes en straten vegen. Hier is de toerist echt de bron van inkomen. Venetië houdt Venetië schoon.

Ik zie ook nauwelijks politie. Dat is best wel logisch. Er zijn hier alleen maar toeristen die naar de cultuur en de historie komen kijken. Niemand komt hier om rotzooi te schoppen. Daarnaast zit je op een eiland en kan je nooit snel wegkomen.

Ik kijk bij een paar mannen die Het Nieuwe Venetië aan het maken zijn. Onder de grond van de eeuwenoude stad komt glasvezel. Op naar de volgende eeuw, want het leven gaat door.

Ik spring een paar keer op zo’n watertaxi. Dat is erg leuk. En gelijk een hele andere manier om Venetië te beleven. Op de kruispunten van waterwegen komen alle vaartuigen elkaar vaak tegen: waterbussen, lijn 1 en 2 en 3, taxi’s en gondels. Alles door elkaar. Mooie chaos. Whoeiii! En het gaat allemaal goed en lekker relaxed.

Een hele mooie dag vandaag. Venetië is echt een aanrader! Het is bijzonder. Pak het vliegtuig en stap op de waterbus naar je hotel. Voor 5 euro mag je de hele dag op de waterbus springen. Die gondels laat je links liggen. Ze zijn veel te duur. Ik ben een keer met een gondel het Canal Grande overgestoken. Voor 2 euro. Wat een Hollander, hè… Dus Venetië doen! Niet in het weekend natuurlijk. Het is best een dure stad, dus eerst ff sparen.

ZOU MIJN DUITSE BMW TÓCH STIEKEM EEN JAPANNER ZIJN?

Ik bedenk mij plots dat mijn BMW wel veel op de foto staat. Zij gaat altijd een beetje extra rechtop staan, laat haar spiegels extra blinken en steekt haar tank naar voren als ik met mijn iPhone in haar buurt rondloop….

Zou mijn Duitse BMW dan tóch stiekem een Japanner zijn?

Genoeg gevangen voor The Catch of The Day! Kijk maar mee.

Coos op Reis, Interviews, Motorreizen, Stories from abroad

Coos op Reis: DOORKIJKBLOUSE

Een reactie plaatsen

Het is bewolkt en ik hoor de regen zachtjes op mijn plastic dakkie tikken. Tik-Tik-Tik. Regen, das lang geleden! Maar het is 17 graden, de temperatuur valt best mee. En mijn ijzeren ros staat gelukkig overdekt, dus we kunnen samen opzadelen en inpakken zonder dat wij nat worden.

(We vervolgen onze serie Coos op Reis. Lezen aflevering 65…..)

Terwijl ik met mijn spullen aan het rommelen ben, stapt de buurman naar buiten. Hij heeft in precies zo’n zelfde huisje, ook zonder eierdopjes, als ik geslapen. Alleen …. hij stapt in zijn Maserati diesel. Jôh, ik wist niet eens dat ze bestonden en ik dacht dat huisjes zonder eierdopjes voor arme gepensioneerde motorrijders zoals ik waren. Zo’n auto kost ruim een ton.

Het campingrestaurant is gewoon open, maar er is niemand van het bedienend personeel aanwezig. Daarom haal ik de receptioniste op. Het allereerste dat deze dame doet, is de televisie aanzetten. Dat is immers het allerbelangrijkste, nog vóór de verse koffie, vóór de verse jus en vóór de warme croissants. Ik snap dat ondertussen wel.

Na mijn ontbijt op de camping is het droog. Gelukje. Ik stap met het regenpak in de aanslag op de motor.

Na vijftien minuten is het geluk op en sta ik in een bushokje dat regenpak aan te trekken.

Het heeft hier een hele poos niet geregend en de weg is aalglad. ‘Een beetje minder kolen op het vuur stokertje, en kalm aan met die soms ontembare paardenkrachten’, roep ik vanachter mijn loketje. Ik draai mijn windscherm een stukje naar beneden in de hoop dat de wind dan wat meer de regendruppels van mijn vizier blaast.

Verderop zit ik echt op de verkeerde weg. Gatver, het is een tweebaansweg, strak rechtdoor, gelijkvloerse kruisingen en heel druk. Niet normaal. Er zitten acht vrachtauto’s vóór mij en tien achter mij. Dat voelt niet veilig. Vrachtauto’s hebben met hun 12 brede banden veel meer grip dan ik met op mijn twee smalle loopvlakjes. Ik sla af en rijd de veel rustigere polder in. Dit is een stuk leuker. Het is hier 5 meter onder NAP. Net zo laag als bij ons thuis in Linschoten.

De drukke doorgaande weg van zonet is bijna niet te vermijden in dit waterrijke gebied. De bruggen zijn onderdeel van de weg. Elke keer kom ik weer bij die drukke weg. Dus een poos later moet ik weer de route verleggen. Zo hop ik van gehucht naar gehucht.

Ik laat bij Comacchio, in een ouderwets wegrestaurant voor chauffeurs, een lekker warm broodje salami-kaas klaarmaken door een mevrouw die met haar doorkijkblouse aan alle truckers net zoveel bloot geeft als ik, met mijn dagelijkse reisverslagen. Over wat ik doe, denk, eet en lik. En ook steeds weer alle tyfuszooi toon die ik elke keer op bedden in vreemde slaapkamers flikker waar mijn voorgangers hebben liggen rotzooien. Zou er een foto zijn, mannen? Is de paus katholiek? Whoehaa!

Het wegrestaurant is zo stokoud dat het nog de ouderwetse hurktoiletten heeft. Bretels van een motorbroek zijn daar gevaarlijk, denk ik. Gelukkig hoef ik het risico niet te nemen. Mijn boodschap ligt op mijn vorige overnachtingslocatie. Weten jullie dat ook weer.

Onderweg zie ik bewegwijzering naar Lombardije. Grappig, ik woonde van 1960 tot 1973 in Lombardijen in Rotterdam. De wereld blijft klein. In Bosco Mesola verbaas ik mij over de foto’s op het monument van de gevallenen. Nog niet eerder zo gezien. En dan zo’n snuitje van een kind er tussen. Wat oneerlijk.

Onderweg plots een bord van een BMW Motorrad dealer. Potver. Effe een vet shirtje scoren. Zijn ze gesloten. Had ik niet verwacht…

Na twee uur rijd ik de regen uit en wordt het 25 graden. Het heeft hier zelfs nog niet eens geregend.

Ik heb voor Venetië een strategisch aanvalsplan bedacht en maak een ruime omtrekkende beweging. Ik zoek en vind een mobilehome op Camping Miramare Venezia op 700 meter van Punta Sabbioni. En dat is voor mij helemaal prima. Mijn motor staat hier niet voor veel geld op een grote anonieme parkeerplaats, maar gewoon op het overdekte terras van mijn caravan.

Van Punta Sabbioni kan ik morgen met de boot in 40 minuten naar Venetië varen. Ik stap dan bij het San Marco plein uit. Dan struin ik door Venetië en mag met hetzelfde kaartje gratis met de watertaxi (Vaporetto). Wat een geluk, hè? Ik kijk er naar uit!

‘s Avonds in het restaurant, hier een paar honderd meter verderop, geven ze mij precies het juiste tafelnummer…

Als ik klaar ben met eten, kan ik echt niet weg. De regen komt werkelijk met bakken naar beneden. Wat een noodweer. Dus … nu moet ik ook nog persé een toetje nemen en begin ik maar vast aan mijn reisverslag. En terwijl ik dat typ, luister ik in mijn kleine wereld via mijn koptelefoon naar het nummer Time of Ye Life, Born For Nothing van Crippled Black Phoenix van hun prachtige album 200 Tons of Bad Luck uit 2009. Man, wat word ik nou blij en extra gelukkig van zo’n stukkie muziek… Het nummer duurt bijna 19 minuten. Mooie tekst ook aan het begin met ‘you only gonne be here one time in life, so get the most out of it’.

Yeah, dát lukt! Welterusten!

Coos op Reis, Motorreizen, Stories from abroad

Coos op reis: VAKANTIEHUISJE ZONDER SEX

Een reactie plaatsen

Het is 2 mei, als ik dit schrijf. Er is vandaag zon en bewolking.
Het is rond de 20°, dus het allermooiste weer om motor te rijden.

(We lezen aflevering 64 in onze serie Coos op Reis.)

Ik vervang eerst het defecte iPhone-kabeltje van mijn powerbank. Zonder stroom op mijn iPhone kan ik heel veel dingen niet. Natuurlijk heb ik een extra kabeltje bij mij. Alleen Sissies hebben dat niet…

Bij het afrekenen legt de receptionist van de camping een rekening van 150 euro op de balie. Ik kijk gelijk om mij heen of Bananasplit hier is. Maar helaas. Na wat vechten krijg ik een nieuwe factuur van 38 euro. De afspraak was immers dat ik mee kon liften op de aanbieding van 1 mei. Snel verdiend. Goedkope dag. Als jullie Janny tegenkomen, vertel haar dan svp…..

Tevreden met mijn kleine overwinning ga ik op weg. Ik volg een stuk de kust, draai dan het binnenland in en kom al rap in een mooie bergachtige omgeving. Het is een randje van de Apennijnen. Pas een hele poos later zakken we weer richting de kust.

Bij Marcelli ontdek ik in de verte steile krijtachtige rotsen. Ik stop aan het strand voor een foto. Een schilder werkt met een grote kwast wat witte panelen en deuren bij. Hij teert de verf er maar een beetje tegenaan en schildert alleen de heel lelijke, verweerde stukken. Vanaf dichtbij knapt het wellicht wel wat op. ‘Het ziet er vanaf hier echt niet uit, hoor!’, roep ik hard, tijdens het wegrijden richting het haventje. Vriendelijk steekt hij zijn hand op en zwaait terug. Een taalbarrière kan ook voordelen hebben….

Ik kom in een ander bergachtig stuk van de Apennijnen. Het doet hier wat Oostenrijks aan en de wegen zijn erg bochtig. Ik heb de laatste tien jaar een aantal speciale motortrainingen gevolgd. In Nederland, maar ook in het buitenland. Tijdens deze trainingen leer je o.a. dat je met je motor zolang als mogelijk aan de buitenkant van de bocht moet blijven. Omdat je motor dan langer rechtop staat, jijzelf meer zicht in de bocht hebt, jij eerder gezien wordt en na het kantelen van je motor jij weer aan de veilige binnenzijde van de weg terechtkomt. Buiten blijven, buiten blijven, buiten blijven en dan pas kantelen, leerden we toen.

De Italianen hebben deze training echter niet gevolgd. Met alle gevolgen. Als ik de theorie van mijn trainingen blijf volgen, dan eindig ik ongetwijfeld nog eens met mijn hoofd in een Fiat Croma. Dus middel ik maar een beetje. Zeker niet rechts teveel naar de buitenkant. Want daar snijden die tegemoetkomende spaghettivreters met grote snelheid blindelings hun bochten af. In hun auto voelen zij zich allemaal Alberto Ascari.

Als rechtgeaarde Hollander probeer ik de woekerprijzen van de bediende benzinepompen natuurlijk te vermijden. Vrolijk fluitend rijd ik dus na lang zoeken een pompstation in met normale brandstofprijzen … en is alle brandstof uitverkocht. Alle tanks zijn leeg! Tja, iedereen komt híer tanken, natuurlijk. Ik denk dat de Italianen zelf ook best van al die bediende pompen af willen. Het verschil tussen 1,58 en 1,74 is gewoon te groot. Bediend tanken? Jôh, dat komt uit de jaren zestig en hoort bij stoomboten, telefooncellen en fax-apparaten. Onzinnige werkverschaffing.

Onderweg waarschuwt mijn navigatiesysteem mij steeds voor de oranje flitspalen die veelal aan het begin van de dorpjes staan. Het zijn net grote oranje vuilcontainers. Italië heeft ze nog niet zo gek lang massaal in gebruik genomen. De flitspalen staan er altijd, alleen weet je nooit zeker of er ook daadwerkelijk een camera in zit. Dat is elke keer een gokje. Nou, ben erg benieuwd wat er straks voor enveloppen uit Italië op de mat vallen.

Op jacht naar een goed plekkie om de door mijzelf in de supermarkt samengestelde risotto-salade op te eten, stuit ik op een wel heel erg laag viaduct. Dat de Italianen klein zijn is bekend. Maar nu moet ik mijn kin op mijn tanktas leggen om er onderdoor te kunnen. Maar het lukt. Ik ben nog lenig op mijn ouwe dag.

Rimini laat ik rechts liggen. Daar keken we in het verleden al eens naar binnen. Dat trekt mij niet zo. Te hoog Frietje-van-Pietje- en hamburgergehalte. San Marino ligt in de buurt. Het is een apart ministaatje, maar dat komt qua planning nu ff niet uit. Ik ga door, anders kom ik te laat op mijn overnachtingsplek aan.

Nog even met de veerpont naar Porto Corsini en dan ben ik op de camping. Ik ben hier voor één nachtje. Het is een tweesterren-camping. En ook een tweesterren-huisje. Dus stel ik weinig eisen. Maar in dit simpele huisje van 40 euro is werkelijk helemaal niks. Ja, twee gezellige TL-balken. Het warm water staat nog niet aan. Er is geen vork, geen glas, geen lakens en dekens en zelfs geen toiletpapier. Maar…die toiletrollen heb ik natuurlijk bij mij. Nog van thuis. Die hebben heel wat kilometers gemaakt. Ze zaten waarschijnlijk klem want ze zijn nu vierkant. Maakt niet uit. De motor staat een meter van de voordeur overdekt op het terras en ik kan via het strand naar het dorp wandelen om daar te eten en door het pikdonkere bos terug. Das weer eens iets anders.

In het dorp zijn de meeste restaurants gesloten. Het horecapersoneel ligt voor pampus achter de televisie, moe van de feestdag gisteren. Eén restaurant is wel open. En daar tik ik de hoofdprijs af voor mijn diner. Pfff…

Morgen reis ik verder. Naar Venetië! Kijken of ik iets slims kan bedenken om daar handig te komen….

Verder nog iets leuks? Jazeker! Loop ik in het dorp, hoor ik een Sinterklaasliedje spelen op de kerktoren. Ik heb het eerst niet in de gaten. Ik loop gewoon ‘Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe’, mee te zingen. Gekke Italiaanse kerktoren. Of zou ons Sinterklaaslied gewoon een oud deuntje van die Romeinen zijn?

Owja. En ik babbel in het dorp even met een prachtige poes. Jeeetje, wat is-tie móói!

VAKANTIEHUISJE ZONDER SEX

Stel jezelf nou eens voor dat je als familie drie weken met elkaar op vakantie gaat. Naar Italië. Je kijkt er al de hele winter naar uit. Je vrouw heeft speciaal een piepkleine bikini gekocht waar jij alle lange, hete stranddagen naar mag gluren.

En dan kom je vervolgens in dit huisje van mij terecht. Jullie hebben twee kinderen. Van een jaar of twaalf. Die alles al weten… En dan slapen jullie allemaal in één kamer in je eigen éénpersoonsbed… Fijn voor je sexleven… Gelukkig staat er ook een grote televisie…