Klinkt net als Tom & Jerry, hè? Of Sjors en Sjimmie. Grappig. Jim wilde een aantal jaar terug graag mee met de motorclub. Hij had net daarvoor zijn motorrijbewijs gehaald.
Links Jim Wijtkamp en rechts Coos van der Spek
Ik was een beetje huiverig om hem zonder voorbereiding aan het motorisch geweld van de motorclub bloot te stellen. Dus nam ik hem eerst eens een dagje mee op sleeptouw. De meester reed voorop, de leerling erachteraan. Het ging prima. En ik zag dat Jim onderweg gewoon zijn eigen ding bleef doen. Hij liet zich niet gek maken. En dat is belangrijk als je in clubverband rijdt.
Vandaag zijn de rollen omgedraaid. Jim heeft de route gemaakt en neemt de leiding. En ik volg. Achteraan. Ik heb niet eens de route in mijn navigatiesysteem geladen. Ik ben vol vertrouwen.
Via Harmelen rijden wij naar Maartensdijk. Op de rechte stukken doet Jim het rustig aan, in de bochten geeft hij een een extra toefje gas. Soms twee toefjes…
We zien Soestdijk en geloof mij of niet, maar plotseling staan we voor IJstijd in Garderen. Hoe hij dat ff flikt, hè? Tja, en als je daar toch bent, dan neem je maar het beste een piepklein ijsje…
Jim nam een piepklein ijsje.
Jim ontpopt zich ook als uitstekend voorrijder, wijst op grind in de bocht, stopt tijdig voor een korte pauze, omzeilt gevaarlijke situaties, geeft aanwijzingen bij nare verkeersdrempels e.d.
We rijden door de bossen, gluren naar de heide, pakken een paar dijken en nemen het pontje naar Culemborg.
Na een copieus diner aldaar nemen wij rond de klok van acht weer afscheid.
Goed gedaan, Jim! Ik ben trots op je.
Mooie dag!
De schrijver Coos van der Spek.
Tipje van de redactie:
Wil jij alle verhalen lezen die Coos van der Spek op onze site heeft gepubliceerd? Ga dan naar deze link: //ikzoekeenmotor.nl/category/coos-op-reis/ Je komt dan eerst dit artikel tegen en als je dan door scrollt dan vind je veel meer verhalen van Coos.
We zijn met onze website Ikzoekeenmotor.nl vanaf de start al actief op sociale media. Motorrijders zitten veel op Facebook en het is bekend dat naarmate we ouder worden we meer budget en meer tijd hebben voor het motorrijden. We hebben zelf een eigen groep, genaamd PassieVoorMotoren, Ikzoekeenmotor.nl en hebben via Facebook veel contacten met andere groepen. Zo hebben we al een tijd tof contact met de groep De 60+ Motorrijders, te vinden via deze doorlink.
Lees verder onder de foto.
Deze afbeelding staat bovenaan op De 60+ Motorrijders op Facebook.
We hadden contact met Peter, een beheerder/oprichter van deze groep. Ze hebben meer dan 14.000 leden, dus vonden we het tijd voor een interview.
Wanneer is deze groep opgericht en door wie?
De groep “De 60+ Motorrijders” is op 10 april 2024 opgericht. Ik heb deze zelf gestart. Online sta ik bekend als Don Pedro.
Zat er een bredere gedachte achter, en mogen we die weten?
Zeker. In 2023 was ik lid van een soortgelijke (besloten) Facebook groep. In maart/april 2024 kwam daar ineens een groepsregel bij waar een deel van de leden zich niet in konden vinden. Ik vond dat deze mensen een alternatieve plek verdienden waar ruimte is voor openheid, eigenheid en vrijheid. De gedachte was dat het een kleinschalige groep zou blijven, met misschien zo’n 1.000 leden. Inmiddels zijn we de 14.000 gepasseerd.
Vanwaar de keuze voor 60+?
Begin 2024 stonden er volgens het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) 108.000 motorfietsen op naam van iemand van 65 jaar of ouder. Dat zijn er maar liefst 38.000 meer dan vijf jaar eerder, een stijging van 54 procent. Deze groei komt niet uit het niets. Veel ouderen zoeken naar nieuwe manieren om actief te blijven en invulling te geven aan hun vrije tijd. Motorrijden biedt daarbij niet alleen vrijheid en avontuur, maar ook sociale verbinding. Bovendien zijn veel 65-plussers tegenwoordig fitter en mobieler dan ooit, wat het motorrijden praktisch en haalbaar maakt.
De groep heet dan wel “60+”, maar we zijn daar niet streng in. Volgens de statistieken zit het gros van de leden tussen de 55 en 64, met bijna evenveel 65-plussers. Ons oudste lid is 92 en rijdt nog bijna dagelijks motor. Als mensen, die nog geen 60+ zijn, vragen of het o.k. is om lid te worden, reageren we met een knipoog: “Als we jonkies in de groep hebben, doen we het een beetje rustiger aan.” Met deze groep willen we vooral een fijn platform zijn; een plek waar je anderen ontmoet, je verhaal kwijt kunt, of gewoon even kunt meegenieten van de passie die we delen.
Hebben jullie bewust gekozen om de groep ‘openbaar’ toegankelijk te houden?
Ja, dat was een heel bewuste keuze. Een openbare groep is laagdrempelig, en daardoor makkelijker vindbaar en toegankelijk voor iedereen. En dat zie je ook terug in de cijfers: tussen 1 mei en nu zijn er meer dan 4,5 miljoen (!) weergaven geweest.
Bovendien zien we als gevolg van die openheid niet alleen leden, maar ook duizenden bezoekers die regelmatig even komen kijken. Op dit moment staat de teller op ruim 16.000 bezoekers die interactie zoeken of gewoon even meelezen. Die zichtbaarheid maakt dat de groep echt leeft.
Natuurlijk zitten er ook nadelen aan: spammers en scammers proberen het af en toe, maar door goede instellingen en actieve moderatie kunnen we die snel weren.
Belangrijk om te weten: als je een groep eenmaal op privé zet, kun je hem nooit meer terugzetten naar openbaar. Het was een weloverwogen, blijvende keuze.
Met hoeveel mensen beheren jullie actief deze groep?
We hebben een klein, betrokken team: ikzelf (Don Pedro) als ‘admin’, en twee ervaren moderators, Rita en Henny, die zelf ook andere groepen beheren. We modereren meestal op de achtergrond en grijpen zelden in. Misschien komt dat ook doordat onze insteek heel duidelijk is, zoals in de introductietekst staat:
“Mocht je regels zoeken… die heeft deze groep [bijna] niet.
We zijn verstandig genoeg om te weten waar de grens is,
zowel op de motor als ook op FB. Veel plezier!”
Wat zou je kwijt willen aan de lezers van onze website Ikzoekeenmotor.nl?
Bij het opzetten van de Facebook groep De 60+ Motorrijders is er voor gekozen om weinig of geen regels op te stellen. Dat schept ruimte voor vrijheid om jezelf te zijn, je mening te delen en te genieten van wat ons samenbrengt. Maar het is belangrijk om te beseffen dat iedere vrijheid, hoe mooi ook, twee kanten heeft.
Zoals iemand ooit treffend zei: “Elke vorm van vrijheid die een ontwerper heeft voor creativiteit en het goede, is ook een vrijheid die kan worden misbruikt. Dat geldt niet alleen voor het web, maar voor elk aspect van de online wereld.”
In deze groep betekent dat vrijheid de ruimte biedt om ideeën en ervaringen te delen, maar het vraagt ook dat we respect tonen en ons bewust zijn van hoe onze woorden invloed hebben op anderen.
Misbruik kan bijvoorbeeld ontstaan door respectloze opmerkingen of gedrag dat anderen kwetst of buitensluit. Vrijheid biedt ruimte voor creativiteit, groei en verbinding. Samen kunnen we ervoor zorgen dat deze groep een plek blijft waar iedereen zich welkom voelt.
Een oude BMW R80R zorgde voor mijn eerste BMW liefde. Deze oude boxer motor uit 1993 kocht ik in 2018. Een ongelooflijk fijne motorfiets waar ik nu al 7 jaar naar volle tevredenheid mee rij. Als een motor van die leeftijd zo goed blijft rijden, dacht ik, dan zal het met die BMW auto’s ook wel goed zitten. Dus toen een oude Peugeot het begaf kochten we in januari 2022 onze eerste BMW X1. Fijne auto, een schakelbak, met al aardig wat kilometers. Na 2 jaar met plezier rijden, hadden we zin in een jonger model, weer een X1, maar dan een automaat. We kochten in mei 24 dus opnieuw een gebruikte BMW X1 van 2017, met weinig kilometers. Genoemde auto’s zijn trouwens allemaal in onderhoud bij Autobedrijf van der Wegen in Wouw. Toppers, in alle merken.
Er werden rotondes geboren
Deze 2 liter automaat X1 rijdt fantastisch. En met ruim 190 pk wil hij ook best van zijn plek. Hij had maar één nadeel. Er werden onderweg regelmatig rotondes geboren, of we reden soms door het gras. Volgens de navigatie dan. Deze navigatie wordt prachtig in de voorruit geprojecteerd, echter, hij had nog nooit een update gehad. Dit had volgens de geleerden op internet via de website van BMW gedaan kunnen worden. De software was echter net te oud, dus na wat gestoei met de laptop moest ik toch naar de dealer.
Hedin Automotive in Roosendaal
Nu kom ik weinig bij dealerbedrijven, omdat ik wat oudere auto’s rij. Dus toch maar een afspraak gemaakt bij Hedin Automotive in Roosendaal. Ik werd daar uitermate gastvrij ontvangen bij Hedin, en na overdracht van mijn sleutels, werd ik door de showroom naar de koffie corner geloodst. Een verse bak koffie en, hoe kan het ook anders, ik raak in gesprek met een andere motorfanaat. Met uitzicht op de nieuwe auto’s.
Vanuit de koffiehoek met uitzicht op de nieuwe auto’s.
Wat een service!
Na een half uurtje wachten of zo, komt Ferry, de service manager van Hedin Automotive naar me toe en zegt: “Meneer, uw navigatie is weer up to date!” Terwijl ik mijn betaalpas wilde pakken zegt hij: “Dat hoeft niet hoor meneer. Uw auto is pas 7 jaar oud en wij hebben dit voor u als service gratis geregeld!”
Duivenpoep, en topservice bij Hedin
Onderweg naar huis, zag ik dat de duivenpoep van die ochtend van mijn voorruit was verdwenen. Bij nadere inspectie bleek dat ze mijn auto ook nog even gewassen hadden.
Top service van deze BMW auto-dealer Hedin. Wij vonden dat het verhaal best even verteld mocht worden op een motorsite!
Toen ik opzichter in de bouw was, was veiligheid nog niet zo’n ding. Er viel een plafondpaneel. Op de kale kop van een egaliseerder. Hij bloedde als een rund. Een collega informeerde hem: “Je hebt een kras op je helm!”
Ik moet niet denken aan de tijd dat wij, motorrijders nog helmloos mochten rijden. Boven de 80 km/u alleen maar donderend windgeruis en wapperende oorlellen. En geen enkele bescherming voor die knobbel op die stengel die je nek is. Jan Hanlo (de befaamde dichter en liefhebber van Vincents en kleine jongetjes) propte sokken tussen het helmbandje en zijn oren. Qua geluiddemping en oorontstekingen wegens doorwaaien.
Dolf Peeters himself met een helmpje wat past bij deze column.
Soorten motorhelmen
Jet helmen waren al een hele verbetering en vizieren gaven een veel betere kijk op de wereld. Full face-/ integraalhelmen waren en zijn natuurlijk hoogst beschermend. Maar in de begindagen waren ze zwaar. En er zijn mensen die zich er in opgesloten voelen.
Momenteel kun je allerlei soorten motorhelmen kopen tot omstreeks de twee mille (AGV Pista GP RR Italia Carbonio Forgiato) en vanaf een euro of 45 koop je De Vito Jet Loretto. Dat prijsverschil is heel groot. Het verschil in kwaliteit ook. Toch zijn het allemaal goedgekeurde helmen. Ze varieren van ‘goed en veilig beschermsysteem’ tot ‘plestik doppie’.
De motorhelm decoreren
Motorhelmen zijn er in alle kleuren en belijningen. En dan kun je – als matzwart niet voldoende vrolijk is – zelf ook nog gaan stickeren of schilderen Maar daarmoet je wat mee oppassen.
Je hoort wel eens: ” Je mag nog geen eens een sticker op een helm plakken want dan wordt de helmschaal zwak”.
Dit is geen fabeltje maar gaat over polycarbonaat helmen. Dit zijn de goedkope plastic helmpjes te herkennen aan een perslijntje over de helm. Voor het spuiten van helmen worden wel speciale lakken en een speciale laagopbouw gebruikt. Maar we kennen blije rijders die hun helmen gewoon DoeHetZelf in kleur hebben gezet en daar nog nooit mee gevallen zijn. Dat kan dus geen kwaad.
Hoe veilig blijft de helm na vallen?
Het na een val vervangen van je motorhelm is wel slim. Als je tenminste hebt geprobeerd om er een stuk asfalt mee weg te koppen. Uiterlijk is de schade misschien tot wat krassen beperkt, maar de schuimlaag in de helm kan ingedrukt zijn en heeft daarbij zijn functie verloren.
De die hards die hun helm al vervangen als hij een keer van de tafel op het parket is gevallen zijn eigenlijk zo voorzichtig dat ze uit veilheidsoverwegingen het best de hele dag in bed kunnen blijven liggen.
De mensen met een motorhelm van de Action vind ik erg optimistisch. Lieden die twee mille voor een helm uitgeven? Voor twee mille koop ik er liever een motor bij.
Maar de tijd van helmloos rijden is voorbij. Ik zou het ook niet op een een in Vietnam gehuurde 125 cc doen. Laat die Aziaten dan maar lachen om die gekke blanke.
Een verhaal dat je niet leest op een bordje, maar voelt in je lijf. Een route die spreekt via het landschap, de geluiden, de stilte. En vooral: een verhaal dat bij je blijft, ook als je motor allang weer in de schuur staat.
“Toen ik mijn motor startte op de parkeerplaats aan de rand van Raamsdonksveer, viel het me op hoe weinig er eigenlijk te zien was. Een paar scheef geparkeerde auto’s. Wat wind die over het asfalt joeg. In de verte de silhouet van de Amercentrale, stilgevallen en grijs. Maar dat was genoeg. Want precies hier begint het. Niet spectaculair. Wel écht. En dat past perfect bij deze rit.
De eerste kilometers brachten me door het open polderland. Weinig verkeer, rechte wegen, de motor gromde tevreden onder me. Het landschap ademde leegte, ruimte, rust. En ergens in de verte, net buiten bereik, zag ik de contouren van Moerdijk. Het industriële reusachtige web van kranen, leidingen en terminals. Ik reed er langs. Niet erdoor. Als toeschouwer. Alsof ik wist: het echte avontuur moest nog komen.
Pas toen ik Roosendaal naderde, veranderde de sfeer. De randen van de stad vertelden een ander verhaal. Van vergane bedrijvigheid, van loodsen die langzaam teruggegeven worden aan de tijd. En precies daar, op een vergeten kruising, vond ik het moment dat ik niet snel zal vergeten. Een loods, vol gespoten met lagen graffiti. Geen officieel kunstwerk, maar wél kunst. Ik zette mijn motor ervoor. Stapte af. En keek. Even niets. Geen verkeer. Alleen kleur op beton. Stilte met betekenis.
Daarna trok ik België in. De route leidt me langs de rand van Antwerpen, waar de nieuwe industrie opbloeit. De skyline verandert hier dagelijks. Alles beweegt. Alles leeft. Kranen zwiepen hoog boven je hoofd. De geur van vers staal hangt in de lucht. Dit is geen nostalgie, dit is vooruitgang in volle vaart. En juist dat contrast maakt het zo krachtig: van de stilte bij Roosendaal naar het gebulder van een toekomst die zich nu vormt.
Maar de klap op de vuurpijl kwam pas op het eind. Doel. Of wat er van over is.
Een spookdorp aan de Schelde, half weggevaagd, half bewaard. Muren vol graffiti. Ramen dichtgetimmerd of kapot. Straten zonder geluid. En toch… het leeft. Niet in bewoners, maar in herinnering.
Ik zette mijn motor neer in het hart van het dorp. Liep een stuk. Keek rond. Alles voelde alsof ik per ongeluk in iemands achtergelaten verhaal was beland. En het greep me. Omdat het echt is. Terug op het plein viel een container mij pas op. Een bar met een terras van pallets en klapstoelen. Een prachtige afsluiter met een teken. De tijd heeft deze plek geraakt, en misschien verwoest. Maar ook gevormd, de mensen die hier toch stoppen, brengen Doel langzaam weer tot leven.
Vergeten Industrie is geen route voor wie gewoon even lekker wil toeren. Het is een route voor wie wil voelen. Voor motorrijders die het aandurven om iets anders te zoeken dan uitzichtpunten en pannenkoekenhuizen.
Je rijdt van stilte naar staal, van kleur naar leegte, van verleden naar iets wat je niet goed kunt benoemen. En jij kan dit avontuur beleven via Wish To Motorcycle.
Bij het opzetten van de Facebook groep 
Nu kom ik weinig bij dealerbedrijven, omdat ik wat oudere auto’s rij. Dus toch maar een afspraak gemaakt bij 
